Η λύση είναι μία και γνωστή σε όλους μας πριν από 100 χρόνια, από τη Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ – η αύξηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων (ΠΔΕ) και η ριζική μείωση των φόρων. Η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπο να τα καταφέρει, αφού αυτός είναι ο λόγος που ψηφίσθηκε – όχι για να συνεχίσει την κακοδιαχείριση των προηγουμένων ετών.
Εισήγηση (18.12.19)
(1) Εξυπηρετείται συγκυριακά, αφενός μεν επειδή διατηρούνται τεχνητά χαμηλά τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων από την ΕΚΤ, αφετέρου λόγω του ότι επιμηκύνθηκαν τα 96 δις € έντοκα από το ΣΥΡΙΖΑ για μετά το 2032 – όπου ασφαλώς θα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί.
(2) Αυξάνεται ως απόλυτο μέγεθος από 350,6 δις € το 2019 στα 351,16 δις € το 2020, παρά τα πλεονάσματα και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (γράφημα). Προβλέπεται να μειωθεί μόνο ως προς το ΑΕΠ, από 184,7% το 2019 στο 178% το 2020, λόγω της αύξησης του ΑΕΠ κατά 2,8% που υποθέτετε και εμείς ελπίζουμε να επαληθευθείτε.
(3) Η μείωση αυτή οφείλεται στο ότι το μεσοσταθμικό επιτόκιο δανεισμού του 2020 υπολογίζεται από το ΔΝΤ στην έκθεση του στο 1,9% έναντι ανάπτυξης 2,8%. Το θέμα του πραγματικού μεσοσταθμικού επιτοκίου βέβαια είναι μεγάλο, αφού στην έκθεση του ΔΝΤ αυξάνεται τα επόμενα χρόνια – έως το 2,6% το 2027 (πίνακας, πηγή).
Την ίδια στιγμή η ΤτΕ το τοποθετεί στο 1,6% (πηγή) και ο ΟΔΔΗΧ στο 1,75% (πηγή). Εν προκειμένω θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει ο κ. Σταϊκούρας πόσο είναι πραγματικά, για όλα τα χρόνια έως την αποπληρωμή του, με τα σημερινά δεδομένα.
Γνωρίζει φυσικά πως το σημερινό επιτόκιο νέου δανεισμού της Ελλάδας είναι συγκυριακό, επειδή διατηρείται τεχνητά χαμηλό από την ΕΚΤ. Για πόσον καιρό όμως θα μπορεί η ΕΚΤ να το εξασφαλίσει, ειδικά για την Ελλάδα; Τι θα συμβεί εάν παρουσιαστεί ξανά μία στενότητα ρευστότητας παγκοσμίως, όπως το 2008 αλλά και πρόσφατα, το Σεπτέμβριο και το Δεκέμβριο, όπου αντιμετωπίσθηκε με χρήματα που διέθεσαν από κοινού η Fed με την ΕΚΤ; Έχει πάρει τα μέτρα της η Ελλάδα;
(4) Το δημόσιο χρέος παραμένει σχετικά σταθερό, με τη βοήθεια των εσόδων από το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων μας. Όπως ακούσαμε προχθές από τον κ. Χατζηδάκη, δεν θα αφήσει τίποτα που να μην ξεπουλήσει. Τι θα συμβεί όμως, όταν δεν θα έχουμε πια τίποτα άλλο να ξεπουλήσουμε;
(5) Το δημόσιο χρέος δεν αυξάνεται μεν, αλλά αντί αυτού έχει εκτοξευθεί στα ύψη το κόκκινο ιδιωτικό – με το οποίο μεταφέρονται ουσιαστικά τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία στο κράτος και από αυτό στους δανειστές, στο βωμό του χρέους.
Πάνω από 100 δις € κόκκινες οφειλές προς το δημόσιο, σχεδόν 190 δις € μαζί με τις επιβαρύνσεις, 75 δις € στις τράπεζες συν πάνω από 20 δις € στους κερδοσκόπους που αγόρασαν δάνεια από τις τράπεζες, περί τα 40 δις € στους οργανισμούς του δημοσίου κοκ. Είναι δυνατόν λοιπόν να χαρακτηρίζεται ως βιώσιμο ένα χρέος που εξυπηρετείται με αυτόν τον τρόπο;
(6) Εάν το δημόσιο χρέος είναι πράγματι βιώσιμο, τότε γιατί δεν αυξάνεται το ΠΔΕ και δεν μειώνονται ανταγωνιστικά οι φόροι, για να αντιμετωπισθεί επιτέλους η κρίση προτού καταστραφεί εντελώς η Ελλάδα; Γιατί δεν σταματάει το ξεπούλημα; Γιατί συνεχίζονται τα καταστροφικά πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5%; Είναι ντροπή να υιοθετούμε τέτοιους ισχυρισμούς δημόσια, μας ακούν και άλλοι.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να προσθέσω πως έχει δίκιο η κυβέρνηση, όσον αφορά τον ανορθολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ – σύμφωνα με τον οποίο θα έπρεπε να δοθούν 5,5 δις € εγγύηση από το μαξιλάρι, για να μειώσουν οι δανειστές τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 2,5%. Προφανώς το ένα είναι ταμειακό θέμα και το άλλο δημοσιονομικό – γεγονός που είναι σαν να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια.
(7) Τέλος, σύμφωνα με άρθρο συναδέλφου μας από τον Αύγουστο του 2019, το 2021 μόνο οι τόκοι θα εκτοξευθούν στα 10,956 δις € περίπου και το 2022 στα 24,489 δις € (πηγή). Ισχύει αλήθεια; Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί ούτε με το μαξιλάρι των ενδεχομένων 37 δις €, αφού θα προστεθούν και τα χρεολύσια.
Μήπως όμως είναι αυτός ο λόγος που μας απαγορεύουν να το χρησιμοποιήσουμε και που συνεχίζουμε να δανειζόμαστε; Ελπίζουμε να μας απαντηθούν όλα τα ερωτήματα μας, επειδή πρέπει να γνωρίζουν οι Έλληνες τι ακριβώς θα τους συμβεί στο μέλλον. Ελπίζουμε επίσης να έχει δίκιο ο υπουργός και όχι εμείς, επειδή το θέμα δεν είμαστε εμείς, αλλά το καλό της Ελλάδας.
Περαιτέρω, ο κ. Σταϊκούρας είπε επί πλέον στο συνάδελφο πως κάνει λάθος, λέγοντας πως αυξάνονται οι φόροι – αφού είναι το αποτέλεσμα της ανόδου του ΑΕΠ. Ο συνάδελφος όμως δεν ισχυρίσθηκε πως αυξάνονται οι συντελεστές, αλλά οι φόροι και έχει απόλυτο δίκιο.
Οι φόροι αυξάνονται – ενώ εάν η κυβέρνηση δεν το θέλει, τότε θα έπρεπε απλά να μειώσει τους συντελεστές ή να καταργήσει τους νέους φόρους που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια – όπως το τέλος επιτηδεύματος, ο φόρος αλληλεγγύης ή η προκαταβολή του 100%.
Όσον αφορά δε γενικότερα τη μείωση της κοινωνικής δαπάνης, θα λέγαμε πως είναι ντροπή να δίνονται 175 εκ. € σε 250.000 ελληνικές οικογένειες, όταν οι 200.000 παράνομοι μετανάστες κοστίζουν το λιγότερο 1,8 δις € στο κράτος μας – θυμίζοντας πως έχουμε καταθέσει στα πρακτικά στο παρελθόν τους υπολογισμούς μας που το αποδεικνύουν, χωρίς να έχει τοποθετηθεί κανένας αντίθετα.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να τονίσω ξανά πως η κρίση, για την οποία χρηματοδοτηθήκαμε με λιγότερα από 300 δις € από τους εταίρους μας με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία, την υποθήκευση των πάντων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη δήμευση της ιδιωτικής και την εξαθλίωση των Πολιτών, μας έχει κοστίσει επί πλέον πάνω από 1 τρις € – γεγονός που σίγουρα δεν θα μπορούσε να μας χαρακτηρίσει ως έναν έξυπνο λαό, ειδικά όταν επωμιζόμαστε όλα τα μειονεκτήματα της χρεοκοπίας, χωρίς τα πλεονεκτήματα της, όπως θα ήταν η ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας.
Ειδικότερα, η ιδιωτική μας περιουσία υποχώρησε κατά 587 δις € σύμφωνα με την Credit Suisse (πηγή), η δημόσια πάνω από 250 δις €, θυμίζοντας πως το ΔΝΤ είχε αποτιμήσει την ακίνητη περιουσία του κράτους στα 300 δις € (πηγή), το κόκκινο χρέος αυξήθηκε πάνω από 200 δις €, ενώ από το χρηματιστήριο χάθηκαν περισσότερα από 100 δις € – όταν παράλληλα το ΑΕΠ μας μειώθηκε κατά 60 δις € περίπου, η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε στο 20% κοκ.
Θα συνεχίσω τώρα με τους συντελεστές του ΑΕΠ, όπως είπα στην πρώτη εισήγηση μου – αφού από αυτούς εξαρτάται η άνοδος του. Εν προκειμένω τα εξής:
(1) Όσον αφορά τον πρώτο συντελεστή του ΑΕΠ, την ιδιωτική κατανάλωση, οι προβλέψεις είναι η άνοδος της κατά 1,8% λόγω της αύξησης της απασχόλησης κατά 1,8% σε ετήσια βάση και του διπλασιασμού του ρυθμού αύξησης του μέσου μισθού στο 1,2% έναντι του 2019.
Πώς είναι δυνατόν όμως να προβλέπεται μείωση της ανεργίας, όταν παραμένει στα υψηλά επίπεδα των 970.000 περίπου και μάλιστα αυξήθηκε κατά τον ΟΑΕΔ τον Ιούλιο; Δεν θα επηρεαστεί από τη χρεοκοπία της Thomas Cook (500 εκ. € υπολόγισε τη ζημία ο κ. Θεοχάρης), από το BREXIT και από την προβλεπόμενη ευρωπαϊκή ύφεση, με την ενδεχόμενη μείωση του τουρισμού και των εξαγωγών;
(2) Όσον αφορά το δεύτερο συντελεστή του ΑΕΠ, τις ιδιωτικές επενδύσεις, όπως αναφέρεται στον προϋπολογισμό «κινήθηκαν σημαντικά χαμηλότερα, στο 0,7% το πρώτο εξάμηνο του 2019, όταν είχε προβλεφθεί 11,9% – αλλά αναμένεται να κινηθούν σημαντικά ανοδικότερα στο 2ο εξάμηνο, με τον ετήσιο ρυθμό τους να διαμορφώνεται στο 8,8%».
Στην ουσία όμως έχουν καταρρεύσει στο 11,2% το 2018 σε σχέση με το 20% περίπου του 2009 ή με το μέσον όρο της Ευρωζώνης στο 21% – ενώ παράλληλα έχουν μειωθεί και οι δημόσιες επενδύσεις (γράφημα).
Φαίνεται λοιπόν πως αναμένεται να προκύψει η άνοδος από τις ξένες επενδύσεις – οι οποίες όμως τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπερέβησαν ποτέ το 2% (γράφημα). Εν προκειμένω ελπίζει η κυβέρνηση πως ξεπουλώντας τις δημόσιες επιχειρήσεις, οι ξένοι νέοι ιδιοκτήτες τους θα επενδύσουν στον εκσυγχρονισμό τους – όπως στο παράδειγμα του κρατικού ιταλικού σιδηροδρομικού μονοπωλίου που δημιούργησε, πουλώντας την ΤΡΑΙΝΟΣΕ έναντι 45 εκ. € και περιμένοντας να επενδύσει 2,5 δις € σύμφωνα με τον κ. Καραμανλή (βίντεο στο τέλος).
Για να το κάνει όμως θα πρέπει να αυξήσει τα εισιτήρια, οπότε έμμεσα επιβάλλεται στους Πολίτες μία άλλου είδους φορολόγηση – αν και εμείς δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως θα το τηρήσει, αφού οι οικονομική ένδεια των Ελλήνων θα οδηγήσει στη μείωση του τζίρου εάν αυξηθεί το κόστος.
Το ίδιο ελπίζει με το ξεπούλημα των σπιτιών των Ελλήνων στους ξένους κερδοσκόπους – υποθέτοντας πως αφού τα εξαγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές, θα επενδύσουν στην ανανέωση τους. Κάτι τέτοιο όμως θα αύξανε τα ενοίκια και θα στραγγάλιζε ξανά τους Έλληνες – οπότε δεν θα ήταν δώρο άδωρο;
Από την άλλη πλευρά, εμείς πιστεύουμε πως πρέπει να αυξηθούν οι εγχώριες επενδύσεις και να επικεντρωθούν στην παραγωγή. Εν τούτοις, βλέπουμε απουσία μέτρων για μικρομεσαίες επιχειρήσεις – εάν όχι μια διάθεση επιβάρυνσης του καθεστώτος λειτουργίας τους. Εκτός αυτού, το κόστος δανεισμού για νοικοκυριά και επιχειρήσεις έχει αυξηθεί σε σχέση με πέρυσι – ενώ είναι δεδομένο το ότι, πολλοί δεν έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση. Πώς λοιπόν να γίνουν επενδύσεις και να αναπτυχθεί η χώρα;
(3) Ο τρίτος συντελεστής του ΑΕΠ είναι οι δημόσιες δαπάνες, συμπεριλαμβανομένου του ΠΔΕ – οι οποίες όμως δεν επιτρέπεται να αυξηθούν από τους δανειστές. Το ΠΔΕ μειώθηκε στα 6,75 δις € από 7,35 δις € που προβλεπόταν στο Μεσοπρόθεσμο, μειώνοντας επί πλέον το εθνικό τους μέρος στα 750 εκ. € από 800 εκ. € το 2019 και 1,25 δις € που προβλεπόταν στο μεσοπρόθεσμο του 2020. Επομένως θα λειτουργήσει αρνητικά για το ΑΕΠ.
(4) Τέλος, όσον αφορά τον τέταρτο συντελεστή του ΑΕΠ, αυτόν που θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς την εικόνα του εάν γινόταν πλεονασματικός, το εμπορικό ισοζύγιο, παραμένουν τα ελλείμματα του – λόγω της μειωμένης ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας παρά την τεράστια πτώση των μισθών, αφού κατάρρευσαν οι επενδύσεις. Είναι απότοκο του παράλογου οικονομικού μοντέλου της μεταπολίτευσης που πρέπει να αλλάξει και που δεν δρομολογείται.
Κλείνοντας, η λύση είναι μία και γνωστή σε όλους μας πριν από 100 χρόνια, από τη Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ – η αύξηση του ΠΔΕ και η ριζική μείωση των φόρων. Η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπο να τα καταφέρει, αφού αυτός είναι ο λόγος που ψηφίσθηκε – όχι για να συνεχίσει την κακοδιαχείριση των προηγουμένων ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου