Παραμείνετε προσδεμένοι!

Οι διεθνείς συγκυρίες, όσον αφορά τη ραγδαία μείωση των επιτοκίων με τη στήριξη της ΕΚΤ, διευκολύνουν το βιώσιμο δανεισμό – προαναγγέλλοντας όμως ταυτόχρονα μία παγκόσμια ύφεση, εάν όχι κραχ, απέναντι στην οποία η οικονομία της Ελλάδας είναι μάλλον ανοχύρωτη. Βέβαια, η χώρα μας διαθέτει ένα σημαντικό μαξιλάρι χρηματοδότησης – οπότε είναι θεωρητικά ασφαλής. Εν τούτοις, τα 52,1 δις € νέα δάνεια που θα χρειαστεί στα επόμενα τρία χρόνια, υπό τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, δεν είναι καθόλου λίγα – ενώ δύσκολα εμπιστεύεται κανείς μία ουσιαστικά χρεοκοπημένη χώρα, με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, με εξαθλιωμένα νοικοκυριά, με έντονες μεταναστευτικές πιέσεις, με δημογραφικά προβλήματα, με προβληματικό ασφαλιστικό σύστημα, καθώς επίσης με σημαντικούς γεωπολιτικούς κινδύνους. Επομένως δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τα χειρότερα, ευχόμενος φυσικά τα καλύτερα – χωρίς όμως να λύνει τη ζώνη ασφαλείας, πιστεύοντας ότι πέρασε η καταιγίδα και η Ελλάδα απέφυγε την επόμενη χρεοκοπία της.

Άποψη

Το ΑΕΠ της Ελλάδας ανέρχονταν στα τέλη του 2018 στα 190,8 δις € (πηγή). Το δε συνολικό χρέος της κεντρικής διοίκησης του κράτους ανερχόταν στο τέλος Μαρτίου του 2019 στα 357,6 δις € – επομένως στο 187,4 % του ΑΕΠ. Από τα 357,6 δις € του δημόσιου χρέους, τα 252,6 δις € αφορούσαν δάνεια του ESM – ενώ τα υπόλοιπα 105,0 δις € ήταν δάνεια από διάφορες εθνικές και διεθνείς χρηματαγορές. Κατά την εκτίμηση τώρα του ΟΔΔΗΧ, για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους έως το 2022 με τα μέχρι πρόσφατα δεδομένα, για τόκους και χρεολύσια δηλαδή, απαιτούνται τα εξής (πηγή): 

(α) 2019: Εάν υποθέσουμε πως το ΑΕΠ του 2019 θα αυξηθεί κατά 2% (1,1% το πρώτο τρίμηνο και 1,9% το δεύτερο), θα ανέλθει στα 194,62 δις € – οπότε, με πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, θα εισπραχθούν 6,81 δις € για την πληρωμή των τόκων. Άρα η κυβέρνηση θα πρέπει να δανεισθεί (ήδη έχει ξεκινήσει) 9,949 δις € πλην 0,655 δις €, ήτοι 9,29 δις € για να πληρώσει τα χρεολύσια – εναλλακτικά να μειώσει το μαξιλάρι. 

(β) 2020: Περαιτέρω, εάν το 2020 ο ρυθμός ανάπτυξης παρά την προβλεπόμενη παγκόσμια και ευρωπαϊκή ύφεση, καθώς επίσης το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η πιο υπερχρεωμένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία (δημόσιο χρέος 357 δις € και κόκκινο ιδιωτικό άνω των 330 δις €, με σχεδόν μηδενική φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών της, όπως αποδεικνύεται από τη την ελάχιστη συμμετοχή τους στις ρυθμίσεις, πηγή), εκτοξευθεί στο 4%, γεγονός που προϋποθέτει δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις της τάξης των 8 δις €, τότε το ΑΕΠ της θα φτάσει στα 202,4 δις €. Εν προκειμένω, το πρωτογενές πλεόνασμα, πάντοτε με το 3,5% που ουσιαστικά στραγγαλίζει την ανάπτυξη, θα ανέλθει στα 7,08 δις € – οπότε η χώρα θα χρειαστεί 7,052 δις € πλην 0,72 δις € ή 6,33 δις € για να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια. 

