Του Βασίλη Βιλιάρδου
Είναι υπερβολικό να παρομοιάζει κανείς τη ναυαρχίδα της Γερμανίας με μία νέα Lehman Brothers, από την οποία θα ξεκινούσε η προβλεπόμενη κατάρρευση του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού συστήματος; Ίσως, εάν δεν επενέβαινε ο Α. Σόιμπλε
«Το σενάριο που βιώνουμε θυμίζει, αν και υπό μερικώς διαφορετικές συνθήκες, την εποχή μεταξύ της μέσης και του τέλους της δεκαετίας του 1990. Τότε οι Η.Π.Α. είχαν περιορίσει επίσης τη νομισματική τους πολιτική, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η ισοτιμία του δολαρίου – η οποία με τη σειρά της έστειλε τις τιμές της ενέργειας στο υπόγειο.
Αμέσως μετά τόσο τα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, όσο και οι προϋπολογισμοί των ισχυρά εξαρτημένων από την ενέργεια χωρών, κατέρρευσαν. Η συγκεκριμένη διαδικασία κορυφώθηκε το 1994 με τη χρηματοπιστωτική κρίση του Μεξικού. Μερικά χρόνια μετά, το 1997, ακολούθησαν η Ταϊλάνδη και η Ινδονησία – αργότερα η Βραζιλία και η Ρωσία, ενώ η καταστροφή ολοκληρώθηκε με την Αργεντινή το 2001.
Η ιστορία δεν πρέπει υποχρεωτικά να επαναλαμβάνεται, αλλά οι παραλληλισμοί του τότε με το σήμερα είναι εντυπωσιακοί – ενώ τόσο ο χρηματοπιστωτικός κλάδος της Ευρώπης είναι υπερδιογκωμένος, με τη βόμβα να υπολογίζεται μεγαλύτερη από τα 30 τρις €, όσο και ο αντίστοιχος της Κίνας, ο οποίος υπερβαίνει τα 34 τρις $«.
