Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι, όποτε ένα επιθετικό κράτος κατευνάζεται αντί να αποτρέπεται, το τελικό αποτέλεσμα είναι μία ένοπλη στρατιωτική σύγκρουση – κατά την οποία το αδύναμο κράτος δεν εξασφαλίζει ποτέ συμμάχους, αφού δεν έχουν καμία ωφέλεια από κάτι τέτοιο. Ειδικά όσον αφορά την Τουρκία, εάν συνεχίσει η Ελλάδα να μην υιοθετεί κόκκινες γραμμές, δίνοντας την εντύπωση πως δεν θα υπερασπίσει τα σύνορα της, θα οδηγηθεί σε πόλεμο – τον οποίο δυστυχώς η ίδια θα προκαλέσει, με την ανορθολογική συμπεριφορά των κυβερνήσεων της.
Εισήγηση
Με ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι έρχεται προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που έχει ως στόχο του την αμυντική θωράκιση της χώρας – μεταξύ άλλων μέσα από την επαναδραστηριοποίηση της εθνικής μας αμυντικής βιομηχανίας. Είναι βέβαια πολύ αργά, αφού θα έπρεπε να είχαμε λάβει προ πολλού τα μέτρα μας γνωρίζοντας τους κινδύνους στην περιοχή μας, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει.
Σε ένα κόσμο τώρα που διαφοροποιείται καθημερινά, με διαρκώς μεταβαλλόμενες συμμαχίες, πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι έναντι εξωτερικών απειλών. Αυτό σημαίνει πως εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε την εθνική μας ακεραιότητα, δυστυχώς σε συνθήκες απώλειας της εθνικής μας ανεξαρτησίας μετά PSI και όχι κάποιες αόριστες έννοιες – όπως το Διεθνές Δίκαιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση που εμφανίζεται διχασμένη και χωρίς αμυντικές ικανότητες, το ΝΑΤΟ ή οι ΗΠΑ που εκπέμπουν αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα, όσον αφορά την πολιτική ηγεσία τους και το Πεντάγωνο.
Επιβάλλεται λοιπόν να έχουμε δική μας πολεμική βιομηχανία και αυτοδύναμη αποτρεπτική ισχύ. Είναι κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο στο παρελθόν αλλά και στα νεότερα χρόνια – με την ίδρυση της ΕΛΒΟ το 1972, της ΕΑΒ το 1975 και της ΕΒΟ το 1977 μετά την τραγωδία της Κύπρου, σε συνδυασμό με τα ναυπηγεία μας που σήμερα είναι δυστυχώς παροπλισμένα, με τις στρατιωτικές μονάδες συντήρησης και με τις πάμπολλες επιτυχημένες ιδιωτικές εταιρίες. Πρόκειται για τουλάχιστον 120 σύμφωνα με το Σύνδεσμο Ελλήνων Κατασκευαστών Αμυντικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ) που απασχολούν 19.500 υπαλλήλους – ενώ πολλές από αυτές είναι πλήρως εξαγωγικές.
Παράδειγμα η Τουρκία, η οποία έχει αναπτύξει μια αξιόλογη εγχώρια αμυντική βιομηχανία – παράγοντας Drones, επιθετικά ελικόπτερα, ηλεκτρονικά, φρεγάτες και τεθωρακισμένα. Πλέον, παρά τεράστια οικονομικά προβλήματα της χώρας, θεωρείται πως ο Τουρκικός στρατός μπορεί να ανταπεξέλθει στις εμπόλεμες δραστηριότητές του, χωρίς τη βοήθεια ξένων. Συνολικά, η Τουρκία τα τελευταία 15 χρόνια έχει δαπανήσει πάνω από 60 δις $ σε 600 προγράμματα για την ανάπτυξη εγχώριων αμυντικών συστημάτων.
Η παραγωγική ικανότητα της αμυντικής της βιομηχανίας φέρεται να υπερβαίνει τα 6 δις $ ετησίως, από 1,3 δις $ το 2002, ενώ ο προϋπολογισμός μόνο για έρευνα και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων (R&D) ανέρχεται σε πάνω από 1,3 δις $. Εκτός αυτού, το ποσοστό συμμετοχής της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας από 20% το 2002 έχει αυξηθεί στο 65%. Μεγάλες δε τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες συγκαταλέγονται πλέον μέσα στις 100 κορυφαίες διεθνώς.
Επίσης πως η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι, όποτε ένα επιθετικό κράτος κατευνάζεται αντί να αποτρέπεται, το τελικό αποτέλεσμα είναι μία ένοπλη στρατιωτική σύγκρουση – κατά την οποία το αδύναμο κράτος δεν εξασφαλίζει ποτέ συμμάχους, αφού δεν έχουν καμία ωφέλεια από κάτι τέτοιο. Ειδικά όσον αφορά την Τουρκία, εάν συνεχίσει η Ελλάδα να μην υιοθετεί κόκκινες γραμμές, δίνοντας την εντύπωση πως δεν θα υπερασπίσει τα σύνορα της, θα οδηγηθεί σε πόλεμο – τον οποίο δυστυχώς η ίδια θα προκαλέσει, με την ανορθολογική συμπεριφορά των κυβερνήσεων της. Όσον αφορά τώρα το παρόν νομοσχέδιο, στο άρθρο 1 σχετικά με τη συμφωνία εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης των F-16, διαπιστώνοντας πως έχει ξεκινήσει με την προσγείωση πρόσφατα του πρώτου αεροσκάφους προς αναβάθμιση στην Τανάγρα, σημειώνουμε τα ακόλουθα όσο αφορά το ύψος της δαπάνης:
(1) Δεν αναφέρεται το τελικό κόστος ούτε στο Νομοσχέδιο, ούτε στην Έκθεση του ΓΛΣ. Με βάση δημοσιεύματα, το κόστος ανέρχεται σε 996.775.000 δολάρια ΗΠΑ για 84 αεροσκάφη σε επίπεδο F-16V ή Block 70. Παρακαλούμε όπως μας το επιβεβαιώστε, επειδή αρχικά είχαν εμφανιστεί υψηλότερα ποσά έως και 1,62 δις $. Αν πράγματι ισχύει η χαμηλότερη τιμή, πώς προέκυψε η κατά 40% μείωση; Μήπως εις βάρος της ποιότητας;
(2) Από το συνολικό ύψος της δαπάνης, τα 279.710.000 $ είναι προς όφελος του Υπουργείου Άμυνας και της Ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας – δηλαδή το ποσοστό της εγχώριας συμμετοχής είναι 28%, εάν υπολογίζουμε σωστά. Συνήθως όμως απαιτείται τουλάχιστον 35% – ενώ η Τουρκία επιδιώκει 65%.
(3) Είναι επαρκώς προετοιμασμένη η ΕΑΒ από την πλευρά των εγκαταστάσεων, του προσωπικού και των διαδικασιών για την αποτελεσματική διεκπεραίωση του έργου; Εν προκειμένω, ο αντιπρόεδρος της Lockheed Martin για την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ο κ. Πλέσσας, έχει εκφράσει ανησυχίες τον Σεπτέμβριο για την ετοιμότητα της ΕΑΒ να αναλάβει το έργο.
(4) Σύμφωνα με περυσινά δημοσιεύματα, αναμενόταν η παράδοση του πρώτου αναβαθμισμένου αεροσκάφους αυτήν την εποχή (Δεκέμβριος 2019). Μήπως έχει καθυστερήσει το πρόγραμμα και αν ναι γιατί; Στο δημοσίευμα αυτό αναφέρεται πως το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί στις 30 Ιουνίου του 2027 – δηλαδή μετά από 8 χρόνια. Ισχύει ή θα μετατεθεί κατά ένα έτος;
(5) Η διοικητική δομή της ΕΑΒ είναι σε θέση να εκτελέσει το έργο, χωρίς επιπλέον επιβάρυνση του Δημοσίου; Αναφερόμαστε εδώ στην έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για την ΕΑΒ του Ιουνίου του 2019, όπου σημειώνονται μια σειρά από αδυναμίες, ως προς τις διαδικασίες καταχώρησης και εκκαθάρισης ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων. Σημειώνεται ότι και το Πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης το 2013 είχε εντοπίσει σωρεία φαινομένων κακοδιαχείρισης που σωρευτικά ζημίωσαν το Δημόσιο κατά 1 δις ευρώ μεταξύ των ετών 2002 και 2012.
(6) Έχει η ΕΑΒ την αναγκαία χρηματοοικονομική δυνατότητα για την εκτέλεση του έργου; Στις οικονομικές καταστάσεις του 2018 σημειώνεται ότι, η ελλιπής χρηματοδότηση οδηγεί στη μείωση του κύκλου εργασιών της και στην αύξηση των ζημιών. Ο κύκλος εργασιών της το 2018 ανήλθε σε 50,2 εκ. € με ζημίες μετά φόρων 39,5 εκ. – ενώ είχε αρνητική καθαρή θέση στις 31.12.2018, ύψους 177,5 εκ. €. Προτίθεστε να προβείτε σε αύξηση κεφαλαίου ή σε κάποια άλλη χρηματοδοτική στήριξη; Εάν ναι, σε ποιό ύψος και πώς θα καλυφθεί;
Στο άρθρο 2 τώρα που αφορά την προμήθεια υλικών για υποστήριξη των MIRAGE 2000/-5 για επτά χρόνια, συνολικού ποσού 260 εκ. € κατά την έκθεση του Γ.Λ.Σ., φυσικά είμαστε θετικοί. Τα MIRAGE αποτελούν σημαντικό περιουσιακό στοιχείο της χώρας μας και αποτρεπτικό παράγοντα.
Από νομικής πλευράς όμως, σημειώνεται η αναφορά (σελ. 5 παρ. γ και δ της Αιτιολογικής Έκθεσης του σχεδίου Νόμου) ότι, ως προς την προμήθεια των οπλικών συστημάτων των αεροσκαφών MIRAGE 2000 προτείνεται η απευθείας διαπραγμάτευση του Υπουργείου με τις εμπλεκόμενες εταιρείες – χωρίς δημοσίευση προκήρυξης διαγωνισμού σύμφωνα με τις περιπτώσεις της παρ. 2 του άρθρου 42 του Ν. 3978/2011. Ο νομοθετικές αυτές προβλέψεις έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές της χρηστής διοίκησης και με την αρχή της εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος. Για παράδειγμα, πρέπει να γίνονται δημόσιοι διαγωνισμοί ή όχι;
Περαιτέρω, με βάση τα παραπάνω, το συνολικό κόστος των δυο έργων των άρθρων 1 και 2 (αναβάθμιση F16 και συντήρηση MIRAGE 2000/-5) ανέρχεται σε 1,35 δις €. Όσον αφορά το ετήσιο κόστος, λαμβάνοντας μια μέση ισόποση δαπάνη για το έργο των F16, ήτοι 137 εκ. € και 42 εκ. € για τα MIRAGE, προκύπτει δαπάνη περίπου 180 εκ. € για το 2020. Πως θα καλυφθεί; Έχει ληφθεί υπ’ όψιν στον Προϋπολογισμό του 2020, όπου το σύνολο των εξοπλιστικών δαπανών είναι 421 εκ. €;
Συνεχίζοντας στο άρθρο 3, είμαστε θετικοί ως προς τη διευθέτηση της διαμάχης με την Thyssen Krupp Marine Systems (TKMS) – προκειμένου να συμπληρωθεί το πρόγραμμα των τριών υποβρυχίων 214 που κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα. Όπως αναμένουμε και την συμπλήρωση των πυραυλάκατων Super Vita στα Ναυπηγεία Ελευσίνας και την λύση των προβλημάτων εκεί για το οποίο έχουμε διαπιστώσει πως φροντίσατε.
Καταλαβαίνουμε όμως ότι, το συνολικό κόστος των υλικών για το πρόγραμμα των υποβρυχίων είναι 102 εκ. €. Πώς θα καλυφτεί το ποσόν αυτό; Έχει συμπεριληφθεί στα 421 εκ. € του Προϋπολογισμού του 2020;
Εκτός των υλικών, θα απαιτηθούν επί πλέον λειτουργικές δαπάνες (έξοδα προσωπικού κ.α.) για τη συμπλήρωση του προγράμματος; Εάν ναι, πόσες θα είναι; Είναι σε θέση τα Ναυπηγεία υπό το υπάρχον λειτουργικό καθεστώς να τις δρομολογήσουν; Μέχρι πότε θα συμπληρωθεί το πρόγραμμα και πότε θα είναι τα υποβρύχια πλήρως επιχειρησιακά;
Τέλος, θα θέλαμε να τονίσουμε πως είμαστε υπέρ της λειτουργίας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και της επαναδραστηριοποίησής τους υπό δημόσιο έλεγχο – έτσι ώστε να υποστηρίξουν την ανάπτυξη της οικονομίας μας, μέσα από την δημιουργία ενός ισχυρού ναυτιλιακού συμπλέγματος. Σημειώνουμε ότι, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά αποτελούν εθνικό κεφάλαιο με τη μεγάλη πέτρινη δεξαμενή που διαθέτουν – τη μεγαλύτερη στην Μεσόγειο που μπορεί να έχει σημαντικό επισκευαστικό έργο, ενώ αποτελεί μήλον της έριδος για πολλούς αγοραστές.
Φυσικά δεν υποστηρίζουμε την εκποίηση τμημάτων όπως έγινε πρόσφατα για την πλωτή δεξαμενή ή την ανάπτυξη ανταγωνιστικών ναυπηγοεπισκευαστικών εγκαταστάσεων από τον ΟΛΠ – έτσι ώστε να περιφρουρηθεί η αξία των παγίων αυτών για το Δημόσιο που πρέπει να τα πάρει αμέσως πίσω από το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, για λόγους εθνικής ανάγκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου