Ασύμμετρες, επικίνδυνες εξελίξεις

Ενώ οι αναπτυσσόμενες οικονομίες με πρώτη την Τουρκία καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι, με τα νομίσματα τους σε ελεύθερη πτώση, η Ιταλία προετοιμάζεται για τη μεγάλη σύγκρουση με τη Γερμανία – με διαπραγματευτικό χαρτί την έξοδο της από το ευρώ και την ΕΕ.

Επικαιρότητα

Οι αναπτυσσόμενες χώρες, υφιστάμενοι ή μελλοντικοί σύμμαχοι της Ρωσίας και της Κίνας, είναι τα πρώτα πιόνια που καταρρέουν από την αμερικανική επίθεση (η γεωπολιτική μάχη των μαχών) – με νούμερο ένα τη Βενεζουέλα που έχει πλέον χρεοκοπήσει, παρά το ότι διαθέτει να μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον πλανήτη. Η βασική αιτία είναι το ότι, ο ρυθμός ανάπτυξης τους είχε βασιστεί στις εισροές ξένων κεφαλαίων – ειδικά της Τουρκίας, στην οποία πλέον χρεοκοπούν οι μεγάλες επιχειρήσεις της, όπως η Turk Telekom (=ο τουρκικός ΟΤΕ), τεκμηριώνοντας πως έχει πολλούς σκελετούς στα ντουλάπια της. 

Εάν τώρα συνεχιστούν οι εκροές κεφαλαίων προς τις Η.Π.Α., η κατάσταση τους θα επιδεινωθεί – σημειώνοντας πως τα νομίσματα της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Ν. Αφρικής κοκ. καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο, παρά τις επεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών τους και τη βοήθεια του ΔΝΤ στην Αργεντινή (30 δις $). Για να διαπιστώσει δε κανείς ποιά από τις χώρες αυτές κινδυνεύει περισσότερο, οφείλει να διαιρέσει τα συναλλαγματικά αποθεματικά τους με τις ανάγκες εξωτερικής χρηματοδότησης των επομένων 12 μηνών – οι οποίες είναι (α) το σύνολο του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, (β) του βραχυπρόθεσμου εξωτερικού χρέους και (γ) των δόσεων του μακροπρόθεσμου χρέους που λήγουν εντός ενός έτους. 

Η αναλογία αυτή δείχνει σε ποιό βαθμό ένα κράτος έχει ξεμείνει από χρήματα – ενώ φαίνεται στο γράφημα, όπου προηγούνται η Τουρκία, η Ουκρανία και η Αργεντινή. Πρέπει όμως να δώσει κανείς ιδιαίτερη σημασία στην Πολωνία λόγω του πολύ υψηλού εξωτερικού της χρέους, καθώς επίσης στη Ρουμανία – επειδή είναι μεν μέλη της ΕΕ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα στηριχθούν. 

Στην Ιταλία τώρα, όπου η νέα κυβέρνηση της θα αναγκασθεί να συγκρουστεί με την Ευρωζώνη εάν θελήσει να εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα, ενώ ήδη ευρίσκεται σε αντίθεση με την ΕΕ όσον αφορά το μεταναστευτικό, τα επιτόκια δανεισμού της (δεκαετή ομόλογα) αυξάνονται συνεχώς – γεγονός που οφείλεται αφενός μεν στις μαζικές εκροές καταθέσεων και κεφαλαίων, αφετέρου στην άνοδο των CDS (= ασφάλιστρα έναντι χρεοκοπίας), αν και ενδεχομένως να την πιέζει έμμεσα η ΕΚΤ μη αγοράζοντας τα ομόλογα της. 

Όπως και να είναι όμως, οι οικονομικοί δείκτες της χώρας είναι σε κακή κατάσταση – ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης της, ήδη πενιχρός το 2017 (1,5%), επιβραδύνεται, μεταξύ άλλων λόγω της μείωσης του πληθυσμού της (όπως δυστυχώς συμβαίνει και στην Ελλάδα). Ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της ήταν βέβαια καθοδικός για πολλά χρόνια (γράφημα, μπλε στήλες αριστερή κάθετος της Ιταλίας, διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος της Ελλάδας) και δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά – ενώ οι ελίτ της χώρας πιστεύουν πως η αντικατάσταση του εγχωρίου εργατικού δυναμικού με φθηνούς μετανάστες, θα τονώσει μελλοντικά την οικονομική ανάπτυξη. 

Φαίνεται λοιπόν πως η Ιταλία έχει πλημμυρίσει σκόπιμα με μετανάστες από την Αφρική, τη Ρουμανία κλπ., οι οποίοι μπορούν να ζήσουν με λιγότερα χρήματα, αφού είναι πολύ περισσότερα από αυτά που κέρδιζαν στις πατρίδες τους – ενώ οι Ιταλοί εργαζόμενοι που δεν μπορούν, μεταναστεύουν στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα να αντικαθίσταται σταδιακά ο ιθαγενής πληθυσμός. Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως η Ιταλία είχε διορίσει το 2013, λίγο πριν ξεκινήσει ο τρόπον τινά αποικισμός της από Αφρικανούς (γράφημα) ως υπουργό «ενσωμάτωσης» μία Αφρικανή που είχε γεννηθεί στο Κονγκό – γεγονός που ίσως δεν είναι σύμπτωση.

Περαιτέρω, σύμφωνα με το νέο υπουργό οικονομικών της Ιταλίας, η Γερμανία εφαρμόζει το σχέδιο «Walter Funk» του 1940 – του πρώην ναζί διευθυντή της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών (BIS) που ο Χίτλερ διόρισε διοικητή της κεντρικής τράπεζας του 3ου Ράιχ και το οποίο είχε πολλές ομοιότητες με το ευρώ. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε τη σύγκλιση των εθνικών νομισμάτων των άλλων κρατών στο γερμανικό μάρκο – ενώ η Γερμανία θα είχε μαζί με τη Γαλλία το μονοπώλιο στη βιομηχανία, με τις άλλες χώρες να αφιερώνονται στη γεωργία και στον τουρισμό (κάτι που αναμφίβολα διαπιστώνεται σήμερα).

Η ιταλική κυβέρνηση όμως δεν θέλει να κάνει τα λάθη της Ελλάδας του 2015, οπότε να εκβιαστεί αντίστοιχα και να συμβιβαστεί – κάτι που σημαίνει ότι, δεν θα επιδιώξει την κατά μέτωπο σύγκρουση με τη Γερμανία, αλλά θα προσπαθήσει εν πρώτοις να δημιουργήσει ένα αρραγές μέτωπο και μία ισχυρή αντιπολίτευση εναντίον του ευρώ και της ΕΕ. Ο στόχος της φαίνεται να είναι η έξοδος από το ευρώ μέσα σε μία νύχτα, χωρίς όμως να ανακοινωθεί εκ των προτέρων – με τη μετατροπή των εξωτερικών της χρεών σε λιρέτες, πριν υποχρεωθεί να χάσει τη δυνατότητα υπογράφοντας ένα αντίστοιχο PSI με την Ελλάδα.

Φυσικά δε θα φροντίσει να λάβει έγκαιρα μέτρα πρόληψης, όπως οι έλεγχοι κεφαλαίων, αποφεύγοντας το τεράστιο, ασυγχώρητο λάθος του υπουργού οικονομικών της Ελλάδας το 2015 (ανάλυση) – λόγω των οποίων η χώρα μας εκβιάσθηκε από την ΕΚΤ να υποταχθεί με το κλείσιμο των τραπεζών της, χάνοντας επί πλέον περί τα 40 δις € μαζί με τις τράπεζες. Αρκετοί υποθέτουν λοιπόν πως ήδη προετοιμάζεται η έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ, προσεκτικά και κρυφά – αν και η πρώτη επιδίωξη της κυβέρνησης θα είναι να αναγκάσει τη Γερμανία να αποδεχθεί

(α) τον ελλειμματικό προϋπολογισμό που θα καταθέσει με στόχο την τόνωση της ζήτησης και των επενδύσεων, όπως άλλωστε έχει συμβεί με την Ισπανία, καθώς επίσης (β) την υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος (των μίνι BOT – ενός κουπονιού που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πληρωμή φόρων, κρατικών υπηρεσιών και βενζίνης, σε σταθμούς που λειτουργούν από την κρατική ελεγχόμενη πετρελαϊκή εταιρεία ENI).

Σε κάθε περίπτωση, ο επικεφαλής της «Λίγκα του Βορά ανταποκρίθηκε στην προεκλογική του υπόσχεση, όσον αφορά τη μείωση των μεταναστευτικών ροών, αναλαμβάνοντας το ρίσκο (ποινικές διώξεις όπως με το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας), οπότε μένει να κάνει το ίδιο ο αρχηγός της άλλης παράταξης της συγκυβέρνησης – ο οποίος έχει υποσχεθεί τα εξής:

(α) ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ύψους 780 € μηνιαία και κόστους 17 δις € για την οικονομία, (β) μειώσεις φόρων κόστους 80 δις € και (γ) κατάργηση των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων κόστους 15 δις €. Δηλαδή συνολικά 112 δις € ετησίως, όταν η χώρα έχει δεσμευθεί να εξοικονομήσει 12,5 δις € το 2019 και 20 δις € το 2020 – με εναλλακτική την αύξηση του ΦΠΑ από το 22% στο 25% το 2021. 

Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε ότι, η Ιταλία παραβίασε ήδη τους ευρωπαϊκούς τραπεζικούς κανόνες το 2016 και το 2017, όταν διέσωσε δύο τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων – άρα εις βάρος του δημοσίου χρέους, αντί να αναγκάσει τους μετόχους τους ομολογιούχους και τους καταθέτες να το κάνουν, σύμφωνα με τους κανονισμούς. Ως εκ τούτου είναι πολύ πιθανόν να το επαναλάβει, αν και φοβάται την αντίδραση της Γερμανίας – η οποία έχει έτοιμο στα συρτάρια της ένα σχέδιο υφαρπαγής του ευρώ, εάν και εφόσον το κρίνει πιο συμφέρον, από τη διάσωση άλλων χωρών ή από τη μονομερή έξοδο της από την Ευρωζώνη (ανάλυση).

Πηγή : https://analyst.gr