Ο επικίνδυνος αλγόριθμος που ανακάλυψε η Τουρκία και η φάκα που στήθηκε για την Ελλάδα

Η Τουρκία είναι μια χώρα των μεγάλων δυνατοτήτων, των μεγάλων προβλημάτων και των μεγάλων αντιθέσεων, ακριβώς γιατί αφ’ ενός είναι ένα μεγάλο γεωπολιτικό, πληθυσμιακό και οικονομικό μέγεθος και αφ’ ετέρου γιατί προέρχεται από τη βίαιη -σε μεγάλο βαθμό- σύνθεση εθνικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά ετερόκλητων ομάδων.

Και είναι γεγονός ότι επί δεκαετίες πάλευε ανάμεσα στις μεγάλες δυνατότητες και τα μεγάλα προβλήματα, με μεγαλύτερο μακράν το Κουρδικό.

Το τοξικό δίδυμο του καπιταλισμού-καζίνο

Τόσο η παγκόσμια οικονομία, όσο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κινούνται με τους τελευταίους τοξικούς ατμούς της παγκοσμιοποίησης και της χρηματιστικοποίησης – ενώ γίνεται μεν προσπάθεια να δημιουργηθούν νέες καταναλωτικές μάζες μη χρεωμένου και φθηνού εργατικού δυναμικού, με τη μαζική μετανάστευση στις ανεπτυγμένες χώρες, αλλά δεν θα αποδώσει. Στα πλαίσια αυτά μπορεί μεν να πιστεύουμε ακόμη πως οι κεντρικές τράπεζες είναι παντοδύναμες, με θεϊκές ικανότητες, αλλά πρόκειται για μία από τις συνήθεις ανθρώπινες ουτοπίες – σημειώνοντας πως όταν παύουν να υπάρχουν θηράματα, οι κυνηγοί στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Ακριβώς τότε το σύστημα διαλύεται και καταρρέει παταγωδώς – χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει την ακριβή χρονική στιγμή που συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά μόνο πως θα συμβεί οπωσδήποτε.

Γιατί «απέτυχε» το βασικό εισόδημα; Ποιες παράμετροι υπονόμευσαν το φιλόδοξο φινλανδικό πείραμα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν από περίπου έναν χρόνο η κυβέρνηση της Φινλανδίας αποφάσισε να σταματήσει ένα πείραμα που είχε προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον και... αναστάτωση σε ορισμένους, ολοκληρώνοντας την πιλοτική εφαρμογή του συστήματος χορήγησης σε μια ομάδα ατόμων στη χώρα του βασικού εισοδήματος.

Το πείραμα είχε διαρκέσει δύο χρόνια. Από 1.1.2017 ώς 31.12.2018 το βασικό εισόδημα, ύψους 560 ευρώ τον μήνα, χορηγήθηκε σε 2.000 άνεργα άτομα, ηλικίας 25 έως 58 ετών, και η ολοκλήρωση του προγράμματος συνοδεύτηκε, μερικούς μήνες αργότερα, με σχόλια που το χαρακτήριζαν «αποτυχημένο», καθώς δεν συνοδεύτηκε από επίτευξη των στόχων που η κυβέρνηση του Ελσίνκι είχε θέσει για αυτό. 

Η λύση εναντίον του βίαιου εποικισμού της Ελλάδας

Δεν είναι άλλη από την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με το ερμητικό κλείσιμο των συνόρων της, σύμφωνα με το άρθρο 78 του Μάαστριχ ή/και με την ανάλογη συμφωνία του ΟΗΕ – αφού είναι αδύνατον η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία να παρέχει άσυλο, πόσο μάλλον να φιλοξενεί παράνομους μετανάστες. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ξανά πολιτική βούληση που δυστυχώς δεν υπάρχει – με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η Ελλάδα να χαθεί ως Έθνος από το πρόσωπο της γης, χωρίς δυστυχώς οι Πολίτες της να το συνειδητοποιούν είτε επειδή φοβούνται να αντιδράσουν, είτε επειδή ευρίσκονται σε κατάσταση σοκ από τη χρεοκοπία που βιώνουν τα τελευταία δέκα χρόνια, με τους πιστωτές να κατάσχουν τα πάντα ανενόχλητοι. Το πιθανότερο είναι λοιπόν να συνεχίσουν οι πολιτικοί να σκύβουν το κεφάλι στους ξένους ενδιαφερόμενοι μόνο για τον εαυτό τους αφού δεν πιέζονται από το λαό, καθώς επίσης να συνεχίσουν οι Πολίτες να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και να ενοχοποιούν κάποιους άλλους για τα δεινά τους – τους πολιτικούς, τη Γερμανία κοκ. Δυστυχώς όμως η Φύση είναι ανελέητη και δεν συγχωρεί ούτε τη δειλία, ούτε τα όποια σοκ – οπότε αυτό που θα ακολουθήσει, μία οδύνη δίχως τέλος, είναι νομοτελειακό, εάν συνεχιστεί η ίδια στάση των Πολιτών.

Το τέταρτο κύμα

Η επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση, δεν είναι πανίσχυρη όπως νομίζουν πολλοί. Έχει και αυτή την αχίλλειο πτέρνα της, ένα ευάλωτο σημείο. Ενώ θέλει ανοιχτά εθνικά κράτη, για την απρόσκοπτη ικανοποίηση των συμφερόντων της, ταυτόχρονα στηρίζει την ύπαρξή και τη δράση της σε κλειστά συγκεντρωτικά εθνικά πολιτικά συστήματα, για να τα ελέγχει εύκολα, με τη συνεργασία πάντα της εσωτερικής «πέμπτης φάλαγγας» δηλαδή των απόλυτα ταυτισμένων εθνικών ολιγαρχών. Η λύση εδώ, που είναι και το αντίπαλο δέος της παγκοσμιοποίησης, είναι η αποκέντρωση της εξουσίας εντός των κρατών προς τα χέρια των πολιτών. Μιλάμε δηλαδή για ουσιαστική δημοκρατία. Η διεθνής ελίτ ελέγχει εύκολα έναν πρωθυπουργό και μέσω αυτού την κυβέρνησή του και την στρατευμένη πλειοψηφία στη Βουλή. Αν όμως η πολιτική εξουσία διαχεόταν μέσα στην κοινωνία, τότε δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί εύκολα ολόκληρος λαός.

Ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός

Θεωρούμε γελοίες τις αναφορές στην ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και ξένων επενδύσεων σε χώρες όπως η Ελλάδα, στην οποία διεξάγεται η μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών – αφού δεν πρόκειται να ωφεληθούν ούτε στο ελάχιστο οι Έλληνες, οι οποίοι θα χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν παραμένοντας χρεωμένοι στο διηνεκές. Ντρεπόμαστε επί πλέον για την παγίδα, στην οποία έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία, όσον αφορά επενδύσεις όπως της ELDORADO ή αποκρατικοποιήσεις όπως της FRAPORT – όπου επιχειρήσεις που δεν έχουν καμία πρόθεση να τηρήσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις εκβιάζουν τη χώρα, τοποθετώντας τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και το ένα πολιτικό κόμμα εναντίον του άλλου. Αναγκάζουν δε ακόμη και τους εργαζομένους τους να πολεμούν για τα συμφέροντα τους, εκμεταλλευόμενες τη φτώχεια και την ανεργία στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά μας υπενθυμίζουν τη διπροσωπία του δημοκρατικού ουμανισμού, η οποία φαίνεται από την αντιπαραβολή κειμένων του Alexis de Tocqueville (ύμνησε τη δημοκρατία στην Αμερική) – αφενός μεν εναντίον της δουλείας, αφετέρου υπέρ της αποικιοκρατικής πολιτικής στη χειρότερη της μορφή. 

Επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» – Μια θνησιγενής εισβολή (Β΄Μέρος)

Γράφει ο Ιωάννης Μπαλτζώης*

Με την επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» οι Τούρκοι θα συναντήσουν μπροστά τους έναν λιγότερο εξοπλισμένο αλλά δεινό αντίπαλο. Ο στρατός των Κούρδων, οι περίφημες Δυνάμεις Προστασίας του Λαού (YPG), αποτέλεσαν τους καλύτερους συμμάχους των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους, μέλος και κυριότερος παράγων του SDF (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις). Συγκεκριμένα, οι SDF είναι μια πολυ-εθνοθρησκευτική συμμαχία μεταξύ των Κουρδικών Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG), Σουνιτών Αράβων, Ασσυρίων, Αρμενίων, Τουρκμένων και Καυκάσιων πολιτοφυλάκων.

Επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» – Οι τουρκικές δυνάμεις και το modus operandi (Α΄Μέρος)

Γράφει ο Ιωάννης Μπαλτζώης* 

Η γενικότερη συνέπεια λόγων και πράξεων της Τουρκίας, έστω και αν οι συνθήκες ήταν αρχικά απαγορευτικές, καθώς και οι προηγηθείσες δύο στρατιωτικές εισβολές στη Συρία ήταν ενδεικτικές του τι μπορεί να πράξει η Τουρκία. Προχώρησε ακάθεκτη, αδιαφορώντας για τη διεθνή κοινότητα και το διεθνές δίκαιο και λαμβάνοντας υπόψη την ύποπτη αδράνεια της Δύσης και των Μεγάλων Δυνάμεων. Οι επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» το 2016, με την κατάληψη της περιοχής Τζαραμπλούς δυτικά του Ευφράτη και η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» το 2018, με την κατάληψη του κουρδικού καντονίου Αφρίν, συμπληρώνονται από την επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» στα ανατολικά του Ευφράτη. 

Η ηθική στην αντιμετώπιση του χρέους

Η συνδιοίκηση στον δημόσιο τομέα μεταξύ συνδικαλιστών και κομματικών παραγόντων οδήγησε στα κεκτημένα και στις παροχές ελέω συμφωνιών που δεν είχαν καμία σχέση με την παραγωγικότητα και με τις δομές του παραγωγικού ιστού της χώρας. Άρα η διόγκωση του χρέους παρουσιάζει οφέλη για συγκεκριμένες ομάδες πολιτών τα οποία οφέλη γίνονται μεγαλύτερα όσο η δύναμη αυτών των ομάδων επικρατούσε της νομιμότητας και του κοινού συμφέροντος. Συμπερασματικά ο κάθε τρόπος αντιμετώπισης του χρέους παρουσιάζει και ηθικά εκτοπίσματα αλλά και τα ηθικά κενά.

Την απόλυτη ηθική μπορούμε να την βρούμε μόνο με έναν τρόπο, μόνο όταν δεν θα παράγουμε ως κοινωνία και ως άτομα χρέη. Μόνο τότε δεν θα μπαίνουμε σε ηθικά διλήμματα και μόνο τότε θα μπορούμε να δίνουμε στις επόμενες γενιές τον αέρα της ελευθερίας που απαιτείται για να ζουν χωρίς δεσμεύσεις

Το σχέδιο Schlotterer για την οικοδόμηση της Ευρώπης της Γερμανίας του Ράιχ

Μιχάλης Κάχρης

Το Ράιχ αντιλαμβανόταν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σαν μια διαδικασία στην οποία όλα τα άλλα έθνη της Ευρώπης, έπρεπε να προωθούν την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας. Όπως υποστήριξε το στέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών και αξιωματικός των SS Gustaw Schlotterer, η διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης σε οικονομική βάση που θα εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα,θα μπορούσε να αρχίσει με την σύνδεση των εθνικών οικονομιών.

Αϊτή η ιδέα έγινε αργότερα η βάση για τη σύγχρονη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Επιτροπή Schlotterer συνέταξε επίσης σχεδία για μια μελλοντική ευρωπαϊκή τράπεζα με έδρα τη Βιέννη.To Σχεδιο Schlotterer μεταξύ των άλλων έκανε λόγο για μια Πανευρώπη (Μεγαλύτερη Ευρώπη),που δεν θα συνεπαγόταν συγχώνευση κρατών άλλα ένωση εθνικών οικονομιών. Τα συγκεκριμένα αποτελέσματα των συζητήσεων όπως ανέφερε ο Schlotterer επικεντρωνονταν στα ακόλουθα σημεία:

Οι μέθοδοι προστασίας από το διανοητικό αποικισμό

Οι Πολίτες των δημοκρατικών χωρών θα πρέπει να παρακολουθούν μαθήματα πνευματικής αυτοάμυνας, για να είναι σε θέση να αμύνονται απέναντι στις προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου τους. Για παράδειγμα, όταν διαβάζει κανείς μία εφημερίδα ή ακούει ειδήσεις, οφείλει να συνειδητοποιεί πως δεν πρόκειται για ολόκληρη την αλήθεια – αλλά μόνο για σκόπιμα φιλτραρισμένες πληροφορίες, οι οποίες εξυπηρετούν ή προστατεύουν πάντοτε κάποια συμφέροντα. Όσον αφορά το διαδίκτυο, στο οποίο υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκφέρει ο οποιοσδήποτε ελεύθερα τη γνώμη του ή να μεταφέρει κάποιες ειδήσεις οι ελίτ έχουν λάβει ήδη τα μέτρα τους – προμηθεύοντας με σκόπιμα ψευδείς ειδήσεις τις διάφορες ιστοσελίδες, έτσι ώστε να χάσουν την αξιοπιστία τους, πλημμυρίζοντας το με εκατοντάδες χιλιάδες δικούς τους κόμβους για να μην μπορεί κανείς να βρει εύκολα αυτούς που κάνουν σωστή δουλειά, διαθέτοντας ανθρώπους που βρίζουν χαμηλώνοντας το επίπεδο των σελίδων ή ασκούν έντονη αρνητική κριτική κοκ.

Η ελπίδα των ιθαγενών

Ένας τρίτος δρόμος, ο οποίος όμως θα ήταν ο μοναδικός υγιής και δεν θα απαιτούσε το ξεπούλημα των πάντων, θα ήταν η εκμετάλλευση των ετησίως 5 δις € ΕΣΠΑ που δικαιούμαστε έως το 2023 – τα οποία, με τη σωστή μόχλευση, καθώς επίσης με τις ορθολογικές επενδύσεις στον ποιοτικό πρωτογενή τομέα και στη βιομηχανία, θα μπορούσαν να αυξήσουν το ΑΕΠ μας έως και 15 δις € ετησίως (8%). Παράλληλα η σωστή εκμετάλλευση της σημαντικότατης σημερινής μας γεωπολιτικής θέσης για χώρες όπως οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ, των πλεονεκτημάτων μας ως μέλος της ΕΕ για κράτη όπως η Κίνα, καθώς επίσης των δυνατοτήτων μας όσον αφορά τη διέλευση των ενεργειακών αγωγών – συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών μας αποθεμάτων. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μία ικανή κυβέρνηση που δεν θα σκύβει το κεφάλι, δεν θα παρακαλάει κανέναν και δεν θα υποκλίνεται στους Γερμανούς – αλλά θα έχει το θάρρος να απαιτεί, καθώς επίσης τις ικανότητες να διαπραγματεύεται σκληρά με τους πάντες, χωρίς να αποκλείει κανέναν, προς όφελος της χώρας.

Η παντοδυναμία των τοκογλύφων

Είναι πλέον αρκετοί αυτοί που αναφέρονται στην ανάγκη αναμόρφωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, έτσι ώστε να πάψει να είναι έρμαιο των εμπορικών τραπεζών – οι οποίες μας κυβερνούν πλέον δικτατορικά, έχοντας αυτοαποκληθεί «συστημικές», με απώτερο στόχο να ιδιοποιούνται τα κέρδη, κοινωνικοποιώντας κατά το δοκούν τις ζημίες τους. Εν τούτοις, οι τράπεζες αντιδρούν σε όλες τις προσπάθειες «ρύθμισης» και ελέγχου τους, έχοντας κερδίσει μέχρι στιγμής τις μάχες, μέσω του χρηματισμού των πολιτικών από τα λόμπι τους – γεγονός που, εάν συνεχισθεί, θα μας οδηγήσει σε μία καταιγίδα τεραστίων διαστάσεων. Όσο δε αργεί να συμβεί το μοιραίο, με τη βοήθεια της συνεχούς τροφοδοσίας του συστήματος με νέα χρήματα, τόσο πιο καταστροφικά θα είναι τα αποτελέσματα – τα οποία θα μπορούσαν ακόμη και να οδηγήσουν στην πλήρη κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής μας αρχιτεκτονικής. 

Αρχείο σελίδας του 2015

Νεοκυνισμός, πολιτική ορθότητα και σύγχρονος ακτιβισμός

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας

Πολλοί εκπλήσσονται όταν διαπιστώνουν πως ο σύγχρονος δυτικός κόσμος, παρά τη διαφαινόμενη επικράτηση της ελευθερίας λόγου, φαίνεται να θεοποιεί μια πολύ συγκεκριμένη μορφή «γλωσσικού» δόγματος που εκφράζει, υποτίθεται, μια αντίστοιχη «αλήθεια». Επιπλέον, μοιάζει να συντηρεί μια εικόνα προκλητικής αμφισβήτησης κάθε διαφορετικής άποψης που αντιβαίνει τον γλωσσικό αυτόν κώδικα. Η στάση αυτή πολλές φορές φτάνει στα όρια της ακρότητας και της υπερβολής – κάποτε ακόμα και βίαιης.

Κι όμως, αυτή η εικόνα δεν είναι καινούργια. Στην αρχαιότητα, υπήρξε ένα κίνημα που επικράτησε αιώνες ολόκληρους στον τότε γνωστό κόσμο. Ένα κίνημα, οι αρχές του οποίου έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την περίφημη πολιτική ορθότητα της εποχής μας, τον σύγχρονο ακτιβισμό και την επιχειρούμενη επιβολή μιας παγκόσμιας «κουλτούρας». Το κίνημα αυτό ονομαζόταν «Κυνικό», οι απαρχές του βρίσκονται στην Αρχαία Ελλάδα και ιδρυτής του θεωρείται ο Αντισθένης.

Η ανισότητα ως η βόμβα στα θεμέλια του νεοφιλελευθερισμού

Οι καταθλίψεις, τα μανιακά επεισόδια και οι κρίσεις πανικού εμποδίζουν την ευημερία μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορεί ποτέ να αντισταθμισθεί από τη μεγαλύτερη κατανάλωση – γεγονότα που σημαίνουν πως δεν είναι καθόλου σωστό να κρίνουμε την οικονομία σε σχέση μόνο με το τι παράγει (ΑΕΠ). Τουλάχιστον το ίδιο σημαντικό είναι το τι ακριβώς συμβαίνει εντός της παραγωγικής διαδικασίας – ποια είναι τα αποτελέσματα της παραγωγής στην κοινωνία και ποια της κοινωνίας στην παραγωγή. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται άμεσα μία αλλαγή αντιλήψεων, προτού είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο – αφού γνωρίζουμε πως η κατάληξη είναι πάντοτε η ίδια: αντιπαραθέσεις, κοινωνικές αναταραχές, εγχώριες και διακρατικές συγκρούσεις, παγκόσμιος πόλεμος.

Το νέο ενιαίο αμυντικό δόγμα

Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Obama, η αμερικανική στρατηγική όσον αφορά την καταπολέμηση των σχέσεων της Ρωσίας με την Κύπρο ήταν διαφορετική: η δημιουργία μίας στρατιωτικής βάσης του ΝΑΤΟ στα κατεχόμενα και η άσκηση πιέσεων στον πρόεδρο της Κύπρου να δεχθεί τη διχοτόμηση, ως προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν άλλωστε το σχέδιο της βοηθού υπουργού εξωτερικών κυρίας V. Nuland, με πρέσβη της τότε στην Ουκρανία τον κ. G. Pyatt – το σημερινό αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα που, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της ελληνικής κυβέρνησης περπατούσε στη Βουλή, μεταφέροντας προφανώς μηνύματα με την παρουσία του. Σύμφωνα δε με έναν έμπειρο παρατηρητή τα εξής: ο προγραμματισμός του κ. Geoffrey Pyatt στην Αθήνα μπορεί να αποδειχθεί πιο μακροχρόνιος, από ότι ο προγραμματισμός του στο Κίεβο. Η νέα του επιτυχία πάντως ίσως θα είναι τόσο καταστροφική, όσο και η παλιά – κάτι που μέλει να δούμε.

Δυο σχολές σκέψεις στην Ουάσιγκτον για την Τουρκία: Η συνήθεια να “αρμέγει” την Αμερική

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κυριάρχησαν δυο σχολές σκέψεις στην Ουάσινγκτον για την Τουρκία: η μια που υποστήριζε πως η εκτελεστική εξουσία στην αμερικανική πρωτεύουσα δεν κάνει αρκετά για την τόσο στρατηγικά σημαντική για τη Δύση Τουρκία, και η άλλη που υποστήριζε πως πρέπει να γίνονται περισσότερα από την εκτελεστική εξουσία των ΗΠΑ για την Τουρκία. 

Κοινό στοιχεία και των δυο σχολών είναι πως η Τουρκία είναι μια “αδικημένη” και “παραμελημένη” από την Ουάσιγκτον και τους λοιπούς Ατλαντικούς της συμμάχους χώρα, και πως δικαιολογημένα συμπεριφέρεται και αντιδρά κατά της “αγνωμοσύνης” που εισπράττει.

Οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης

Όπως είχε αναφέρει πριν από τέσσερα χρόνια ο πρόεδρος του γερμανικού DIW, υπάρχει σημαντικό έλλειμμα δημοσίων επενδύσεων στη χώρα – αν και το μεγάλο «επενδυτικό κενό» κατά το ΔΝΤ αφορά τις ιδιωτικές επενδύσεις, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει την εντύπωση ότι, το πρόβλημα θα επιλυθεί με τη μείωση των φόρων παρά το ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο στη Γερμανία. Η βασική απορία εν προκειμένω είναι γιατί δεν επιστρέφουν οι καθαρές αποταμιεύσεις των Γερμανών στη χώρα τους και δεν μετατρέπονται εκεί σε ιδιωτικές επενδύσεις. Για να δοθεί απάντηση, απαιτείται η γνώση των βασικών ισοζυγίων (πληρωμών, τρεχουσών συναλλαγών και χρηματοοικονομικών συναλλαγών) – ενώ το να περιμένει κανείς μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης μέσω ιδιωτικών επενδύσεων αλλά χωρίς την άνοδο της ζήτησης, είναι συνώνυμο με το άκρον άωτο της ανοησίας.

Καλεντερίδης : Η Ελλάδα έχει πολλά υπερόπλα στη φαρέτρα της, τα οποία δεν τα χρησιμοποίησε σωστά στην οικοδόμηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.

( John.k - Αν την Ελλάδα την κυβερνούσαν Έλληνες και όχι οι εχθροί του Ελληνισμού  ( υπόγεια και καταχθόνια … βλέπε Γερμανία πχ με τις κυβερνήσεις των αχυρανθρώπων τους )... τότε θα γίνονταν όλα αυτά που τονίζει ο κος. Καλεντερίδης. Φαίνεται απ’ ευθείας  … ο ανθελληνισμός των κυβερνήσεων που μας έχουν επιβάλει  δεν χρειάζεται μυαλό …. Εκ του αποτελέσματος …. Και κανένας δεν πάει φυλακή , γιατί όλοι στο κοινοβούλιο είναι εμπλεκόμενοι )

Πού θα οδηγήσει ο στρατηγικός διάλογος Ελλάδας-ΗΠΑ; 

Σάββας Καλεντερίδης 

Η Ελλάδα έχει πολλά υπερόπλα στη φαρέτρα της, τα οποία δεν τα χρησιμοποίησε σωστά στην οικοδόμηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. 

Το ένα είναι οι ελληνικές κοινότητες των ΗΠΑ, που πέραν της σημαντικής συμβολής τους στην εξέλιξη της αμερικανικής κοινωνίας και κράτους, αποτελούν βασικό παράγοντα της σύγχρονης αμερικανικής πραγματικότητας, με αξιόλογη παρουσία στις υπηρεσίες του κράτους, στα πανεπιστήμια, τις τέχνες, τα γράμματα και το επιχειρείν. 

Ένα δεύτερο είναι η γεωπολιτική αξία της Κύπρου και της Ελλάδας, μια αξία που εκτοξεύεται λόγω των επιλογών του Ερντογάν και του τουρκικού βαθέος κράτους να στραφούν προς τη Ρωσία και τη λεγόμενη Ευρασία. 

Ένα τρίτο είναι η Ορθοδοξία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 

Η μαγική εικόνα του χρέους

Υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη δημοσίων χρεών: (α) το χρέος της Γενικής κυβέρνησης, αυτό που υπολογίζεται από τη συμφωνία του Μάαστριχτ και (β) το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης που είναι υψηλότερο κατά το ποσόν του ενδοκυβερνητικού χρέους και των λοιπών στοιχείων που προβλέπονται από τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (ESA 2010). Τα δύο αυτά «είδη χρέους» διαφέρουν κατά το ποσόν του εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού που επιταχύνθηκε το 2015 – όπου έκτοτε η κυβέρνηση υποχρεώνει τους πλεονασματικούς οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα να καταθέτουν ένα μεγάλο μέρος των πλεονασμάτων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος, αντί στις εμπορικές τράπεζες, πληρώνοντας επιτόκιο 2,5% για 15 ημέρες.