Φορολογικό Tributum

Το κυβερνητικό Βατερλό σχετικά με την είσπραξη των επιβαλλομένων φόρων αποδεικνύει ότι όλα έχουν τα όρια τους.

Η φοροδοτική ικανότητα φυσικών και νομικών προσώπων έχει καθορισμένα όρια που είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ανάπτυξη οπότε ότι τίθεται ως φόρος πάνω από αυτά τα όρια είναι απόλυτα λογικό να μην έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Το 2017 δείχνει ξεκάθαρα ότι η επιβολή όλων και μεγαλύτερων φόρων δεν έχει κανένα εισπρακτικό όφελος, αντίθετα οδηγεί σε λιγότερες εισπράξεις με μεγάλο κόστος για τους παραγωγικούς φορείς.

Το καμπανάκι είναι ηχηρό και το τίμημα βαρύ.

Η υπερφορολόγηση βουλιάζει την χώρα δείχνοντας ξεκάθαρα ότι απαιτείται άμεσα αλλαγή πολιτικής.

Το οικονομικό επιτελείο για το 2017 προσδοκούσε αύξηση των εσόδων κατά 2,5 δις € και αντί αυτών εισέπραξε έσοδα μειωμένα κατά 103 εκατ. €, όχι έναντι του στόχου αλλά έναντι της προηγούμενης χρονιάς.

Το 2016 οι συνολικές εισπράξεις φόρων, προ επιστροφών, έφθασαν τα 53.140 εκατ. € ενώ το 2017 παρά την καταιγίδα νέων φόρων έφθασαν τα 53.037 εκατ. €.

Και όταν λέμε καταιγίδα το εννοούμε αφού κατά το 2017 είχαμε αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών εισοδημάτων που προέρχονταν από μισθούς, συντάξεις, αγροτικές δραστηριότητες, ακίνητα, αυξήσεις σε ειδικούς φόρους κατανάλωσης, αύξηση του ΦΠΑ κατά μια μονάδα στο 24%, φόρους στην κινητή τηλεφωνία, ηλεκτρονικά τσιγάρα, συνδρομητική τηλεόραση, κτλ.

Φόροι παντού σε ότι παράγεται, σε ότι καταναλώνεται , σε ότι κινείται.

Φόροι που ανταποκρίνονται πλήρως προς το λατινικό tributum, δηλαδή φόροι υποτελών προς αποκλειστικό όφελος κατακτητού.

Δυστυχώς αυτή η εικόνα υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, μια εικόνα που θέλει την συλλογή φόρων ως αποτέλεσμα των δεσμεύσεων των μνημονιακών κυβερνήσεων με αποκλειστικό στόχο την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους.

Η αρχική συμφωνία ‘εσείς τα ελλείμματα και εμείς το χρέος’ παρά την υπερπροσπάθεια του ελληνικού λαού δεν έχει τηρηθεί από την πλευρά των πιστωτών μας.

Η διευθέτηση του δημοσίου χρέους προς την κατεύθυνση ονομαστικής διαγραφής ενός τμήματος του ώστε να καταστεί βιώσιμο δεν βρίσκεται στα πλάνα τους.

Στόχος τους όπως όλων των κατακτητών, γι’αυτό αναφέραμε πριν ότι οι φόροι μοιάζουν με αυτούς που επέβαλαν οι Ρωμαίοι, η ταπείνωση και γελοιοποίηση ενός ολόκληρου λαού που είχε την ατυχία να κυβερνηθεί από πολιτικούς που ενώ γνώριζαν ότι το χρέος θα αφανίσει την χώρα κατά την έκφραση τους, εντούτοις συνέχιζαν τις σπάταλες και το δανεισμό μόνο και μόνο για να διατηρούνται στην εξουσία.

Αντί της ονομαστικής διαγραφής προτιμήθηκε η αιώνια δέσμευση υπό την αγχόνη ρευστοποίησης των εμπράγματων εξασφαλίσεων που συνοδεύουν τον μνημονιακό δανεισμό εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους.

Επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων, κεφαλαιοποίηση τόκων και άλλα ανάλογου είδους ρυθμιστικά πλαίσια δεν μπορούν να δώσουν οριστικές λύσεις.

Όπως λύση δεν μπορεί να υπάρξει με την θέσπιση πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξεως του 3,5% .

Λύσεις δίδονται μέσω της ανάπτυξης και της ονομαστικής διαγραφής ενός τμήματος του.

Όμως ανάπτυξη με υπερφορολόγηση για να επιτευχθούν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα δεν πρόκειται να υπάρξει παρά τους ευσεβείς κυβερνητικούς πόθους. 

Το μόνο που μπορεί να υπάρξει εν μέσω αγανάκτησης ενός ολόκληρου λαού είναι η διατήρηση ενός φαύλου κύκλου με νέους φόρους, χαμηλή αποδοτικότητα αυτών, υψηλή ανεργία, λουκέτα και ύφεση .

 


ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
 
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Πηγή : https://analyst.gr