Το γεγονός της απαίτησης πλεονασμάτων από τους Γερμανούς, χωρίς να αναπτύσσεται η οικονομία της χώρας μας, σημαίνει απλά πως μέσω αυτών μεταφέρεται η ιδιωτική περιουσία στο κράτος – σε εξευτελιστικές τιμές, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια κατασχέσεων και πλειστηριασμών. Στη συνέχεια, από το κράτος η ιδιωτική περιουσία μεταφέρεται στους δανειστές – ενώ σύντομα τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων θα ανήκουν σε ξένους. Ακόμη χειρότερα, συμβαίνει και εδώ κάτι ανάλογο με το δημόσιο – δηλαδή, τα σπίτια και οι επιχειρήσεις των Ελλήνων αλλάζουν χέρια, ενώ το κόκκινο ιδιωτικό τους χρέος έχει φτάσει στη στρατόσφαιρα. Υπολογίζεται πάνω από 330 δις € ή άνω του 180% του ΑΕΠ, αποδεικνύοντας πως η Ελλάδα σήμερα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία – σημειώνοντας πως το δημόσιο χρέος της είναι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικό, ενώ τα κράτη δεν χρεοκοπούν από το δημόσιο χρέος, αλλά από το εξωτερικό δημόσιο χρέος.
Επικαιρότητα
Ακούγοντας τον πρώην πρωθυπουργό, καθώς επίσης τον υπουργό οικονομικών του να ισχυρίζονται πως οι δανειστές θα μείωναν την απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% εάν τοποθετούσε η Ελλάδα ένα αντίστοιχο ποσόν ως εγγύηση αποπληρωμής του χρέους της από το «μαξιλάρι» των 37 δις € (το οποίο στην ουσία ανήκει στους ξένους επιτηρητές της χώρας και δεν μπορούμε να το αγγίξουμε χωρίς την άδεια τους), απογοητεύεται κανείς – αφού δεν φαίνεται να γνωρίζουν πως συγκρίνουν «μήλα με πορτοκάλια». Ειδικότερα τα εξής:
Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν έχει τοποθετηθεί τυχαία στο 3,5% του ΑΕΠ – αλλά σκόπιμα, με στόχο να καλύπτει τις δαπάνες του προϋπολογισμού συν τους τόκους (οπότε στην ουσία είναι δημοσιονομικό), έτσι ώστε να μην αυξάνεται το δημόσιο χρέος. Μπορεί να το παρομοιάσει κανείς με το μικτό κέρδος μίας επιχείρησης, το οποίο είναι ακριβώς τόσο, ώστε να καλύπτει όλα της τα έξοδα – οπότε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τυχόν αποταμιεύσεις της επιχείρησης, όπως είναι το μαξιλάρι για το κράτος, το οποίο χρησιμεύει για να μπορεί να δανείζεται για να ανακυκλώνει το χρέος (σχεδόν κανένα κράτος δεν πληρώνει τα χρέη του, ανάλυση), χωρίς να έχουν τον κίνδυνο οι δανειστές του να χάσουν τα χρήματα τους.
Όσον αφορά τη μείωση του χρέους, οι δανειστές έχουν απαιτήσει το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων – οπότε δεν εγγράφουν τα έσοδα αυτά στον προϋπολογισμό, αλλά απ’ ευθείας στο χρέος. Έτσι αφενός μεν υφαρπάζεται σταδιακά η Ελλάδα, αφετέρου εξυπηρετείται το παλαιό χρέος της – αν και στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζουμε, αφού το χρέος συνεχίζει ακάθεκτο την ανοδική του πορεία. Αυτό σημαίνει πως κάποια στιγμή δεν θα ανήκει στο δημόσιο απολύτως τίποτα, ενώ παράλληλα δεν θα έχει τα έσοδα από τις κερδοφόρες εταιρίες του όπως είναι το Ε. Βενιζέλος, η ΔΕΠΑ, τα ΕΛΠΕ, η ΕΥΔΑΠ κοκ. – οπότε θα πρέπει να αυξήσει τους φόρους για να τα καλύψει.
Σε σχέση δε με τη ΔΕΗ, είναι ξεκάθαρο πως οι αδίστακτοι πολιτικοί, με αιχμή του δόρατος τον έμπειρο εκκαθαριστή και εκτελεστή της χώρας (ανάλυση), θα πουλήσουν όλα της τα πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία (ΑΔΜΗΕ, ΔΕΔΔΗΕ κλπ.) – οπότε θα μας μείνει ένα μη ανταγωνιστικό παραγωγικό κουφάρι που τελικά θα δοθεί έναντι πινακίου φακής σε κάποιον μνηστήρα ή θα παραμείνει στο δημόσιο επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό.
Κάτι ανάλογο έχει συμβεί με τα αεροδρόμια, όπου ξεπουλήθηκαν τα 14 κερδοφόρα με μία απίστευτα σκανδαλώδη σύμβαση και μας έμειναν τα ζημιογόνα – ενώ στην ουσία δεν ιδιωτικοποιήθηκαν, αλλά κρατικοποιήθηκαν από τη γερμανική FRAPORT, κυριότερος μέτοχος της οποίας είναι το γερμανικό δημόσιο, όπως άλλωστε της TELEKOM που εξαγόρασε τον ΟΤΕ (με αποτέλεσμα σήμερα οι στρατηγικής σημασίας επικοινωνίες στην Ελλάδα να κοστίζουν περίπου 50% ακριβότερα, από το μέσον όρο της Ευρώπης). Κρατική είναι επίσης η COSCO, η ιταλική εταιρεία που αγόρασε έναντι 40 εκ. € τους σιδηροδρόμους κλπ. – οπότε είναι καλύτερα να μην μιλάμε καθόλου για ιδιωτικοποιήσεις.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε τεκμηριώσει με τη βοήθεια της οικονομικής θεωρίας πως τα πλεονάσματα του κράτους δημιουργούνται εις βάρος του ιδιωτικού τομέα (ανάλυση που παρακαλούμε να διαβάσετε, γνωρίζοντας πως η γνώση είναι δύναμη) – ότι δηλαδή τα κέρδη τρόπον τινά του κράτους είναι ζημίες των ιδιωτών (νοικοκυριά, επιχειρήσεις).
Το γεγονός λοιπόν της απαίτησης πλεονασμάτων από τους δανειστές, χωρίς να αναπτύσσεται η οικονομία της χώρας μας, σημαίνει απλά πως μέσω αυτών ληστεύονται οι Πολίτες και μεταφέρεται η ιδιωτική τους περιουσία στο κράτος – επίσης σε εξευτελιστικές τιμές, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια κατασχέσεων και πλειστηριασμών. Στη συνέχεια, από το κράτος η ιδιωτική περιουσία μεταφέρεται στους δανειστές – ενώ σύντομα τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων θα ανήκουν σε ξένους.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ελπίζουμε από τα παραπάνω να έχει γίνει κατανοητός ο λόγος που οι δανειστές απαιτούν πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και «ιδιωτικοποιήσεις» – οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με νεοφιλελεύθερες πρακτικές, αλλά με αμιγώς αποικιοκρατικές.
Επειδή δε γνωρίζουν πως μπορεί μεν να αποκτήσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, αλλά θα τους είναι «δώρο άδωρο» εάν οι Έλληνες αντιδράσουν, παύοντας να εργάζονται ως σκλάβοι στους νέους ιδιοκτήτες της χώρας τους, προωθούν ύπουλα τη μετανάστευση – η οποία θα τους εξασφαλίσει το απαιτούμενο εργατικό δυναμικό με μισθούς πείνας, αφού οι μετανάστες από τις φτωχές χώρες δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις όσον αφορά το βιοτικό τους επίπεδο, μένουν δέκα μαζί σε ένα διαμέρισμα κοκ.
Όταν κάποια στιγμή λοιπόν αναγκαστούν να κάνουν το ίδιο και οι Έλληνες (ήδη τα ενοίκια σε όλη την Ελλάδα ακολουθούν μία έντονα ανοδική πορεία, ενώ οι μισθοί είτε παραμένουν ως έχουν, είτε μειώνονται), αδυνατώντας να πληρώσουν τα υψηλά ενοίκια, με τις υπόλοιπες τιμές να ακριβαίνουν επίσης (το πρώτο που θα κάνουν οι ξένοι όταν αγοράσουν τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ κλπ.), τότε θα είναι «πολύ αργά για δάκρυα» – αφού θα έχουν χάσει όλες τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν μετά το 2010.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου