Είναι δύσκολο να αποδεχθώ πως η μοναδική επιλογή ενός λαού που είναι δεμένος χειροπόδαρα από το Σύνταγμα του, από την κυβέρνηση και από τους δανειστές, είναι το σκύψιμο του κεφαλιού του – με την ουτοπική ελπίδα πως θα μπορέσει να αποφύγει υπό τις ίδιες συνθήκες το μοιραίο.
«Τρία χρόνια μετά το μεγάλο ΟΧΙ του λαού μας στα τελεσίγραφα των δανειστών, τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα και αναπόδραστα: (α) Ο ελληνικός λαός αποδείχθηκε πολύ πιο γενναίος από την ηγεσία του, (β) Τα μνημόνια δεν έλαβαν ποτέ δημοκρατική νομιμοποίηση – αφού επιβάλλονται και εφαρμόζονται εδώ και οκτώ χρόνια ενάντια στην εκπεφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού, ενώ (γ) Η Δικαιοσύνη, που μπορούσε και όφειλε να έχει λειτουργήσει προστατευτικά για τη Δημοκρατία και τους Πολίτες, δέχτηκε να γίνει και αυτή όργανο των δανειστών, αφού παίρνει εντολές για την αθώωση υπαλλήλων τους που ζημίωσαν τη χώρα (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΛΣΤΑΤ). Οι λειτουργοί της, ικανοποιώντας και αυτοί ιδιοτελείς φιλοδοξίες, εξαργύρωσαν τη στήριξη στα μνημόνια με βουλευτικές, κυβερνητικές, υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις και διορισμούς.