Όταν όλοι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν οι επιχειρήσεις μικρών χωρών αυτές των μεγαλυτέρων, πόσο μάλλον τους κρατικούς πολυεθνικούς γίγαντες σε μία σειρά κλάδων, ιδίως στον ενεργειακό, είναι ανόητο να θεωρεί κανείς πως τα κράτη μπορούν να επιβιώσουν σε συνθήκες ασύδοτης παγκοσμιοποίησης και άκρατου ανταγωνισμού χωρίς μεγάλες δημόσιες εταιρείες που να είναι σε θέση να επενδύσουν – οπότε είναι έγκλημα να ξεπουλάει η Ελλάδα εταιρείες όπως η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ., ειδικά όταν θα διαθέτει μελλοντικά δικά της ενεργειακά αποθέματα.
Άποψη
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα κράτη έχουν γίνει ιδιοκτήτες μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, ελέγχοντας ήδη σχεδόν το 25% των εταιριών που ευρίσκονται στις 500 της λίστας «Fortune Global 500». Με τον τρόπο αυτό τα κράτη αυξάνουν την επιρροή τους απέναντι τόσο στα άλλα κράτη, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Ειδικά όσον αφορά την ενέργεια, είναι γνωστή η διείσδυση της Ρωσίας στην Ευρώπη μέσω της κρατικής GAZPROM, καθώς επίσης η ισχύς της πετρελαϊκής SAUDIARAMCO της Σαουδικής Αραβίας. Στο γράφημα φαίνεται ο συνολικός αριθμός των πολυεθνικών ομίλων (TSOE, trans-national state owned enterprises) που ανήκουν σε κράτη.
Οι κόμβοι (κύκλοι) εμφανίζουν τα κράτη ως ιδιοκτήτες επιχειρήσεων – όπου όσο μεγαλύτερος και πιο κεντρικός είναι ένας κόμβος, τόσο πιο πολλές εταιρείες ελέγχει η συγκεκριμένη χώρα στο εξωτερικό. Η Κίνα είναι κορυφαία ιδιοκτήτρια κρατικών πολυεθνικών επιχειρήσεων, ελέγχοντας πάνω από 1.000 TSOE, μεταξύ των οποίων γίγαντες όπως η SINOPEC (πετρέλαια, χημικά) και η ICBC China (τραπεζικές υπηρεσίες). Η Γερμανία και η Γαλλία ανήκουν επίσης στις κορυφαίες χώρες με ιδιόκτητες κρατικές επιχειρήσεις.
Ειδικότερα, το γερμανικό κράτος, δηλαδή το ομοσπονδιακό, τα κρατίδια και οι κοινότητες, συμμετέχουν σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων που δεν είναι εύκολο να βρεθεί – παρά το μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων μετά τη δεκαετία του 1980. Μεταξύ αυτών υπάρχουν ζυθοποιίες όπως η HOFBRAU MUNCHEN, οινοποιία όμως το κρατικό του Ρήνου, εργοστάσια πορσελάνης (MEISSEN), οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι, περί τις 400 τράπεζες σε όλη την έκταση της χώρας (SPARKASSEN), εταιρείες κατασκευής διαμερισμάτων, ύδρευσης, ηλεκτροδότησης κλπ.
Το 20% περίπου της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας, της VW, με τζίρο άνω των 200 δις € ετησίως και με 600.000 εργαζομένους, ανήκει στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας – όπου χωρίς τη συμφωνία του πρωθυπουργού, καθώς επίσης του υπουργού οικονομικών του κρατιδίου δεν μπορεί να αποφασιστεί τίποτα στη VW. Στη γνωστή μας FRAPORT, το κρατίδιο του Hessen συμμετέχει με 31,31%, η εταιρεία ηλεκτρισμού της Φρανκφούρτης με 20,16% και η Lufthansa με 8,44% (πηγή).
Όσον αφορά τη Γαλλία, στις αρχές του 2016 ανήκαν στο κράτος 81 μεγάλες επιχειρήσεις συνολικής αξίας 90 δις € – εκ των οποίων τα 60 δις € σε εισηγμένες. Τα μερίσματα που εισέπραξε το δημόσιο το 2015 ήταν της τάξης των 3,9 δις € – θυμίζοντας πως κάποτε οι Γάλλοι υπερηφανεύονταν για τα αποτελέσματα κρατικών επιχειρήσεων όπως της AREVA (κατασκευή εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας), της EDF (ηλεκτρισμός, με 58 πυρηνικά εργοστάσια) και της SNCF (σιδηρόδρομοι).
Για να εκτιμηθεί τώρα ποιες χώρες έχουν την υψηλότερη κρατική παρουσία μεταξύ των κορυφαίων εταιρειών τους και για να εξασφαλισθεί συγκρισιμότητα, χρησιμοποιείται ο σταθμισμένος μέσος όρος των μετοχών των κρατικών επιχειρήσεων στις πωλήσεις, στα περιουσιακά στοιχεία και στην αγοραία αξία των πρώτων δέκα επιχειρήσεων της χώρας (γράφημα). Οι πέντε πρώτες με τα συγκεκριμένα κριτήρια είναι η Κίνα (96%), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (88%), η Ρωσία (81%), η Ινδονησία (69%) και η Μαλαισία (68%)
Εκτός από ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, αρκετές χώρες διαθέτουν κρατικά επενδυτικά κεφάλαια, με τα οποία επενδύουν ή εξαγοράζουν επιχειρήσεις – με κορυφαία τη Νορβηγία, όπως φαίνεται στο γράφημα, με υπό διαχείριση περιουσιακά στοιχεία αξίας 1 τρις $. Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται και από ορισμένες κεντρικές τράπεζες, όπως της Ελβετίας που είναι μεν εισηγμένη στο χρηματιστήριο, αλλά η πλειοψηφία των μετοχών της ανήκει σε ελβετικά καντόνια – μίας κεντρικής τράπεζας που δημιουργεί χρήματα από το πουθενά, επενδύοντας τα σε αμερικανικές κυρίως εταιρείες της Wall Street, με τεράστια κέρδη. Κρατικό επενδυτικό κεφάλαιο δημιούργησε σχετικά πρόσφατα και η Τουρκία (άρθρο) – ενώ ένα από τα πιο επιτυχημένα είναι της Σιγκαπούρης.
Στα πλαίσια αυτά, όταν όλοι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν οι επιχειρήσεις μικρών χωρών αυτές των μεγαλυτέρων, πόσο μάλλον τους κρατικούς πολυεθνικούς γίγαντες σε μία σειρά κλάδων, ιδίως στον ενεργειακό, είναι ανόητο να θεωρεί κανείς πως τα κράτη μπορούν να επιβιώσουν σε συνθήκες ασύδοτης παγκοσμιοποίησης και άκρατου ανταγωνισμού χωρίς μεγάλες δημόσιες εταιρείες που να είναι σε θέση να επενδύσουν – οπότε είναι έγκλημα να ξεπουλάει η Ελλάδα εταιρείες όπως η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ., ειδικά όταν θα διαθέτει μελλοντικά δικά της ενεργειακά αποθέματα.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου