Οι εντιμότατοι εταίροι μας

Η ευρωπαϊκή φοροδιαφυγή στο απόγειο, όταν η Ελλάδα διώκει όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν ακόμη το θράσος να παραμένουν σε μία εμπόλεμη ζώνη – ενώ η έλευση ενός δικτατορικού καθεστώτος είναι πιθανότερη από ποτέ

«Οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων. Συγκεκριμένα, οι μη ηλίθιοι άνθρωποι συνεχώς παραβλέπουν πως η συναναστροφή/συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα, αποδεικνύεται απαρέγκλιτα μοιραίο λάθος – ανεξάρτητα από χρόνο, τόπο και συνθήκες. O ηλίθιος άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό» (C. Cipolla). 

Άποψη 

Νέα επιτυχία της Γερμανίας. Αυτή τη φορά βέβαια δεν κατάφερε να κατακτήσει την πρώτη θέση αλλά τη δεύτερη – πίσω από το Λουξεμβούργο, ο πρώην πρωθυπουργός του οποίου και σήμερα πρόεδρος της Κομισιόν ήταν 

(α) αφενός μεν αυτός που μας είπε το 2009 πως «Το παιχνίδι τελείωσε», τοποθετώντας τα θεμέλια της ελληνικής κρίσης χρέους – ενώ μας κατηγόρησε για παραποιημένα στοιχεία με στόχο την είσοδο μας στην Ευρωζώνη (όπου «βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας«, αφού τελικά μας οδήγησε στο ικρίωμα), 

(β) αφετέρου εκείνος που μας «επέπληξε» πρόσφατα, λέγοντας πως είναι αδιανόητο να φιλονικούμε με την Τουρκία, για δέκα χιλιόμετρα θαλάσσιου πλάτους – ενώ για μία ακόμη φορά αναβάλλεται η σύσκεψη του Euro Group, από την οποία προσβλέπουμε στην ελεημοσύνη των 2 δις €, αδιαφορώντας για τον απόλυτο εξευτελισμό μας, παρά το ότι έχουμε προσφέρει «γη και ύδωρ» στους δανειστές, καθώς επίσης τα κλειδιά της πατρίδας μας. 

Η Γερμανία λοιπόν, η χώρα που πήρε τα σκήπτρα στην απάτη μετά το σκάνδαλο της Volkswagen, παραμένοντας σταθερά ο μεγαλύτερος διαφθορέας παγκοσμίως (άρθρο), πήρε τη δεύτερη θέση, όσον αφορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος – ενώ στο θέμα της φοροδιαφυγής ανακηρύχθηκε με απόσταση πρώτη, μεταξύ όλων των χωρών της Ευρωζώνης. 

Έτσι καταφέρνει να εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες για τις πολυεθνικές εταιρείες, καθώς επίσης για τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, ειδικά για τους διεφθαρμένους πολιτικούς και δικτάτορες του τρίτου κόσμου – προσφέροντας τους πολλές δυνατότητες να αποκρύψουν τα χρήματα τους. 

«Τόσο η Γερμανία, όσο και το Λουξεμβούργο ανήκουν στις πλέον προβληματικές χώρες, σε σχέση με τη φοροδιαφυγή«, ανακοίνωσε επίσημα η επιτροπή που ασχολείται με το θέμα – συμπληρώνοντας πως, με τη βοήθεια του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος, τα δύο αυτά κράτη, οι εντιμότατοι εταίροι μας, διευκολύνουν τα εισοδήματα από ποινικά κολάσιμες πράξεις, να μετατραπούν σε απολύτως νόμιμα χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία, βοηθώντας μεταξύ άλλων τη διεθνή τρομοκρατία. 

Η αναφορά της επιτροπής (πηγή) τεκμηριώνει επίσης ότι, τα 22 από τα 28 μέλη της ΕΕ χρησιμοποιούν τη φορολογική νομοθεσία τους, με στόχο να επιτύχουν συμφωνίες με τους διεθνείς ομίλους – ενώ η ελληνική κυβέρνηση παραπονιέται για τη μη διενέργεια ξένων επενδύσεων, όταν κάνει ακριβώς το αντίθετο, αυξάνοντας παράλληλα συνεχώς τη φορολογία. 

Αυτές οι συμφωνίες δε έχουν μετατραπεί στο βασικότερο εργαλείο αποφυγής φόρων εκ μέρους των πολυεθνικών – οι οποίες τελικά πληρώνουν λιγότερο από το 1% των κερδών τους (οι μικρομεσαίες στην Ελλάδα 29%). 

Όσον αφορά τώρα την κατάταξη στο θέμα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί – από το οποίο απουσιάζει η Ελλάδα, παρά το ότι οι Έλληνες κατηγορούνται ανέκαθεν από όλες τις κυβερνήσεις τους ως «εκ γενετής» διεφθαρμένοι και φοροφυγάδες.

Ευρώπη, διαφθορά – η κατάταξη στο θέμα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος

Περαιτέρω, η επιτροπή κατηγόρησε το Λουξεμβούργο ότι υιοθέτησε νέα εργαλεία, μετά το γνωστό σκάνδαλο (άρθρο) – με στόχο την απόκρυψη των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων ή αυτών που κατέχουν μεγάλα περιουσιακά στοιχεία. Το ίδιο συνέβη επίσης με τη Γερμανία, η οποία αρνείται να καταγράψει κεντρικά τους μετόχους των μεγάλων επιχειρήσεων, οπότε δεν επιτρέπει να είναι δημόσιες οι πληροφορίες που τους αφορούν.

Φυσικά δε, οι μεγάλες τράπεζες της βοηθούν όπως μπορούν τους Γερμανούς φοροφυγάδες – παρά το ότι ερευνώνται συστηματικά από το κράτος, το οποίο όμως στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται μόνο για τα χρήματα που τους αποσπά, μετά από συμβιβασμό μαζί τους (πηγή). 

Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση διώκει τους υδραυλικούς, τα σουβλατζίδικα, καθώς επίσης όλες εκείνες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν ακόμη το θράσος να παραμένουν στην Ελλάδα – σε μία εμπόλεμη ζώνη που κανένας δεν γνωρίζει πότε θα οδηγηθεί στη φυλακή ή τι θα του ξημερώσει την επόμενη ημέρα. 

Παράλληλα, ισχυρίζεται πως η ανάπτυξη δεν είναι μακριά, οπότε τα μαρτύρια των Πολιτών θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν – κάτι που υποθέτουμε πως δεν πιστεύει πλέον ούτε ο πιο ανόητος Έλληνας. Ούτε καν αυτός που θεώρησε κάποτε πως η τρίτη επανάληψη του ίδιου πειράματος θα έχει άλλο αποτέλεσμα – καταδικάζοντας με την ψήφο του τους συμπολίτες του, την πατρίδα του και τα παιδιά του.

Υστερόγραφο 

Συνάδελφος έγραψε πρόσφατα τα εξής: «Η δημοκρατία κινδυνεύει να αποτελέσει σύντομα παρελθόν στην Ελλάδα – κάτι που προφανώς θα ήταν εξαιρετικά θλιβερό, ιδιαίτερα για εμάς που πιστεύουμε στην άμεση δημοκρατία: σε αυτήν που συμμετέχουν οι Πολίτες στις σημαντικές αποφάσεις της χώρας τους, έχοντας την απαιτούμενη ωριμότητα. 

Εν τούτοις, εν μέσω συνθηκών που πλησιάζουν αυτές στη Βαϊμάρη τη δεκαετία του 1930, οι οποίες «γέννησαν» τον εθνικοσοσιαλισμό, με δημόσιο χρέος που θα υπερβεί γρήγορα το 200% του ΑΕΠ, με μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό που έχει φτάσει στα 200 δις €, με τις κατασχέσεις που θα ακολουθήσουν, με τους πλειστηριασμούς, με τους υπαλλήλους να πληρώνονται σύντομα με παράλληλο νόμισμα, με 1.500.000 ανέργους, με χιλιάδες νέες χρεοκοπίες επιχειρήσεων κοκ., δεν κυβερνάται μία χώρα δημοκρατικά – αφού η δημοκρατία προϋποθέτει σχετικά υγιή οικονομικά και ένα υποφερτό βιοτικό επίπεδο, τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούν συνετούς, συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους Πολίτες. 

Όταν επί πλέον διαπιστώνει κανείς πως η πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική κατάρρευση της Ελλάδας επιταχύνεται, παράλληλα με την εξαθλίωση του πληθυσμού, δεν μπορεί παρά να προβλέψει πως σύντομα θα επικρατήσει η βία – η οποία δεν αντιμετωπίζεται δημοκρατικά, ενώ προετοιμάζει το δρόμο για την έλευση δικτατορικών καθεστώτων. 

Πόσο μάλλον όταν το στελεχιακό δυναμικό της κυβέρνησης είναι κάτι περισσότερο από θλιβερό, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις – ενώ, από την άλλη πλευρά, διεκδικούν την ηγεσία της αντιπολίτευσης άτομα που οι προηγούμενοι ηγέτες της δεν θα ενέκριναν ούτε ως κατώτερα διοικητικά στελέχη του κόμματος. 

Ελπίζουμε και ευχόμαστε φυσικά να κάνουμε λάθος, αλλά με ολόκληρη την πολιτική σκηνή απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων, με τις εγχώριες και ξένες συμμορίες να λυμαίνονται τη χώρα, με το μεταναστευτικό πρόβλημα σύντομα στο αποκορύφωμα του, με μνημόνια που εφαρμόζονται χωρίς την παραμικρή λογική κοκ., η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα αποφύγει τη μετατροπή της σε ένα αποτυχημένο κράτος – το οποίο δεν κυβερνάται ποτέ δημοκρατικά, το αργότερο όταν αρχίσει να κινδυνεύει από εδαφικές διεκδικήσεις«. 

Συμφωνώντας με τα παραπάνω, καθώς επίσης θεωρώντας πως η βίαιη ανάληψη της εξουσίας από ένα απολυταρχικό καθεστώς είναι σήμερα πιθανότερη από ποτέ, αφού πράγματι δεν κυβερνάται δημοκρατικά μία εξαθλιωμένη χώρα, έχω την άποψη πως η Ευρώπη συμπεριφέρεται όπως η Γαλλία πριν το 1930 – όπου επέμενε στην πληρωμή των οφειλών της υπερχρεωμένης Γερμανίας, παρά το ότι γνώριζε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, με αποτέλεσμα να στρώσει το χαλί στο Χίτλερ. 

Οι εντιμότατοι εταίροι μας λοιπόν κάνουν ότι μπορούν για να διευκολύνουν την έλευση ενός δικτάτορα – όπου όμως κάτι τέτοιο θα σήμαινε την άμεση έξοδο μας τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΕ, αφού σύμφωνα με τη νομοθεσία τους θα παραβιάζονταν οι θεμελιώδεις αρχές και οι αξίες της Ένωσης. 

Εάν τότε θα μετατρεπόταν η Ελλάδα σε μία Ουκρανία της Μεσογείου, σε μία πραγματικά εμπόλεμη ζώνη, τους είναι μάλλον αδιάφορο – αφού έχουν οι ίδιοι βομβαρδίσει την πρώην Γιουγκοσλαβία, ενώ κάνουν το ίδιο με τη Συρία σήμερα, η οποία δέχεται την επίθεση οκτώ κρατών μαζί, στα πλαίσια μίας νέας αιμοχαρούς σταυροφορίας. 

Πόσο μάλλον όταν θέλουν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης κάθε είδους μεταναστών, από το οποίο θα παραγγέλνουν ανθρώπους ανάλογα με τις ανάγκες τους – αυτούς δηλαδή που θα έχουν τα απαραίτητα προσόντα για να εργασθούν ως σκλάβοι, με μισθούς πείνας, στις βιομηχανίες και στις άλλες επιχειρήσεις τους, έτσι ώστε να λύσουν φθηνά το δημογραφικό τους πρόβλημα. 

Ο διαμελισμός της Ελλάδας πάντως φαίνεται πως δεν είναι εκτός των προγραμμάτων τους, εάν τυχόν απαιτηθεί – γεγονός που συμπεραίνεται από την επιμονή τους για κοινή φύλαξη των συνόρων μας με την Τουρκία, έχοντας απέναντι τους ένα κόμμα απελπιστικά αμόρφωτο, ανιστόρητο και ανίκανο να προστατεύσει τη χώρα του. 

Βέβαια, δεν πιστεύω πως υπάρχουν σήμερα στρατιωτικοί στην Ελλάδα, οι οποίοι θα μπορούσαν να επιβάλλουν ένα δικτατορικό καθεστώς – αφού τόσο η διαφθορά, όσο και η ανικανότητα έχουν καταλάβει παντού ηγετικές θέσεις. Την ίδια άποψη έχω και για το ακροδεξιό κόμμα, τα βασικά στελέχη του οποίου, ιδίως ο αρχηγός του, δεν είναι καν σε θέση να ελέγξουν τον εαυτό τους και την παράταξη τους – πόσο μάλλον μία ολόκληρη χώρα.

Επομένως, δεν υπάρχει φόβος, αφού βασιλεύει η ανεπάρκεια, η δειλία και η αδιαφορία («Ωχ αδερφέ»), σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας μας – κάτι που θα μπορούσε βέβαια να αλλάξει ξαφνικά, εάν επιδεινωθούν οι συνθήκες ταχύτερα του προβλεπομένου. 

Σε κάθε περίπτωση, για να μην ασχολούμαστε μόνο με τα προβλήματα, αλλά και με τις λύσεις τους, πράγματι μόνο μία κυβέρνηση ικανών «τεχνοκρατών» θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα να αποφύγει μία καταστροφή που θα μοιάζει με γενοκτονία – να μη μετατραπεί δηλαδή σε μία χώρα που θα ζουν 1.000.000 Αφγανοί, 500.000 Πακιστανοί, 1.500.000 Αφρικανοί, 2.000.000 Σύριοι, καθώς επίσης μερικές εκατοντάδες χιλιάδες γηραιοί Έλληνες, αφού τα παιδιά τους θα έχουν εγκαταλείψει για πάντα την πατρίδα τους. 

Κρίνοντας όμως από το «πολιτικό σκηνικό», το οποίο είναι χειρότερο από ποτέ, καθώς επίσης από τη σιωπή των αμνών που κυριαρχεί στους Πολίτες, δεν πιστεύω δυστυχώς πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο – ελπίζοντας να κάνω μεγάλο λάθος. 

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

Πηγή : http://www.analyst.gr