Η επιστροφή της δουλείας

Στη σημερινή Ελλάδα διαπιστώνεται πως υπάρχουν σχεδόν όλοι οι παράγοντες κινδύνου που οδηγούν στη σκλαβιά - επομένως, δεν πρέπει να απορούμε καθόλου, διαπιστώνοντας πως η πατρίδα μας έχει μετατραπεί σε αποικία των δανειστών της

Ένας από τους υπουργούς της κυβέρνησης, ο οποίος μάχεται ανεπιτυχώς για να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αμυνθεί απέναντι στις δικαιολογημένες επιθέσεις των Πολιτών εναντίον του, τάθηκε, ακούσια προφανώς, υπέρ μίας νεωτεριστικής «λύσης» ενός εκ των μεγαλυτέρων προβλημάτων της εποχής μας: της αντιμετώπισης της ανεργίας, με την προσφορά δωρεάν εργασίας.

Μία κυβέρνηση λοιπόν, οι οποία δανείσθηκε 240 δις € από την Τρόικα, περί τα 40 δις € μέσω του ΤΧΣ για της τράπεζες της, παράλληλα με την παροχή ρευστότητας ύψους 80 δις € από την ΕΚΤ, διέγραψε δημόσιο χρέος ονομαστικής αξίας 130 δις € σε δύο βήματα (πραγματικής αξίας, συμπεριλαμβανομένης δηλαδή της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, καθώς επίσης των μειωμένων επιτοκίων, περί τα 180 δις €), συνολικά λοιπόν πάνω από 500 δις €, δεν βλέπει άλλη λύση για το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας από τη δουλεία - χωρίς να δίνει καμία σημασία στο γεγονός ότι άλλες χώρες, με μεγαλύτερες οικονομικές δυσχέρειες, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, δανείστηκαν μόλις 78 δις € και 68 δις € εκάστη (άρθρο), έχοντας ήδη εγκαταλείψει, σχετικά επιτυχημένα, το ευρωπαϊκό «δίχτυ προστασίας».

Φυσικά δεν ζήτησαν και δεν δρομολόγησαν καμία διαγραφή των δημοσίων χρεών τους - ούτε η Ιρλανδία, ούτε η Πορτογαλία, γνωρίζοντας πως τα ανταλλάγματα που πάντοτε απαιτούνται είναι καταστροφικά, όπως διαπιστώθηκε από την Ελλάδα. Υπενθυμίζουμε εδώ πως το συνολικό χρέος της Πορτογαλίας το 2ο τρίμηνο του 2011 ήταν στο 356% του ΑΕΠ της, της Ιρλανδίας στο 663%, ενώ της Ελλάδας μόλις στο 267% (γράφημα στο κείμενο μας) - αριθμοί που από μόνοι τους τεκμηριώνουν την ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων, να διαχειρισθούν σωστά τα οικονομικά της χώρας.

Οι αναφορές τώρα περί εξόδου της χώρας στις αγορές, με το ξεκίνημα του 2015 (αφού διαφορετικά είναι εντελώς θεωρητικά τα περί ακύρωσης των μνημονίων), είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου - αφού μία χώρα που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει επιτόκια της τάξης του 2,1% είναι προφανώς αδύνατον να δανειστεί με 6%, εάν υποθέσουμε πως θα έβρισκε πρόθυμους αγοραστές των ομολόγων της.

Στα πλαίσια αυτά οι επεξηγήσεις, οι οποίες αφορούν την «προληπτική γραμμή στήριξης» εκ μέρους του ΔΝΤ, είναι εντελώς περιττές - όπως επίσης τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο θα επέτρεπε το δανεισμό της χώρας. Απλούστερα, όλοι καταλαβαίνουν, πολύ περισσότερο οι αγορές ότι,

(α) ένα πρωτογενές πλεόνασμα που δεν στηρίζεται σε καμία ουσιαστική διαρθρωτική αλλαγή (ανάλυση), αλλά σε υπερβολικούς φόρους που δεν πληρώνονται, επειδή είναι υψηλότεροι από τη φοροδοτική ικανότητα των 

Πολιτών, καθώς επίσης

(β) σε τρομακτικές μειώσεις μισθών και εισοδημάτων, σε συνδυασμό με μαζικές απολύσεις, δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί - οπότε η επιστροφή της χώρας σε δίδυμα ελλείμματα και αυξημένα χρέη είναι σχεδόν νομοτελειακή.

Περαιτέρω στο θέμα της σύγχρονης δουλείας, σύμφωνα με μία μελέτη της Gallup (πηγή), συνολικά 35.800.000 άνθρωποι στον πλανήτη έχουν ταξινομηθεί ως σκλάβοι - με την Κίνα, την Ινδία και το Πακιστάν στην κορυφή της κατάταξης (γράφημα), σε απόλυτα μεγέθη, αλλά με την Μαυριτανία πρώτη, σε σχέση με τον πληθυσμό της (4% σκλάβοι). 

Δουλεία – το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της κάθε χώρας (κάθετος άξονας) και το ποσοστό της δουλείας (οριζόντιος άξονας).

Όπως αναφέρει η εταιρεία, η σύγχρονη δουλεία δεν είναι ορατή στο ευρύ κοινό, επειδή τα θύματα της δεν είναι εύκολο να εντοπισθούν με τη χρήση τυποποιημένων μεθόδων έρευνας. Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου δε, οι οποίοι οδηγούν στη σκλαβιά, είναι προφανώς η φτώχεια - επίσης οι παραδοσιακοί θεσμοί, οι συμπεριφορές, τα κοινωνικά συστήματα, η κακή διακυβέρνηση, η έλλειψη εκπαίδευσης και η ανεργία.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει το σύνολο σχεδόν των παραπάνω «συμπτωμάτων», τα οποία οδηγούν στη δουλεία - τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό. Επομένως, δεν πρέπει να απορούμε καθόλου, διαπιστώνοντας πως η πατρίδα μας έχει μετατραπεί ήδη σε σκλάβο χρέους - σε ένα άβουλο προτεκτοράτο των δανειστών της.

Όσον αφορά δε την ανεργία των νέων, η οποία έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα, δεν είναι απίθανο να προσπαθήσει η κυβέρνηση να την αντιμετωπίσει με τη μέθοδο που πρότεινε ο υπουργός της - ο οποίος βέβαια, κρίνοντας «εξ ιδίων τα αλλότρια», δεν σκέφθηκε πώς θα ζήσουν, όταν εργάζονται χωρίς αμοιβή, οι νέοι Έλληνες.

Συνεχίζοντας, το ίδρυμα «Free Walk» ορίζει τη σύγχρονη δουλεία ως «τη στέρηση της ατομικής ελευθερίας, με σκοπό την εκμετάλλευση» - όπως ακριβώς πρότεινε ο Έλληνας υπουργός, ο οποίος προσποιείται επί πλέον άγνοια του γεγονότος, σύμφωνα με το οποίο η ανεργία των νέων είναι μία νέα μορφή φορολόγησης των Πολιτών της χώρας.

Με απλά λόγια, όταν μία οικογένεια υποχρεώνεται να συντηρήσει τα ενήλικα και σπουδασμένα παιδιά της, επειδή το κράτος αδυνατεί να κάνει σωστά τη δουλειά του, τότε είναι σαν να φορολογείται με το απαιτούμενο ποσόν. Η ιδιαιτερότητα αυτή δε είναι απίστευτα τραυματική και επώδυνη για τους νέους Έλληνες - δημιουργώντας μία γενιά ανθρώπων που κάποια στιγμή θα εξεγερθεί εναντίον όλων, με ανυπολόγιστα αποτελέσματα.

Ολοκληρώνοντας, θα έλεγα στην αντιπολίτευση πως οι εκβιασμοί δεν έλυσαν ποτέ το πρόβλημα κάποιας χώρας - όπως δεν το λύνουν η ελεημοσύνη, οι υποκλίσεις και η δουλοπρέπεια. Εάν λοιπόν θεωρεί πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο, έχει στη διάθεση της μία και μοναδική λύση, η οποία βέβαια δεν είναι ούτε αξιοπρεπής, ούτε υπερήφανη, ούτε ανώδυνη: τη μονομερή καταγγελία της εξυπηρέτησης του χρέους, με την υιοθέτηση μίας αμιγώς αριστερής λύσης.

Οφείλει βέβαια να ενημερώσει τους Πολίτες έγκαιρα, με κάθε λεπτομέρεια για το τι τους περιμένει, καθώς επίσης να τους επιτρέψει να αποφασίσουν οι ίδιοι - αφού κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν ανήκει στις δικές της αρμοδιότητες. Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα, χωρίς κανέναν ρεαλισμό - κάτι που δεν επιτρέπεται σε μία χώρα, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυτης χρεοκοπίας, έχοντας καταναλώσει απερίσκεπτα και χωρίς αποτέλεσμα τόσο τους δικούς της, όσο και τους ξένους πόρους. 

Πηγή : www.analyst.gr

Άρης Οικονόμου