Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Ο μικρός αριθμός θετικών ψήφων που συγκεντρώθηκε στην πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή νέου Προέδρου δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας στην κυβέρνηση.
Ένα ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η κυβέρνηση επέσπευσε τη διαδικασία για την εκλογή νέου Προέδρου. Η απάντηση είναι προφανής. Δεν είχε τίποτε καλό να ελπίζει από την εξάντληση του καθορισμένου χρόνου. Αντιθέτως, τα ζητούμενα από την «τρόικα» νέα μέτρα θα επιδείνωναν την κατάσταση.
Η κυβέρνηση ήλπιζε ότι θα μπορούσε να παρουσιάσει μια άλλη εικόνα στις αρχές του χρόνου. Υπελόγιζε στην πολιτική στήριξη που πίστευε ότι θα είχε από τους εταίρους. Τι απεδείχθη όμως; Η «τρόικα» των δανειστών έχει το δικό της αδυσώπητο πρόγραμμα. Θέλει, με την ευκαιρία της κρίσεως, να επιβάλει στη χώρα το μοντέλο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και να κατεδαφίσει κάθε έννοια εθνικής οικονομίας. Να υπαγάγει πλήρως τη χώρα στον έλεγχο των διεθνών αγορών και να καταλύσει κάθε προοπτική εφαρμογής μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής. Πέρασαν ήδη έξι χρόνια από το μοιραίο 2009. Υπήρχε πολύς χρόνος για να διαμορφωθεί ένα εθνικό σχέδιο και μια αναπτυξιακή στρατηγική. Μια τέτοια όμως πολιτική δεν υπήρξε και δεν είναι τυχαίο ή δείγμα, απλώς, πολιτικής ανεπάρκειας. Μια τέτοια πολιτική είναι έξω από τη λογική που επιτάσσει η «τρόικα». Προτάσσεται ως βασικό δόγμα η ανταγωνιστικότητα. Όχι μόνο σε Ευρωπαϊκό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
Τι προτείνεται ως θεραπεία υπό τις συνθήκες αυτές; Η υποτίμηση του επιπέδου ζωής. Η δραματική μείωση μισθών και συντάξεων. Η ιδιωτικοποίηση του εθνικού πλούτου. Ο περιορισμός των εργατικών δικαιωμάτων. Όλες αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» θα ενισχύσουν, υποστηρίζεται, την ανταγωνιστικότητα. Η τελευταία θα γίνει καταλύτης για την προσέλκυση επενδύσεων. Αυτός είναι, κατά τη λογική αυτή, ο μονόδρομος της αναπτύξεως, που ανταποκρίνεται στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα. Έχουμε στη Βαλκανική γειτονιά μας ένα μοντέλο, στο οποίο εφαρμόσθηκαν σε όλη τη γραμμή οι ακραίες νεοφιλελεύθερες αρχές, με βολική επίρριψη όλων των ευθυνών για τα δεινοπαθήματα του Βουλγαρικού λαού στο προηγούμενο Κομμουνιστικό καθεστώς. Η Βουλγαρία έχει βάλει σε τάξη από χρόνια τη δημοσιονομική της ισορροπία και έχει άκρως ανταγωνιστικούς μισθούς και συντάξεις, που προσεγγίζουν τα τριτοκοσμικά επίπεδα. Γιατί όμως δεν ήρθαν οι επενδύσεις και η ανάπτυξη; Δεν ήρθαν γιατί η ανάπτυξη και το πεπρωμένο μιας χώρας δεν μπορεί να αφήνεται στους αυτοματισμούς των παγκόσμιων αγορών.
Η Κίνα, που είναι ο πιο προνομιακός αποδέκτης ξένων επενδύσεων, δεν έχει μόνο ως πλεονέκτημα το πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής και την τεράστια αγορά. Έχει επίσης δύο άλλα πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα. Το πρώτο είναι ο δημόσιος χαρακτήρας των μεγάλων δομών της Κινεζικής οικονομίας και η συνακόλουθη εθνική στρατηγική και κρατικός έλεγχος που ασκούνται μέσα απ' αυτές. Ο έλεγχος εξασφαλίζει τον παραγωγικό προορισμό των επενδύσεων. Αυτό είναι πολύ σημαντικό μέσα σ' έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, μέσα στον οποίο το 95% των συναλλαγών αφορούν την εικονική οικονομία και όχι την πραγματική.
Το δεύτερο είναι η μη μετατρεψιμότητα του γουάν. Η Κίνα επικαλείται το χαμηλό επίπεδο ζωής του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της και δεν βιάζεται να καταστήσει το γουάν μετατρέψιμο. Αυτό της επιτρέπει να ασκεί έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και ταυτόχρονα να προστατεύει το νόμισμά της αλλά σ' ένα μέτρο και να το χειραγωγεί προς όφελος των εξαγωγών της. Ασφαλώς οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούν να γίνουν Κίνα ή να ζηλώσουν το καθεστώς της. Ποια είναι όμως η προστασία που παρέχει στις Ευρωπαϊκές χώρες η Ευρωπαϊκή Ένωση; Αποδεχόμενη η τελευταία ως οικονομικό καθεστώς την παγκοσμιοποίηση και την ιδεολογία του ελεύθερου διεθνούς εμπορίου, εκθέτει τις λιγότερο αναπτυγμένες και λιγότερο ανταγωνιστικές Ευρωπαϊκές χώρες σ' έναν άνισο διεθνή ανταγωνισμό που ανατρέπει το εμπορικό τους ισοζύγιο και καταστρέφει ολόκληρους τομείς της εθνικής τους παραγωγής.
Υπό το νέο αυτό καθεστώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση οδήγησε σε περιθωριοποίηση τη βασική Αρχή της Κοινοτικής Προτιμήσεως, που παρείχε μια ελάχιστη προστασία στα Ευρωπαϊκά προϊόντα και στην Ευρωπαϊκή παραγωγή. Το γεγονός από την άλλη ότι η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης έμεινε μετέωρη και η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πραγματικά μια πολιτική Ένωση, δεν επιτρέπει ούτε τη σύγκλιση των επιπέδων ζωής και την εσωτερική συνοχή ούτε την κοινή ανάπτυξη και την αλληλεγγύη.
Παρατηρείται έτσι το παράδοξο να έχει γίνει αφενός αναστολή των εθνικών πολιτικών γιατί, στο πλαίσιο των κανόνων της Κοινής Αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού, δεν μπορούσαν πλέον να ασκούνται και αφετέρου να μην έχουν εισαχθεί Ευρωπαϊκές πολιτικές προς αντικατάσταση των εθνικών πολιτικών, εφόσον δεν προχώρησε η πολιτική ενοποίηση. Πώς θα προωθηθεί όμως η πολιτική ενοποίηση και η κοινή ανάπτυξη, όταν δεν οριοθετείται η Ευρωπαϊκή αγορά αλλά, με την ιδεολογία και τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, συγχέεται με την παγκόσμια; Οι αντιφάσεις αυτές προκαλούν μεγάλο προβληματισμό και υπονομεύουν το Ευρωπαϊκό εγχείρημα. Πώς θα αναπτυχθεί, π.χ., η Βουλγαρία όταν δεν υπάρχει κοινή Ευρωπαϊκή ανάπτυξη και όταν η άσκηση εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής είναι, τουλάχιστον, προβληματική, αν όχι ανέφικτη, υπό τους κανόνες του ελεύθερου διεθνούς ανταγωνισμού;
Τι επιδιώκεται από την «τρόικα» στην περίπτωση της Ελλάδος; Η επιβολή ενός μοντέλου Βουλγαρίας; Αυτό το ερώτημα είναι πίσω από τη χρεωκοπία της ακολουθούμενης πολιτικής, που δείχνει ότι αυτό που βιώνεται ως αποτυχία και τραγωδία από τον Ελληνικό λαό, δεν αντιμετωπίζεται με την ίδια λογική από αυτούς που απεργάζονται την οικονομική και κατά προέκταση την πολιτική και γεωπολιτική άλωση της χώρας. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του αδιεξόδου στο οποίο έχει φτάσει η σημερινή κυβέρνηση και την απάντηση πρέπει να τη δώσει ο Ελληνικός λαός.
Πηγή : ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου