Ο γερμανικός παραλογισμός

H φτώχεια στη Γερμανία, στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, δεν είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο – αλλά μία πληγή σε πανεθνικό επίπεδο, όπως οι άστεγοι σε πολλές πόλεις της (στην εικόνα Γερμανοί που περιμένουν ουρά για δωρεάν συσσίτιο).

Επικαιρότητα

Σύμφωνα με ένα πρόσφατο δημοσίευμα (πηγή), το 31% των Γερμανών δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με έκτακτα έξοδα της τάξης των 985 € ετησίως – για παράδειγμα, να επισκευάσουν το πλυντήριο ή το αυτοκίνητο τους. Εκτός αυτού, (α) περί τα 21.300.000 Γερμανοί είναι δίπλα στα όρια της φτώχειας, (β) 4.900.000 αναγκάζονται να κάνουν οικονομία στο φαγητό τους έχοντας τη δυνατότητα ενός πλήρους γεύματος μόνο ανά δύο ημέρες, ενώ (γ) 12.800.000 δεν είναι σε θέση να πληρώσουν μία εβδομάδα διακοπών στο εξωτερικό!

Έτσι η φτώχεια στη Γερμανία, στην πλουσιότερη χώρα της Ευρωζώνης και της ΕΕ, με τα τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της που αγγίζουν τα 300 δις $ ετησίως, δεν είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο – αλλά μία πληγή σε πανεθνικό επίπεδο, όπως οι άστεγοι σε πολλές πόλεις της (πηγή). Εν τούτοις κανένας Γερμανός δεν διαμαρτύρεται σοβαρά – αλλά απλά δέχεται την αδικία, εργαζόμενος όμως όλο και λιγότερο αποδοτικά.

Παραδόξως τώρα μπορεί να κερδίσει κανείς πιο πολλά όταν είναι ανειδίκευτος, πλένοντας για παράδειγμα πιάτα, παρά όταν έχει σπουδάσει – όπου αφενός μεν είναι υποχρεωμένος να αποπληρώσει τα φοιτητικά του δάνεια με τόκο, αφετέρου να ξεπεράσει πάρα πολλά εμπόδια που του τοποθετούνται (π.χ. να δουλέψει για 500 € το μήνα επί τρία χρόνια ως ψυχολόγος σε ένα κρατικό ίδρυμα, για να του επιτραπεί αργότερα να αμείβεται μέσω του γερμανικού ΙΚΑ). Υπάρχουν βέβαια πολλοί πλούσιοι Γερμανοί – είναι όμως μία συνεχώς μικρότερη μειοψηφία, αφού οι εισοδηματικές ανισότητες αυξάνονται συνεχώς. 

Από την άλλη πλευρά, όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης κατηγορούν τη χώρα ως υπαίτια για τις ευρωπαϊκές ασυμμετρίες – από τις οποίες απειλείται να διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, ενδεχομένως επίσης η ΕΕ. Ακόμη περισσότερο για το μισθολογικό dumping που εφαρμόζει από το έτος 2000 εις βάρος των εταίρων της – απαιτώντας ουσιαστικά την αύξηση των αμοιβών των γερμανών εργαζομένων ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, έτσι ώστε να τονωθεί η εγχώρια ζήτηση, οπότε να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.

Εναλλακτικά οι χώρες της Ευρωζώνης ζητούν από τη Γερμανία την αύξηση των δημοσίων δαπανών της, έτσι ώστε να τονωθεί από αυτήν την πλευρά η εσωτερική της ζήτηση και οι επενδύσεις – για παράδειγμα, για την επισκευή των δρόμων ή των σχολείων της, τα οποία είναι συχνά ετοιμόρροπα, με τους γονείς των παιδιών να αναγκάζονται να τα βάψουν μόνοι τους. Αντί αυτού η κυβέρνηση της χώρας παράγει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό της και πουλάει τις ελάχιστες δημόσιες επιχειρήσεις που της έχουν απομείνει – για να μειώσει το χρέος της ακόμη περισσότερο! 

Είναι δυνατόν λοιπόν να επιβιώσει η νομισματική ένωση με ένα τέτοιο κράτος στο κέντρο της; Με μία κυβέρνηση που αρνείται να αυξήσει τους μισθούς ανάλογα με την παραγωγικότητα, όπως έχει δεσμευθεί από τους κανόνες της ένωσης που τηρούνται μόνο από τη Γαλλία; Είναι λάθος να αναφέρεται κανείς σε έναν γερμανικό παραλογισμό, όταν όλα το επιβεβαιώνουν; Μπορεί να περιμένει η Ελλάδα ότι η κυβέρνηση αυτής της χώρας θα διαγράψει μέρος των χρεών της, όταν αδιαφορεί για τους ίδιους τους Πολίτες της;

Πηγή : https://analyst.gr