Ο υπερήφανος λαός αναζητάει κάποιον θαυματοποιό που έχω την εντύπωση πως πολύ δύσκολα θα βρεθεί – ενώ θα εκλέξει ξανά ένα κόμμα από αυτά που χρεοκόπησαν τη χώρα, τεκμηριώνοντας πως το «πολλάκις εξαμαρτείν ανδρός ηλιθίου», αφού το δις έχει ξεπεραστεί πριν από χρόνια.
Επικαιρότητα
Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει πως ενώ η Ελλάδα έχει χάσει σχεδόν το 27% του ΑΕΠ της από το 2008, όπου από 239,14 δις € τότε (πηγή) μειώθηκε στα 175,9 δις € το 2016, οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης έχουν σωρευτική ανάπτυξη 10% κατά μέσον όρο – οπότε η απόσταση μας έχει φτάσει στο 37%! Θαυμάζω βέβαια την ανθεκτικότητα των Ελλήνων στη φτώχεια, στη μιζέρια και στο διεθνή εξευτελισμό, αλλά δυστυχώς δεν προσφέρει απολύτως τίποτα – απλά έχει μετατρέψει την κρίση σε κανονικότητα, κάτι που δεν θα έκανε ποτέ καμία άλλη χώρα, ούτε έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία.
Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει πως η απώλεια των 63,24 δις € ΑΕΠ από το 2008 έχει κοστίσει φορολογικά έσοδα στο κράτος ύψους 27% με κριτήριο τον προϋπολογισμό του 2016 (πηγή) ή 17 δις € το συγκεκριμένο έτος – ενώ εάν είχε αυξηθεί το ΑΕΠ όπως στις άλλες χώρες, θα είχε φτάσει στα 263 δις €, αποδίδοντας έσοδα 71 δις € αντί 47,4 δις € το 2016, οπότε 23,6 δις € επί πλέον ετήσια ή δέκα ΕΝΦΙΑ!. Πως μόνο από την πτώση των τιμών των ακινήτων, όταν σε όλα τα υπόλοιπα κράτη οι τιμές τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το 2008, έχει χαθεί σχεδόν 1 τρις € από το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα – έναντι δανείων της τάξης των 250 δις € που θα επιστραφούν με τόκους, ενώ πρόκειται για αέρα αφού αφορούν ουσιαστικά μόνο εγγυήσεις.
Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει πως το δημόσιο χρέος ύψους 329 δις € στα τέλη του 2017, εάν είχε εξελιχθεί η Ελλάδα όπως η Ευρώπη, θα ήταν ήδη στο 125% του ΑΕΠ! Εκτός αυτού απόλυτα βιώσιμο, με τα σημερινά επιτόκια δανεισμού της Πορτογαλίας περί το 1,70% (τα δικά μας από την Τρόικα είναι 2% κατά μέσον όρο) – ενώ θα συμμετείχαμε στο πρόγραμμα της ΕΚΤ (QE), με τα αντίστοιχα θετικά του αποτελέσματα για τις τράπεζες και τις επενδύσεις.
Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει πως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει βιώσιμο χρέος ούτε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμη κοινωνία, δεν έχει βιώσιμη άμυνα και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες. Ότι η έξοδος στις αγορές θα σημάνει το ξεκίνημα μίας μεγάλης περιπέτειας, πως η κυβέρνηση κατ’ εντολή των αφελληνισμένων τραπεζών θα μειώσει ή θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ στα φθηνά ακίνητα αυξάνοντας τον στα ακριβά (με στόχο αφενός μεν να κερδίσει τις εκλογές στηριζόμενη στη μάζα που η ίδια φτωχοποίησε, αφετέρου να παραδώσει τα επόμενα και πιο προσοδοφόρα θύματα στους ξένους), καθώς επίσης πως η Ελλάδα είναι ήδη μία αποτυχημένη χώρα, σύμφωνα με τον εξής ορισμό:
«O όρος «αποτυχημένο κράτος» χαρακτηρίζει μία χώρα, η οποία δεν έχει επιτύχει σε ορισμένες ή σε όλες τις βασικές λειτουργίες της – έχοντας ενδεχομένως χάσει έμμεσα την εθνική της κυριαρχία. Μεταξύ άλλων, «αποτυχημένη» θεωρείται μία χώρα, η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της οποίας αδυνατεί να λάβει αποφάσεις, να παρέχει σωστές δημόσιες υπηρεσίες ή να συνεργάζεται με άλλα κράτη ισότιμα, ως μέλος της διεθνούς κοινότητας (της Ε.Ε., της Ευρωζώνης κλπ.).Τυχόν αδυναμία της χώρας δε να επιβιώσει με δικά της μέσα, εξαρτώμενη από τρίτους, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία ευρίσκεται ακόμη στο χρηματοδοτικό ορό της Τρόικας, ενώ έχει την ουτοπία της βιώσιμης εξόδου στις αγορές, είναι ένα ακόμη βασικό στοιχείο ενός «αποτυχημένου κράτους». Τέλος, σύμφωνα με τη γερμανική βιβλιογραφία, «αποτυχημένο» θεωρείται ένα κράτος που δεν μπορεί να εκπληρώσει τρεις κεντρικές λειτουργίες για τους Πολίτες του: να τους παρέχει ασφάλεια, ευημερία και νομιμότητα, με την έννοια του ολοκληρωμένου Κράτους Δικαίου».
Όλα τα παραπάνω όμως θα ήταν ίσως αποδεκτά και δεν θα έπρεπε να ντρεπόμαστε, εάν δεν διαπιστωνόταν το εξοργιστικό γεγονός, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που υπήχθη στο ΔΝΤ, χωρίς να εξαφανιστούν όλα τα πολιτικά κόμματα που την οδήγησαν εκεί και χωρίς να κρατήσει κανένα τις υποσχέσεις του! Στην Αργεντινή δεν συνέβη κάτι τέτοιο με τους Kirchner έως ότου ανέλαβε ο εκλεκτός των ξένων, στη Βραζιλία επίσης όχι με το Lula και τη Rousseff, στο Εκουαδόρ ο πρόεδρος του τίμησε ασφαλώς τις υποσχέσεις του, ο Ούγγρος το ίδιο, ενώ τόσο στην Ιρλανδία, όσο και στην Πορτογαλία ανήλθαν νέα κόμματα στην εξουσία που σεβάστηκαν τις δεσμεύσεις τους.
Ακόμη και στην απολίτιστη Τουρκία τα κόμματα του ΔΝΤ εξαφανίσθηκαν – ενώ στην Ελλάδα κυκλοφορεί ελεύθερος αυτός που την οδήγησε στο ΔΝΤ με την απίστευτη ανοχή της κοινωνίας, τα στελέχη του κόμματος του συνεχίζουν να πολιτεύονται εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ο ένοχος του μεγαλύτερου εγκλήματος στην ιστορία της χώρας, του PSI, πολιτεύεται ανενόχλητος και μοιράζει συμβουλές, ενώ το κόμμα που άλλαξε κατά 180 μοίρες τις θέσεις του (Ζάππειο Ι, Ζάππειο ΙΙ), τασσόμενο μετεκλογικά υπέρ των μνημονίων, διεκδικεί ξανά την εξουσία στηριζόμενο από την πλειοψηφία!
Όσον αφορά τη σημερινή κυβέρνηση, καταλαβαίνω πως λογικά εξελέγη την πρώτη φορά και πως σωστά στηρίχθηκε στο δημοψήφισμα. Όταν όμως το αντέστρεψε ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο που κατοχύρωσε όλα τα προηγούμενα και έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα άπαξ και δια παντός, πώς ήταν δυνατόν να ψηφισθεί ξανά; Πώς μπορεί να μην ντρέπεται κανείς σαν Έλληνας όταν δεν διαπιστώνει μόνο αυτό αλλά, επίσης, την εκκωφαντική αδράνεια της κοινωνίας όταν αφελληνίζονται οι τράπεζες που διέσωσε με 43 δις €, όταν υπάγονται όλα τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, όταν ξεπουλιούνται σκανδαλωδώς τα αεροδρόμια, όταν δημεύεται η ιδιωτική περιουσία μέσω των κεφαλικών φόρων, όταν απαξιώνεται η ΔΕΗ για να εκποιηθεί, όπως η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, όταν μειώνονται συνεχώς οι μισθοί και οι συντάξεις, όταν συζητείται η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, όταν προσκαλείται ο εχθρική Τουρκία στο σπίτι μας με τα γνωστά επακόλουθα, καθώς επίσης όταν ποτέ και πουθενά δεν τήρησε η κυβέρνηση καμία υπόσχεση της;
Κλείνοντας, το πιο αστείο από όλα είναι οι απαιτήσεις ορισμένων Ελλήνων να τους παρέχει κανείς λύσεις σήμερα! Αφού δηλαδή έκαναν οι ίδιοι δεκάδες λανθασμένες επιλογές, αφού χάθηκαν όλες οι ευκαιρίες που είχε στη διάθεση της η Ελλάδα, αφού έκαψαν οι κυβερνήσεις όλα μας τα διαπραγματευτικά χαρτιά και αφού έχει ολοκληρωθεί η μετατροπή μας σε γερμανική αποικία – με ενδοτικές κυβερνήσεις που δεν έχουν δέσει μόνο τη χώρα χειροπόδαρα αλλά, επίσης, το εαυτό τους, με τις διεφθαρμένες πράξεις τους που έχουν καταγράψει προφανώς οι δανειστές για να είναι σε θέση να τους εκβιάζουν.
Απαιτούν βέβαια λύσεις που δεν θα χρειαστεί να εργαστούν σκληρά, που δεν θα πληρώσουν καθόλου το χρέος, που δεν θα απαιτηθεί να κουραστούν ή να κινδυνεύσουν πλημμυρίζοντας τους δρόμους, που δεν θα τους υποχρεώσουν να χάσουν τη βολή τους ανατρέποντας όποια κυβέρνηση δεν τους υπηρετεί και που δεν θα πρέπει να τις στηρίξουν με τις άνω των 120 δις € καταθέσεις τους στο εξωτερικό – όπως οι Ιταλοί που κατέχουν οι ίδιοι το 50% των εθνικών ομολόγων τους, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι κοκ. Με απλά λόγια αναζητούν ανόητους ξένους που θα επενδύσουν στο κράτος που οι ίδιοι οι Πολίτες του δεν εμπιστεύονται και κάποιον Έλληνα θαυματοποιό που έχω την εντύπωση πως πολύ δύσκολα θα βρεθεί – ενώ θα εκλέξουν ξανά ένα κόμμα από αυτά που χρεοκόπησαν τη χώρα, τεκμηριώνοντας πως το «πολλάκις εξαμαρτείν ανδρός ηλιθίου», αφού το «δις εξαμαρτείν» έχει ξεπεραστεί προ πολλού.
Υστερόγραφο: Για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος της κρατικής ανοησίας, αρκεί να καταλάβει για παράδειγμα πως η τροχαία, εάν εργαζόταν απλά με στόχο την τήρηση του κώδικά οδικής κυκλοφορίας ως οφείλει για να προστατεύει τους Πολίτες, θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει όλες τις ανάγκες της χωρίς να χρειάζεται καμία χρηματοδότηση από το δημόσιο. Εκτός αυτού θα μάθαινε επιτέλους στους Έλληνες πως οι νόμοι, όταν είναι δίκαιοι, πρέπει να τηρούνται από όλους ανεξαιρέτως – ενώ όταν δεν είναι οφείλουν επίσης να τους τηρούν, αλλά να επαναστατούν για να τους αλλάξουν, χωρίς καμία ανοχή απέναντι στα κακώς κείμενα.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου