Οποιοσδήποτε πολιτικός ισχυρίζεται πως ενδιαφέρεται μόνο για το καλό της κοινωνίας, θεωρείται υποκριτής και ψεύτης από τους Πολίτες – οι οποίοι πιστεύουν ακράδαντα ότι, η ενασχόληση του με την πολιτική έχει ως στόχο το μελλοντικό πλουτισμό του και τίποτα άλλο. Εάν είναι δε ήδη πλούσιος, τότε όλοι πιστεύουν πως ο σκοπός του είναι η διασφάλιση του πλούτου του – μέσω του επηρεασμού των αποφάσεων και των νόμων, προς όφελος του.
«Με την ονομασία «νεοφιλελεύθερος, οικονομικός ιμπεριαλισμός» περιγράφεται η ιδέα, σύμφωνα με την οποία κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά υποκινείται από την προσπάθεια για υλική επιτυχία – οπότε η κοινωνική μας αξία σήμερα εξαρτάται από την ικανότητα μας να κερδίζουμε χρήματα. Η «καπιταλιστική» αυτή λογική, το κυνήγι πλούτου, επικράτησε μετά την επανάσταση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του 1980 – ενώ αργότερα μεταφέρθηκε στην Πολιτική, με αποτέλεσμα να προκληθεί μία βαθιά δυσπιστία μεταξύ των κοινωνιών και της εξουσίας, των Εθνών καλύτερα και των κυβερνήσεων τους.