(γ) 2021: Εάν συνεχιστεί το θαύμα της ανόδου του ΑΕΠ κατά 4% το 2021, κάτι που είναι ίσως δυνατόν με το μαζικό ξεπούλημα των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων, καθώς επίσης το ακόμη μεγαλύτερο θαύμα, η ληστεία καλύτερα των Ελλήνων, το 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα, τότε το ΑΕΠ θα διαμορφωθεί στα 210,5 δις € και το πρωτογενές πλεόνασμα στα 7,37 δις €. Επομένως η Ελλάδα θα χρειαστεί 7,169 δις € συν 3,59 δις € αφού οι τόκοι δεν θα καλύπτονται πλέον – ή συνολικά 10,759 δις € για να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια. 

(δ) 2022: Ξανά με υποθετικά 4% ανάπτυξη το 2022 (αν και οι δημόσιες επιχειρήσεις θα έχουν ξεπουληθεί και δεν θα υπάρχουν άλλες τότε), το ΑΕΠ του 2022 θα φτάσει στα 218,92 δις € και το πρωτογενές πλεόνασμα στα 7,66 δις €. Ως εκ τούτου η Ελλάδα θα χρειαστεί 8,873 δις € συν 16,83 δις € επειδή οι τόκοι θα είναι υπέρογκοι και ασφαλώς δεν θα καλύπτονται – άρα συνολικά 25,7 δις €. 

Συμπερασματικά λοιπόν η ασύλληπτα υπερχρεωμένη Ελλάδα θα χρειαστεί έως το 2022 νέα δάνεια ύψους 52,1 δις € για να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια της, εάν παράγει 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα και 4% ανάπτυξη – μείον βέβαια τα έσοδα από το ξεπούλημα των δημοσίων περιουσιακών της στοιχείων, αν και μέχρι σήμερα το δημόσιο χρέος αυξάνεται συνεχώς, παρά το ξεπούλημα. 

Έως τότε το χρέος ως προς το ΑΕΠ της θα μειώνεται κατά το ποσόν που ο ρυθμός ανάπτυξης υπερβαίνει το επιτόκιο δανεισμού της – άρα κατά 2,5% περίπου ετησίως υπό τις ιδανικές ως άνω προϋποθέσεις, από το 2020 και μετά. Ας μην ξεχνάμε όμως πως έχει βυθιστεί ξανά σε αποπληθωρισμό (-0,2% πρόσφατα) – ο οποίος αυξάνει τα χρέη και το επιτόκιο δανεισμού, ενώ στραγγαλίζει την ανάπτυξη. Εκτός αυτού η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της υποχωρεί ξανά, παρά την εσωτερική υποτίμηση – με κριτήριο την άνοδο των εισαγωγών και το αυξανόμενο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (γράφημα). 

Οι διεθνείς συγκυρίες βέβαια, όσον αφορά τη ραγδαία μείωση των επιτοκίων με τη στήριξη κυρίως της ΕΚΤ, διευκολύνουν το βιώσιμο δανεισμό – προαναγγέλλοντας όμως ταυτόχρονα μία παγκόσμια ύφεση, εάν όχι κραχ, απέναντι στην οποία η οικονομία της Ελλάδας είναι μάλλον ανοχύρωτη. Βέβαια, η χώρα μας διαθέτει ένα σημαντικό μαξιλάρι χρηματοδότησης – οπότε είναι θεωρητικά ασφαλής. 

Εν τούτοις, τα 52,1 δις € νέα δάνεια που θα χρειαστεί στα επόμενα τρία χρόνια, υπό τις παραπάνω καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, δεν είναι καθόλου λίγα – ενώ δύσκολα εμπιστεύεται κανείς μία ουσιαστικά χρεοκοπημένη χώρα, με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, με εξαθλιωμένα νοικοκυριά, με έντονες μεταναστευτικές πιέσεις, με δημογραφικά προβλήματα, με προβληματικό ασφαλιστικό σύστημα και με σημαντικούς γεωπολιτικούς κινδύνους. 

Επομένως δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τα χειρότερα, ευχόμενος φυσικά τα καλύτερα – χωρίς όμως να λύνει τη ζώνη ασφαλείας, πιστεύοντας ότι πέρασε η καταιγίδα και η Ελλάδα απέφυγε την επόμενη χρεοκοπία της που θα την έβρισκε σε τρισχειρότερη κατάσταση, σχετικά με το 2010 ή/και με το 2012, όπου διενεργήθηκε το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών εις βάρος της (ανάλυση).

Πηγή : https://analyst.gr