Ασφαλώς υπάρχουν λύσεις, παρά το ότι έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους, αφού ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η υφαρπαγή της πατρίδας μας. Οι λύσεις όμως αυτές προϋποθέτουν άμεσα μία πολιτική και κοινωνική συναίνεση, η οποία δυστυχώς εμποδίζεται από το βρώμικο κομματικό-πελατειακό κράτος.
Ανάλυση
Εισαγωγικά, το ΔΝΤ δεν εξυγιαίνει τις χώρες, αλλά τις ληστεύει – μετατρέποντας την πλειοψηφία των Πολιτών τους (με εξαίρεση την εκάστοτε πέμπτη φάλαγγα των εγχωρίων πολιτικών και οικονομικών ελίτ) σε φθηνούς σκλάβους χρέους. Με μία απλή παρομοίωση, εισβάλλει στο πλοίο που το καλεί, αναλαμβάνει ως καπετάνιος μαζί με το δικό του πλήρωμα, πετάει τους μισούς επιβάτες στη θάλασσα, αφήνει το μεγαλύτερο μέρος να λιμοκτονεί τραβώντας κουπί στα αμπάρια, το εξαγοράζουν οι εντολείς του και τελικά το διασώζει – διατηρώντας το φυσικά σε ξένη ιδιοκτησία (ανάλυση-βιβλίο).
«Στην αρχή η χώρα διασύρεται από μία πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της, διογκώνονται τα ελλείμματα της τεχνητά και απομονώνεται από τις αγορές – όταν την ίδια στιγμή οι ενημερωμένοι κερδοσκόποι που καιροφυλακτούν σαν τις ύαινες, κερδίζουν τεράστια ποσά επενδύοντας με ανοιχτές πωλήσεις στους δείκτες του χρηματιστηρίου της, στις τράπεζες, στα CDS κοκ. Αμέσως μετά υποτιμάται από τις εταιρείες αξιολόγησης, απομονώνεται από τις αγορές και αδυνατεί να δανειστεί – οπότε ζητάει τη βοήθεια του ΔΝΤ για να μη χρεοκοπήσει, υπογράφοντας μία συμφωνία έναντι ανταλλαγμάτων (μείωση δαπανών, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποιήσεις). Στη συνέχεια οι Πολίτες της διαδηλώνουν μαζικά, αλλά οι αντιδράσεις τους πνίγονται στο αίμα (MARFIN) και αποσύρονται φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Εάν το πρώτο δάνειο που πληρώνεται σταδιακά έναντι της εφαρμογής των μέτρων δεν είναι αρκετό για να εξυγιανθεί, ενώ η χώρα ξανά δεν αμύνεται χρεοκοπώντας, συνάπτεται ένα δεύτερο – έναντι πολύ αυστηρότερων μέτρων, με τα οποία παραδίδει την εθνική της κυριαρχία και όλα της τα όπλα (PSI). Ήδη έχει ξεκινήσει η κλοπή των εισοδημάτων των Πολιτών μέσω των πάσης φύσεως περικοπών (εισοδήματα, κοινωνικό κράτος κλπ.) και των φόρων (γράφημα, πηγή) – όπου η ανεργία αυξάνεται για να μειωθούν οι μισθοί, κλιμακώνονται οι χρεοκοπίες, οι τιμές των ακινήτων που ακολουθούν τους μισθούς καταρρέουν, οι τράπεζες χρεοκοπούν και οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλιούνται.
Εύλογα οι Πολίτες της, καταπολεμώντας τους φόβους τους, πλημμυρίζουν τις πλατείες και ως εκ θαύματος εμφανίζεται μία ομάδα κατ’ επίφαση αντιφρονούντων που τους υπόσχεται να επαναστατήσει – με αποτέλεσμα να πέφτουν στην παγίδα και την στηρίζουν, πιστεύοντας πως θα τηρήσει τις υποσχέσεις της. Φυσικά το ΔΝΤ (η Τρόικα), γνωρίζοντας καλά το παιχνίδι, εξαγοράζει τους αντιφρονούντες για να ελέγχει τη χώρα – οπότε, όταν αντιδράει η κυβέρνηση φοβούμενη την οργή του λαού, τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια της ανατρέποντας την. Έτσι οι επαναστάτες εκλέγονται στην κυβέρνηση και δίνουν μία προσχηματική μάχη – χωρίς να οχυρώσουν, ούτε να χρεοκοπήσουν τη χώρα. Κατά τη διάρκεια της μάχης οι κερδοσκόποι κερδίζουν ξανά τεράστια ποσά με τον ίδιο τρόπο, γνωρίζοντας την έκβαση της – έως ότου η νέα κυβέρνηση υπογράφει μία τρίτη δανειακή σύμβαση (για πρώτη φορά στην ιστορία), η οποία είναι συνώνυμη με τη θανατική καταδίκη της χώρας.
Τότε οι αποταμιεύσεις των Πολιτών εξαϋλώνονται για να πληρωθούν οι φόροι, τα κόκκινα δάνεια κορυφώνονται (γράφημα), τα σπίτια τους κατάσχονται και πλειστηριάζονται, ενώ μειώνεται το προσδόκιμο ζωής αφού περικόπτονται οι συντάξεις και το κράτος προνοίας – οπότε διαφεύγουν όσοι μπορούν στο εξωτερικό, δίνοντας τη χαριστική βολή στην πατρίδα τους (οι 500.000 που έφυγαν στο εξωτερικό έχουν κοστίσει έως το 22ο έτος της ηλικίας τους 100 δις € στην Ελλάδα, στις οικογένειες τους και στο κράτος, ενώ μειώνουν το ΑΕΠ κατά 25 δις € ετησίως – άρα τα έσοδα του δημοσίου κατά περίπου 7,5 δις €, ενώ τις κρατήσεις από τις οποίες πληρώνονται οι συντάξεις ανάλογα).
Παράλληλα, το ηθικό του πληθυσμού εκμηδενίζεται και οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις – ενώ καταπνίγονται οι τελευταίες αντιδράσεις με τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας, με την υφαρπαγή της ιστορίας της, με την εξουδετέρωση της θρησκείας της και με τη μεταναστευτική της αλλοίωση, για να ελέγχεται ευκολότερα. Ολοκληρώνεται λοιπόν η κατοχή της που συνοδεύει πάντοτε μία κατά κράτος ήττα στον πόλεμο – την αλλαγή ιδιοκτησίας στην οικονομική του μορφή».
Για να καταλάβουμε τώρα τι έχει συμβεί στην Ελλάδα μόλις το τελευταίο έτος, το 2018, από το χρηματιστήριο χάθηκαν επί πλέον 11 δις €, οι τράπεζες χρεοκόπησαν ξανά, οι τρεις από τις τέσσερις εκδιώχθηκαν από το δείκτη μεγάλης κεφαλαιοποίησης, στον οποίο έχουν απομείνει μόλις μία τράπεζα και πέντε εταιρείες (οι δύο από τις οποίες ανήκουν ήδη σε ξένους, ενώ η μία εγκαταλείπει τη χώρα), το ακαθάριστο δημόσιο χρέος έφτασε στα 360 δις €, το κόκκινο ιδιωτικό μαζί με τις επιβαρύνσεις/τόκους ξεπέρασε τα 300 δις €, ενώ τα επιτόκια του δημοσίου έφτασαν στο 4,5% – το οποίο είναι θεωρητικό, αφού θα φανεί όταν και εάν επιχειρήσει να δανειστεί η Ελλάδα από τις αγορές, σημειώνοντας πως μία τράπεζα που ζήτησε να δανειστεί, της προσφέρθηκε επιτόκιο 12%.
Από την αρχή της κρίσης δε μέχρι σήμερα οι τιμές των ακινήτων του δημοσίου μειώθηκαν πάνω από 250 δις €, των ιδιωτών σχεδόν κατά 600 δις €, η αξία του χρηματιστηρίου κατά 150 δις €, οι συντάξεις πάνω από 50 δις €, οι πραγματικοί μισθοί άνω του 40%, το ασφαλιστικό σύστημα χρεοκόπησε, διέφυγαν καταθέσεις στο εξωτερικό της τάξης των 150 δις €, οι επενδύσεις παγίων κατέρρευσαν κατά σχεδόν 150 δις €, οι τράπεζες χρειάζονται μία τέταρτη κεφαλαιοποίηση και η χώρα πιθανότατα μία τέταρτη δανειακή σύμβαση. Όσον αφορά το τι θα επακολουθήσει, έχουμε ήδη αναφερθεί με το άρθρο μας «Στα οδυνηρά ίχνη της Γουατεμάλας» – μεταξύ άλλων με τα εξής:
«Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Τα τελευταία εφτά χρόνια, η Γουατεμάλα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%!
Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις – οπότε κάποια άλλα στοιχεία έρχονται να μετριάσουν τον ενθουσιασμό. «Είμαστε η χώρα της Κ. Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη χρόνιου υποσιτισμού. Έχουμε περισσότερο από το μισό πληθυσμό μας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες και μεγάλες αντιφάσεις, που παρά τη μεγάλη παραγωγή πλούτου, και παρόλο που η χώρα μας είναι παραγωγός τροφίμων, το 49% των παιδιών μας κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό», σημειώνει ο συντονιστής του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα».
Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς υπάρχουν λύσεις, παρά το ότι βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού – αφού ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η υφαρπαγή της πατρίδας μας. Οι λύσεις όμως αυτές προϋποθέτουν πριν από κάθε τι άλλο μία πολιτική και κοινωνική συναίνεση – από κοινού πολύ δουλειά, σωστές ενέργειες και παραγωγή πλούτου, στηριζόμενη στους τρεις βασικούς πυλώνες της οικονομίας μας: στον πρωτογενή τομέα, στον τουρισμό και στη ναυτιλία.
Η χρηματοδότηση δε της παραγωγής πλούτου θα ήταν εφικτή, εάν ανακτούσαν οι Πολίτες την εμπιστοσύνη τους προς την Πολιτεία, με την εκκαθάριση του βρώμικου κομματικού-πελατειακού κράτους που μας οδήγησε έως εδώ και που εμποδίζει τις λύσεις φοβούμενο την τιμωρία του – οπότε, μεταξύ άλλων, θα επαναπατρίζονταν οι καταθέσεις που διέφυγαν, λύνοντας εν μέρει το πρόβλημα.
Εν τούτοις, κρίνοντας από όλα όσα συμβαίνουν παρά το ότι έχουν ήδη πέσει οι τίτλοι τέλους, ειδικά μεταξύ των κομμάτων και των φανατικών οπαδών τους, συναίνεση δεν πρόκειται να υπάρξει – οπότε στη καλύτερη περίπτωση η Ελλάδα θα έχει την «τύχη» της Γουατεμάλας, ενώ στη χειρότερη θα χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα μετά από μερικά χρόνια, παύοντας να υπάρχει πια ως Έθνος στον πλανήτη.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου