Οι Πολίτες καλούνται να αναπληρώσουν τις κλοπές των διεφθαρμένων πολιτικών, των πολυεθνικών και των τραπεζών - με τους συνεχώς υψηλότερους φόρους, με τις μειώσεις των μισθών τους, καθώς επίσης με τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους.
Είναι προφανές το δυστύχημα στην Ελλάδα, σύμφωνα με το οποίο αυτό που ουσιαστικά «παράγει πλούτο», τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, είναι η διαφθορά - μη αναλύοντας στο κείμενο μου τη διαπλοκή, η οποία επίσης παράγει πλούτο, με έναν διαφορετικό όμως τρόπο.
Η εγχώρια διαφθορά βέβαια είναι συνήθως παράνομη, αφού εμπίπτει στους ποινικούς νόμους - ξεκινώντας από την απόκρυψη εσόδων στις δηλώσεις εισοδήματος, τα πλαστά τιμολόγια, τα φακελάκια, ή άλλου τέτοιου είδους «παραπτώματα» και φτάνοντας στο «βασιλικό», ανώτατο σημείο της: στην πολιτική διαφθορά.
Εδώ συμπεριλαμβάνονται οι προμήθειες (δωροδοκίες, μίζες) που αφορούν τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας, τα έργα υποδομής ή τα υπόλοιπα προϊόντα και υπηρεσίες που αγοράζει το δημόσιο, από ιδιωτικές επιχειρήσεις - με τα έσοδα να κατευθύνονται συνήθως σε υπεράκτιες (offshore) εταιρείες που ιδρύονται ανόητα, λόγω της συγκεκριμένης δραστηριότητας.
Ανόητα επειδή είναι εύκολο να διαπιστωθούν, ενώ οι ιδιοκτήτες τους το γνωρίζουν μεν, αλλά έχουν σε τέτοιο βαθμό αποθρασυνθεί από την ατιμωρησία, που δεν φοβούνται πως θα αποκαλυφθούν. Εάν συμβεί δε κάτι τέτοιο, τότε ισχυρίζονται απλά πως πρόκειται για «πολιτική δίωξη» τους - αδιαφορώντας για την πειστικότητα των επιχειρημάτων τους, αφού έχουν την πεποίθηση πως όλοι οι Πολίτες, ανεξαιρέτως, είναι ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα.
Σε κάποιο βαθμό βέβαια είναι πολιτική δίωξη - με την έννοια πως οι περισσότεροι συνάδελφοί τους κάνουν ακριβώς το ίδιο, χωρίς να τιμωρούνται. Οι υπονοούμενοι εκβιασμοί άλλωστε των «συλληφθέντων», σε αυτούς που δεν σεβάσθηκαν τον «όρκο της μαφίας», τη σιωπή, τη μυστικότητα και τον άγραφο κανόνα της εχεμύθειας, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν.
Συνεχίζοντας, φαίνεται πως αποτελεί άθλο στην Ελλάδα να παράγει κάποιος πλούτο, χωρίς να χρησιμοποιήσει τη διαφθορά - οπότε ελάχιστοι το επιχειρούν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις τεράστιες δυσκολίες.
Από την άλλη πλευρά, οι μεγαλύτεροι επικριτές της διαφθοράς, εκτός από τους ίδιους τους διεφθαρμένους, είναι οι διαφθορείς - επειδή γνωρίζουν ότι, εάν την περιορίσουν, τα οφέλη τους θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερα, λόγω της εξοικονόμησης των προμηθειών (μίζες).
Έτσι δημιουργούν οργανώσεις, όπως η γερμανική «Διεθνής Διαφάνεια», με σκοπό αφενός μεν την προστασία των διαφθορέων από τα κράτη που διαφθείρουν, αφετέρου τη «δίωξη» των διεφθαρμένων.
Η διαφθορά βέβαια σε άλλα κράτη είναι κατά πολύ μεγαλύτερη, από ότι στην Ελλάδα. Σε αντίθεση όμως με τη χώρα μας, είναι κυρίως επαγγελματική, νόμιμη, δεν εμπίπτει στους ποινικούς νόμους. Μονοπωλείται βέβαια από τις μεγάλες επιχειρήσεις και από τις τράπεζες - όπου οι πρώτες δεν πληρώνουν καθόλου φόρους (σύστημα ΙΚΕΑ), έχοντας καταφέρει, μεταξύ άλλων με το χρηματισμό των πολιτικών, να κατασκευάσουν περίτεχνους «φορολογικούς παραδείσους».
Εάν τυχόν δε κατηγορηθούν, έχουν στη διάθεση τους μία καταπληκτική δικαιολογία - το ότι δηλαδή είναι υποχρεωμένες να υιοθετούν τις μεθόδους των ανταγωνιστών τους, άρα την αποφυγή της πληρωμής φόρων επειδή, εάν δεν το κάνουν, δεν θα μπορούν να τους ανταγωνιστούν και θα κλείσουν (οπότε θα απολυθούν οι εργαζόμενοι, ενώ θα υποφέρει η εθνική οικονομία!).
«Εμπαίζουν» επί πλέον τους επικριτές τους, ισχυριζόμενες πως δεν θα είχαν καμία αντίρρηση να πληρώνουν φόρους, εάν δεν υπήρχαν οι δυνατότητες «φοροαποφυγής» για κανέναν - παρά το ότι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον ποτέ να συμβεί, στα πλαίσια της υφιστάμενης παγκοσμιοποίησης, αφού πάντοτε θα υπάρχουν κράτη που θα προσφέρουν τη συγκεκριμένη, «ειδική εξυπηρέτηση».
Οι δεύτερες, οι τράπεζες δηλαδή, αισχροκερδούν με τους τόκους (άρθρο) και κερδοσκοπούν, αναλαμβάνοντας κάθε ρίσκο - αφού γνωρίζουν πλέον ότι, εάν τυχόν κινδυνεύσουν να χρεοκοπήσουν, θα διασωθούν από τους φορολογουμένους, ξεκινώντας ξανά από την αρχή.
Πληρώνουν δε αδρά τα στελέχη τους, επειδή αυτό που τις ενδιαφέρει είναι τα έσοδα και όχι οι δαπάνες - τις οποίες έχουν τη δυνατότητα είτε να περιορίσουν φορολογικά, είτε να τις μεταφέρουν στους Πολίτες, εάν τυχόν υπάρξει ανάγκη.
Με δεδομένα λοιπόν όλα τα παραπάνω, οι απλοί Πολίτες των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, καλούνται να αναπληρώσουν τις κλοπές των διεφθαρμένων πολιτικών, των πολυεθνικών και των τραπεζών - με τους συνεχώς υψηλότερους φόρους που τους επιβάλλονται, με τις μειώσεις των μισθών τους, καθώς επίσης με τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους.
Την ίδια στιγμή κατηγορούνται οι ίδιοι ως φοροφυγάδες, τόσο από τους πρωταθλητές της φοροδιαφυγής, όσο και από τους πάσης φύσεως διεφθαρμένους - οι οποίοι, με τη μέθοδο αυτή, τους μετατρέπουν σε ανόητα θύματα τους. Φτάνουν δε στο σημείο να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, ενοχοποιώντας «εαυτόν και αλλήλους» για τα μέτρα που λαμβάνονται - τα οποία οι θήτες ισχυρίζονται διαχρονικά πως είναι απαραίτητα, λόγω της φοροδιαφυγής των θυμάτων, αφού διαφορετικά θα χρεοκοπήσει η χώρα!
Φυσικά οι θήτες προβάλλουν τηλεοπτικά κραυγαλέες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς τους - τυφλούς που παίρνουν παράνομα επιδόματα, γιατρούς με αμύθητες καταθέσεις, δημοσίους υπαλλήλους με τεράστια εμβάσματα στο εξωτερικό, φτωχούς που παίρνουν διπλές συντάξεις κοκ.
Έτσι τα θύματα πείθονται, επειδή βέβαια θέλουν να πεισθούν - φοβούμενα πως στην αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να αντιδράσουν και να εξεγερθούν, κάτι που δεν επιθυμούν καθόλου. Με τον τρόπο αυτό η ζωή συνεχίζεται, οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, με τις ίδιες κενές υποσχέσεις και ψευδείς προεκλογικές δεσμεύσεις, ενώ οι μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις αποδέχονται βουβά, με σκυφτό το κεφάλι και υπομονετικά την άδικη μοίρα τους.
Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα είναι η χρεοκοπία μίας χώρας, η οποία ακολουθείται συνήθως από την εσωτερική κάθαρση - κάτι που μάλλον διαπιστώνεται σήμερα στην Ελλάδα, με τη διαδικασία να έχει ήδη ξεκινήσει.
Προφανώς η προοπτική αυτή τρομάζει ολόκληρο το «πολιτικό σκηνικό», το οποίο προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποφύγει το μοιραίο - κάτι που είναι μάλλον αδύνατο, αφού ένα κράτος με 1.500.000 υφιστάμενους ανέργους, με άλλους τόσους στη «γκρίζα ζώνη», στα πρόθυρα δηλαδή της ανεργίας, καθώς επίσης με καταστραμμένο τον παραγωγικό του ιστό, είναι ήδη καταδικασμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου