Δυσμενέστερους όρους συνεργασίας πρότειναν οι Ρώσοι.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μόνο θετική μπορεί αναμφίβολα να είναι η αποτίμηση των πολιτικών και οικονομικών αποτελεσμάτων της επίσκεψης του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα. Πρέπει να είναι κανείς εμπαθής εχθρός της κυβέρνησης ή φερέφωνο των αμερικανικών και γερμανικών συμφερόντων για να ισχυριστεί το αντίθετο, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι θα είναι επιπλέον και γελοίος. Από εκεί και πέρα όμως θα ήμασταν και εμείς οι υπόλοιποι φαιδροί, αν δεν ομολογούσαμε ευθαρσώς ότι ακόμη και αυτή η επιτυχημένη επίσκεψη αποκάλυψε την υποβάθμιση που έχει υποστεί η Ελλάδα λόγω της μνημονιακής πολιτικής που της επιβλήθηκε με αφορμή την οικονομική κρίση και πρωτίστως την κρίση του δημόσιου χρέους.

Για να το συνειδητοποιήσουμε καλύτερα αυτό, ας πάρουμε δυο παραδείγματα για τα οποία καμία ουσιαστικά ευθύνη δεν φέρουν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και ας εξετάσουμε βαθύτερα τις προτάσεις παράκαμψης των προβλημάτων που έθεσε υπόψη του πρωθυπουργού ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν.

Πρώτο ζήτημα η ματαίωση της κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Σάουθ Στριμ, ο οποίος θα έφερνε στην Ελλάδα ρωσικό φυσικό αέριο μέσω Εύξεινου Πόντου και Βουλγαρίας, το οποίο στη συνέχεια θα διοχετευόταν υποθαλάσσια στην Ιταλία και από εκεί στην Κεντρική Ευρώπη. Φυσικά και γνωρίζουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός έκανε με διάφορα προσχήματα (περιβαλλοντικά κ.λπ.) κυριολεκτικά τα πάντα για να ματαιώσει την κατασκευή του αγωγού Σάουθ Στριμ. Οι Ελληνες απαλλάχθηκαν πάντως σχετικά νωρίς από τον Γ. Παπανδρέου, αν και όχι πριν προλάβει να διαπράξει το οικονομικό - πολιτικό έγκλημα για το οποίο θα μείνει στην Ιστορία - να μας βάλει δηλαδή στο επαίσχυντο καθεστώς της μνημονιακής εξάρτησης, το οποίο διέλυσε την ελληνική οικονομία.

Ο αγωγός Σάουθ Στριμ όμως δεν ματαιώθηκε λόγω μνημονίου. Ματαιώθηκε επειδή ο βουλγαρικός λαός ψήφισε πέρυσι έτσι ώστε ξανάγινε πρωθυπουργός στη Σόφια ο Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος και τον υπονόμευσε. Προχθές ο Πούτιν αντιπρότεινε τη συμμετοχή της Ελλάδας στον αγωγό «Τουρκικό Ρεύμα», ο οποίος θα προμηθεύεται φυσικό αέριο από τη Ρωσία μέσω της Μαύρης Θάλασσας, φέρνοντάς το στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Εβρο. Η κυβέρνηση έδειξε να ενθουσιάζεται με την προοπτική συμμετοχής της Ελλάδας στο σχέδιο αυτό, καθώς τα κέρδη της χώρας από τη διέλευση του αγωγού από το ελληνικό έδαφος θεωρητικά μπορεί να φτάσουν ακόμη και το μισό δισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε καθόλου τον κυβερνητικό ενθουσιασμό. Η συμμετοχή στον αγωγό «Τουρκικό Ρεύμα» καθιστά την Ελλάδα ενεργειακά δέσμια της Τουρκίας! Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, όταν υπάρχει ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η Αγκυρα θα μας κόβει την παροχή φυσικού αερίου!

Πολύ καλύτερος ήταν ο πολιτικά σίγουρος αγωγός μέσω Βουλγαρίας. Η παροχή από τον Σάουθ Στριμ θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να χρησιμοποιηθεί για λόγους πολιτικού εκβιασμού, σε πλήρη αντίθεση με τον αγωγό του «Τουρκικού Ρεύματος». Η κυβέρνηση φυσικά και τα ξέρει αυτά, αλλά όταν καίγεται για λεφτά, εύκολα κανείς θεωρεί «υπέροχο έργο» οτιδήποτε του δίνει κάποια αξιόλογη είσπραξη! Αυτό έχει πάθει και η κυβέρνηση Τσίπρα, δυστυχώς. Ας έρθουμε τώρα και στο δεύτερο θέμα. Προφανώς και η Ελλάδα δεν ήθελε να επιβληθούν κυρώσεις στη Ρωσία. Ούτε καν ο Αντώνης Σαμαράς το ήθελε! Δεν τόλμησε όμως να προβάλει βέτο για να εμποδίσει τις αντιρωσικές κυρώσεις. Πώς να τα βάλει με τη μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, και την ηγεμονεύουσα στην Ευρώπη, Γερμανία; Βέτο δεν χρησιμοποίησε. Οι κυρώσεις ψηφίστηκαν και η Ρωσία, αντιδρώντας σε αυτές, κήρυξε εμπάργκο εισαγωγής αγροτικών προϊόντων από χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Ελλάδας. «Καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε να υπερψηφίσει τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία. Εθίγη και η Ελλάδα, αλλά δεν φταίμε εμείς.

Το 90% των εξαγωγών της Ελλάδας στη Ρωσία είναι αγροτικά προϊόντα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις για μια χώρα της ΕΕ» είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Αλέξη Τσίπρα. Τι αντιπρότεινε ως λύση; Τη «δημιουργία κοινών επιχειρήσεων», τη σύμπραξη δηλαδή Ελλήνων και Ρώσων. Για να εξαχθούν δηλαδή ελληνικά αγροτικά προϊόντα στη Ρωσία, οι Ελληνες εξαγωγείς πρέπει να βρουν Ρώσο συνεταίρο, στον οποίον θα δίνουν τα μισά, ίσως και περισσότερα κέρδη από την πώληση των προϊόντων. Αυτό όμως συνιστά σαφώς υποδεέστερα κέρδη για τους Ελληνες αγρότες και εξαγωγείς. Είναι σίγουρα πολύ χειρότερα από όσο ήταν μέχρι πέρυσι. 

Πηγή: ethnos.gr