Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όλων αυτών, που δεν πιστεύουν στη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία της, καθώς και την θεσμική της λειτουργία, ως θεματοφύλακoς του συντάγματος και της «αδέκαστης» απονομής δικαιοσύνης, ήρθε η απόφαση του Μισθοδικείου, με την οποία κρίθηκε ως αντισυνταγματική, η μείωση μισθών των δικαστικών λειτουργών σε όλες τις βαθμίδες του δικαστικού σώματος.
Συγκεκριμένα αντισυνταγματικές έκρινε, με δύο αποφάσεις του, τις μειώσεις των αποδοχών των δικαστών. Επίσης καθόρισε ότι το 25% του εισοδήματος των δικαστών πρέπει να είναι αφορολόγητο, όπως είναι και στους βουλευτές. Κατόπιν αυτών, οι αποδοχές των δικαστών επανέρχονται στο καθεστώς προ του δευτέρου Μνημονίου (Ιούλιος 2012).
Η λεγόμενη δικαιοσύνη, αποτελεί βασικό πυλώνα της κρατικής καταπίεσης, η οποία εγκαθιδρύει, διατηρεί και αναπαράγει την καθυπόταξη των υπηκόων σύμφωνα, με τις προσταγές τις εξουσίας.
Η «δικαιοσύνη», λοιπόν, ως θεσμός επιβολής βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση και συνάφεια με το συνάφι, των πολιτικών υπηρετών της κυριαρχίας και ως εκ τούτου χρειάζεται οι θεραπαινίδες της να αμείβονται χρηματικώς, αναλόγως και ισοτίμως για τις υπηρεσίες που παρέχουν.
Το λένε ξεκάθαρα εξ άλλου αυτοί οι θεματοφύλακες του συντάγματος και της νομιμότητας. Το Μισθοδικείο, με πρόεδρο την αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, Μαρία Σαρπ, δημοσίευσε δύο αποφάσεις: η πρώτη αφορά τα μισθολογικά των δικαστών και η δεύτερη, τα φορολογικά.
Συγκεκριμένα, κρίθηκε ότι οι συνεχείς μειώσεις των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών που έγιναν τα τελευταία χρόνια και η υποχρέωση αναδρομικής επιστροφής αποδοχών τους που νόμιμα είχαν εισπράξει, αντιβαίνει στα άρθρα 26, 87 και 88 του Συντάγματος.
Αναλυτικότερα, το Μισθοδικείο επισημαίνει ότι το άρθρο 26 του Συντάγματος καθιερώνει ευθέως την αρχή της διακρίσεως των τριών λειτουργιών (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής), τις οποίες θεωρεί ισοδύναμες και ισότιμες. Ειδικά δε, για τη δικαστική λειτουργία καθιερώνεται η ανεξαρτησία της, η οποία αποτελεί ταυτοχρόνως και το κύριο στοιχείο, που την καθιστά ισότιμη και ισοδύναμη προς τις άλλες δύο λειτουργίες.
Εν ολίγοις, προκειμένου να επανακτήσουν το δίκαιο τους οι δικαστές και επίσης για να παραδειγματίσουν και την κοινωνία, κάνοντας ξεκάθαρο στον καθένα ακόμα και στον πιο δύσπιστο ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή και ανεξάρτητη, προσέφυγαν στη φάρα τους η οποία και απεφάνθη το αυτονόητο. Αντισυνταγματική, οπότε και παράνομη η μείωση μισθών και η εξαίρεσή τους απ το ειδικό φορολογικό καθεστώς, που ισχύει για τους ομοτράπεζούς τους, την άλλη φάρα, δηλαδή, αυτή των πολιτικών.
Εύγε και άξιος ο μισθός τους. Βέβαια, αντισυνταγματική δεν θεωρήθηκε, οπότε και δεν προασπίστηκε ως τέτοια, η μείωση-καταλήστευση του εισοδήματος των υπόλοιπων καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, που οδηγούνται στην πλήρη εξαθλίωση. Βλέπετε, εκεί δεν ίσχυε η συνταγματική προσταγή, που –όπως λένε– με αίμα κατοχυρώνει την αρχή της ισότητας μεταξύ, όλων των πολιτών όπως αρέσκονται να ονομάζουν εαυτούς.
Είναι αυτονόητο φυσικά, πως ως αναρχικοί, δεν κάνουμε λόγο για κανενός είδους συνταγματικής παρεκτροπής ή καταπατήσεως και ως εκ τούτου δεν ζητούμε την τήρηση του συντάγματος.
Απλά, δοθείσης της ευκαιρίας θέλουμε να υπενθυμίσουμε, ακόμα όμως και να ξεδιαλύνουμε και στον πιο εύπιστο ή καλοπροαίρετο, που ευελπιστεί πως κάποιος άλλος κρατιστής, θα του χαρίσει το δίκαιό του ότι το σύνταγμα και οι νόμοι είναι κουρελόχαρτα. Ένα σύμφωνο μαζικής εξαπάτησης. Ένα σύμβολο επιβολής της εξουσίας προς συμμόρφωσιν και υποταγή των υπηκόων τους στην κυριαρχία του κράτους. Εξ ού και οι μεταβολές και τροποποιήσεις του σύμφωνα με τις επιδιώξεις της εκάστοτε εξουσίας.
Όσο αυτοί νομοθετούν, τόσο περισσότερος χώρος καταλαμβάνεται από την εναπομείνασα ελευθερία κινήσεών μας. Όσο αυτοί εκτελούν (εκτελεστική εξουσία) διευρύνεται η καταπίεση και εξαθλίωση. Όσο αυτοί δικάζουν εγκαθιδρύεται όλο και περισσότερο η επιβολή του εξαναγκασμού και της αδικίας.
Άλλωστε, ο πόλεμος ενάντια σε κάθε εξουσία είναι εκ φύσεως παράνομος και αντισυνταγματικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου