Οι συχνές αναφορές του Ερντογάν στη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 και στη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 δημιουργούν σύγχυση.
Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν αποτελεί νίκη για την Τουρκία που ακυρώνει την ήττα της Συνθήκης των Σεβρών. Αποτελεί κυρίως σε βάρος της Ελλάδας διόρθωση μιας ήττας, χωρίς όμως να αναιρεί τον χαρακτήρα της: Τόσο η Συνθήκη των Σεβρών όσο και η Συνθήκη της Λωζάνης αποκλείουν την Τουρκία από τη Μέση Ανατολή και πιο συγκεκριμένα από τη Συρία και το Ιράκ που παραχωρήθηκαν αντίστοιχα στη Γαλλία και τη Βρετανία.
Η Τουρκία του Κεμάλ αμφισβήτησε από την πρώτη στιγμή τον αποκλεισμό της από τη Μέση Ανατολή, καθώς διεκδίκησε μέχρι και το 1926 την περιοχή της Μοσούλης, το σημερινό Βόρειο Ιράκ, μια περιοχή πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου. Η διεκδίκηση της κουρδικής κατά πλειοψηφία περιοχής έγινε σε εθνογραφική βάση, καθώς η Νέα Τουρκία του Κεμάλ αυτοπροσδιοριζόταν ως κοινό κράτος Τούρκων -Κούρδων.
Η Κοινωνία των Εθνών το 1926 απεφάνθη ότι η περιοχή της Μοσούλης ανήκει στο Ιράκ. Υπό την πίεση της Βρετανίας η Αγκυρα τερμάτισε την αμφισβήτηση των συνόρων της Λωζάνης και επικεντρώθηκε στην υλοποίηση των εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων όπως τις είχε ιεραρχήσει ο Κεμάλ. Πολύ γρήγοραη αποχή από ανάμειξη σε εστίες εντάσεων και συγκρούσεων εκτός συνόρων πρόβαλε ως προαπαιτούμενο των μεταρρυθμίσεων, μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων που συμπύκνωσε ο Κεμάλ στη γνωστή φράση «Ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο».
Η ρεαλπολιτίκ του Κεμάλ στο ζήτημα της Μοσούλης μετά το 1926 αποτελεί μια σαφή παραδοχή ότι η Λωζάνη διορθώνει μεν, χωρίς να αναιρεί την ήττα που συμβολίζει η Συνθήκη των Σεβρών. Αν η απειλή στρατιωτικής δράσης δεν απέδωσε τίποτε ως προς τη Μοσούλη, αντίθετα η διεθνής συναίνεση και κυρίως η στήριξη της Ελλάδας οδήγησαν στον τερματισμό με τη Συνθήκη του Μοντρέ το 1936 της περιορισμένης κυριαρχίας της Τουρκίας στα Στενά που είχε επιβάλει η Λωζάνη.
Πηγή : Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου