Ο νεοφιλελεύθερος πολεμικός παρεμβατισμός και το Αφγανιστάν

Η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων παρεμβάσεων δεν είναι ένα ατυχές αποτέλεσμα που προέρχεται από κακές αποφάσεις, από λανθασμένο σχεδιασμό ή/και από ανεπαρκείς πόρους – αλλά κάτι το εγγενές, κάτι που υπάρχει μέσα στο ίδιο το εγχείρημα. Τα κράτη, όπως επίσης οι ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές τάξεις που τα αντικατοπτρίζουν και τα εδραιώνουν, δεν μπορούν να οικοδομηθούν από έξω – ούτε με το καλό, ούτε με τη βία. Μπορούν βέβαια να καταστραφούν, όπως το Ιράκ, η Λιβύη ή η Συρία – καμία όμως εξωτερική δύναμη, ξένοι σύμβουλοι ή διεθνής βοήθεια, δεν είναι σε θέση να επαναφέρουν στην κανονικότητα αυτά τα διαλυμένα, «αποτυχημένα κράτη» και τις κοινωνίες τους. Εύλογα ίσως, αφού το έργο της οικοδόμησης μίας συνεκτικής κοινωνίας και ενός λειτουργικού, πόσο μάλλον δημοκρατικού κράτους, μπορεί να είναι μόνο το έργο εκείνων που η ζωή τους εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από αυτό – των Πολιτών δηλαδή που είναι πρόθυμοι να μην εγκαταλείψουν τη χώρα τους, να κοπιάσουν και να αγωνιστούν, για να ανακτήσουν αυτά που έχασαν ή να πετύχουν εκείνα που θέλουν, έχοντας όραμα και πίστη στο στόχο τους. Μόνο οι τοπικές κοινωνίες και οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις είναι σε θέση να καθορίσουν τελικά τι είδους τάξη πραγμάτων θα προκύψει στο κράτος – ενώ ακόμη και ο πιο ισχυρός στρατός, όπως στην περίπτωση του Αφγανιστάν των Η.Π.Α., μπορεί να στηρίξει μόνο κατά ένα μέρος τη σύγκρουση, ούτε καν κατά το πιο σημαντικό. Φαίνεται όμως πως η Δύση αγνοεί αυτά τα μαθήματα από το παρελθόν της – αφού δεν διδάχθηκε για παράδειγμα τίποτα από το Ιράκ, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη στη Λιβύη, ενώ αγνοώντας τη σφαγή στη Λιβύη, παρενέβη στη Συρία. Το αποτέλεσμα ήταν και θα παραμείνει στο μέλλον το ίδιο: αιματοχυσία, πυροδότηση της τρομοκρατίας και της μετανάστευσης, σφαγές και τεράστια σπατάλη δημοσίων πόρων. Εν προκειμένω, αυτοί που επιμένουν ακόμη πως οι Αμερικανοί δεν έπρεπε να φύγουν από το Αφγανιστάν ή που ζητούν μία νέα εισβολή, όπως οι Βρετανοί, δεν έχουν μάθει απολύτως τίποτα από αυτές τις εμπειρίες. Ούτε οι Έλληνες βέβαια που περιμένουν να σωθούν από τις δυνάμεις κατοχής, από τις κυβερνήσεις υποχείρια τους και από τα μνημόνια που συνεχίζονται – οδηγώντας αργά αλλά σταθερά στην αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας τους.

Η απόρριψη της ΕΕ από την Ελβετία

Έχουμε την άποψη πως οι Ελβετοί, όπως έστω καθυστερημένα οι Βρετανοί, δεν θα συμφωνήσουν ποτέ με την ιστορικά ξεπερασμένη και λανθασμένη κατασκευή του νεοφιλελευθερισμού του τέλους του 20ου αιώνα – της ΕΕ των Βρυξελών που δίκαια θεωρείται ως ένας τεχνοκρατικός Φρανκενστάιν, στην υπηρεσία της βιομηχανικής ελίτ και του χρηματοπιστωτικού τέρατος. Η μεταβίβαση της εθνικής τους κυριαρχίας στην ΕΕ, δεν τους είναι καθόλου επιθυμητή – ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τον κίνδυνο να μετατραπούν σε μία άβουλη περιφέρεια της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Γερμανών, με προσχηματικά συμμάχους στην ηγεσία τους Γάλλους. Είμαστε δε βέβαιοι πως όλα αυτά τα γνωρίζουν πια πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων αυτών που είναι ήδη μέλη της ΕΕ – οπότε η στάση τόσο της Μ. Βρετανίας, όσο και της Ελβετίας, θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε σχέση την εμβάθυνση της συμμετοχής τους ή με το αίτημα συμμετοχής στο σαθρό οικοδόμημα των Βρυξελών. Κράτη βέβαια όπως η Ελλάδα που έχουν συμβιβασθεί εντελώς, αποδεχόμενα τη μετατροπή τους σε εξαθλιωμένες γερμανικές αποικίες χρέους, ενώ εξαρτώνται απόλυτα από δανεικά χρήματα, θα αντιμετωπισθούν προσωρινά με μεγαλύτερη γενναιοδωρία – αφού το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν αντέχει προς στιγμήν άλλα ρήγματα. Ειδικά η Ελλάδα, η οποία έχει πάρει τη θέση της Τουρκίας ως ανάχωμα απέναντι στις έντονες μεταναστευτικές προκλήσεις από την Ασία και την Αφρική – ενώ κλιμακώνονται οι «εχθροπραξίες» με την Κίνα και με τη Ρωσία. Είναι καλά όμως να μην υποτιμήσουμε καθόλου τη λέξη «προσωρινά» – θα ήταν ένα ακόμη μεγάλο λάθος μας.

Ο μεταδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός (Ι)

Μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να συνδέεται κυρίως με τη νεοκλασική οικονομική θεωρία όπως ο φιλελευθερισμός, αλλά οι υποστηρικτές του δεν είναι υπέρ της συγκεκριμένης φιλελεύθερης παράδοσης – ενώ για να τεκμηριώσουν ή για να δικαιολογήσουν αυτή τη διαφοροποίηση τους, προβάλλουν τα εξής: (α) τη μεταβαλλόμενη σημασία που αποδίδουν στον ανταγωνισμό και (β) την υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διαχείριση ή τη Νέα Δημόσια Διοίκηση (New Public Management, NPM). Όσον αφορά το πρώτο, αρκετοί νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί ισχυρίζονται πως η ελευθερία της επιλογής των καταναλωτών που καθίσταται δυνατή με τη βοήθεια του ανταγωνισμού, είναι λιγότερο σημαντική από την «ευημερία των καταναλωτών» που βελτιώνεται με την αύξηση της αποτελεσματικότητας – οπότε από τις μεγάλες εταιρίες που εκμεταλλεύονται οικονομίες κλίμακος, παρά το ότι εξελίσσονται σε ολιγοπώλια ή μονοπώλια. Όσον αφορά το δεύτερο, οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρικτές του ΝΡΜ δεν εκτιμούν την απόσταση μεταξύ των επιχειρήσεων και της πολιτικής – αν και με έναν διαφορετικό τρόπο. Ειδικότερα, επειδή συνεχίζουν να πιστεύουν πως το Κράτος είναι ουσιαστικά ανίκανο, επιμένουν στην παλαιά θέση τους πως το Κράτος δεν πρέπει να συμμετέχει στην Οικονομία – υποστηρίζοντας όμως ταυτόχρονα πως η Οικονομία πρέπει να παρεμβαίνει στο κράτος, αυξάνοντας έτσι σημαντικά την αποδοτικότητα του. Απορρίπτουν επί πλέον την παροχή υπηρεσιών από το κράτος – όπου, εάν αυτές είναι απαραίτητες, θα πρέπει τουλάχιστον να ευρίσκονται στα χέρια ιδιωτικών εταιριών. Επομένως πρόκειται για μία τρίτη διαφοροποίηση με τη νεοκλασική θεωρία και ειδικά με το φιλελευθερισμό που διαχωρίζει την οικονομία σε μία κρατική και σε μία ιδιωτική σφαίρα – ενώ αυτές οι μετεξελίξεις αυξάνουν αναμφίβολα το ρίσκο της διαφθοράς, συμβάλλοντας στην εμφάνιση μίας μετά-δημοκρατικής τάξης πραγμάτων, όπου οι οικονομικές και οι πολιτικές ελίτ αποσυνδέονται από τους απλούς Πολίτες.

Η απομάκρυνση των Η.Π.Α. από το νεοφιλελεύθερο δόγμα

Δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα καμία οικονομική ιδεολογία που να έχει προκαλέσει τόσο δραματικές ζημίες στην κοινωνία, όσο ο νεοφιλελευθερισμός – ο οποίος αποτυγχάνει συνεχώς, όταν είναι αντιμέτωπος με προκλήσεις, όπως είναι οι οικονομικές κρίσεις που καθιστούν απαραίτητη την επέμβαση του κράτους. Μεταξύ άλλων, ο φορολογικός ανταγωνισμός εκφυλίσθηκε σε έναν οικονομικά καταστροφικό αγώνα προς τα κάτω, σύμφωνα με την πρόσφατη περιγραφή της υπουργού οικονομικών των Η.Π.Α. – όπου χώρες όπως η Ολλανδία, η Ιρλανδία ή το Λουξεμβούργο και μικρά νησιά όπως οι Βερμούδες, πλούτισαν εις βάρος των άλλων, απλά και μόνο μειώνοντας τη φορολογία για να προσελκύουν τις μεγάλες πολυεθνικές. Ο αγώνας αυτός είχε ως αποτέλεσμα οι Αμερικανικές εταιρίες να πληρώνουν λιγότερο φόρο από ποτέ μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ως ποσοστό του ΑΕΠ – εις βάρος του κοινού καλού. Το γεγονός αυτό, είχε ως συνέπεια ένα επόμενο δράμα – την κατάρρευση των δημοσίων υποδομών των Η.Π.Α., σε επίπεδα υποανάπτυκτης χώρας, αφού το κράτος δεν είχε χρήματα από φόρους για να τις βελτιώσει. Εν προκειμένω, κατά την Allianz Research, απαιτούνται 866 δις $ κρατικές επενδύσεις για να έχει το αμερικανικό σιδηροδρομικό δίκτυο την ίδια ποιότητα με αυτό της Ολλανδίας, για παράδειγμα – ενώ περί τα 300 δις $ για την ασφάλεια του ηλεκτρικού δικτύου, με πρόσφατα τα προβλήματα που σημειώθηκαν στο Τέξας. Συνολικά δε για τις υποδομές, πάνω από 1,4 τρις $.

Σπύρος Στάλιας : Έλκει την καταγωγή της η Ελληνική Αριστερά από τον Μάρξ;

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος

Η σημερινή αριστερά στην χώρα μας, αποδέχτηκε το ευρώ και εφάρμοσε μνημόνια, ήτοι αποδέχτηκε την εργασιακή θεωρία του νεοφιλελευθερισμού. Με άλλα λόγια, παραδέχτηκε, εν τοις πράγμασι, ότι δεν μπορούν να υπάρξουν αντεπιχειρήματα κατά του νεοφιλελευθερισμού της ευρωζώνης από την Σχολή Σκέψης του Μάρξ. Παρ’ ολ΄ αυτά, ισχυρίζεται ότι έλκει την καταγωγή της από την Ακαδημία Σκέψης του Μάρξ. Ασχέτως του τι ισχυρίζεται η κοινοβουλευτική αριστερά, θα μπορούσε άραγε ενας οικονομολόγος στηριζόμενος στο έργο του Μάρξ να ασκήσει επιστημονική κριτική στην ευρωζωνης ή ο Σύριζα και το ΚΚΕ εχουν δίκιο;

Καπιταλισμός, φιλελευθερισμός και νεοφιλελευθερισμός

Η λογικότερη κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού, ενώ έχουν ξεκινήσει ήδη οι εμπορικές διαμάχες, οι διακρατικές κυρώσεις, οι συγκρούσεις κοκ., είναι ο πόλεμος – αν και η βέλτιστη είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας, στη φιλελεύθερη μορφή της. Σε κάθε περίπτωση, ο νεοφιλελευθερισμός έφτασε ξανά στο αδιέξοδο του 1929 – το οποίο δεν είναι άλλο από την αδυναμία ανάπτυξης του που προϋποθέτει την άνοδο των μισθών, την αποχρέωση κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, καθώς επίσης τη ρύθμιση της οικονομίας.

Το σύστημα με απλά λόγια

Ο νεοφιλελευθερισμός και το νεοφιλελεύθερο πολιτικό καθεστώς, δεν επιδιώκουν την απόσυρση του κράτους υπέρ της αγοράς ή τη μείωση της έκτασης της κρατικής παρέμβασης αυτής καθαυτής – αλλά στην εντατικοποίηση της κρατικής παρέμβασης υπέρ του κεφαλαίου, ειδικότερα υπέρ των εγχωρίων και διεθνών ελίτ που το νεοφιλελεύθερο κράτος υπηρετεί, όπως στο παρελθόν ο εθνικοσοσιαλισμός που δεν πρέπει να συγχέεται με το ναζισμό.

Άποψη

Επειδή οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς παραπλανώνται, θεωρώντας πως ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύουν, οφείλουν να γνωρίζουν πως ως ιδεολογία ο νεοφιλελευθερισμός προκύπτει πράγματι από τη δραστική μείωση της επιρροής του κράτους.

Οι ανεξάρτητες Αρχές και το νεοφιλελεύθερο Επιτελικό Κράτος

Επειδή οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς παραπλανώνται, θεωρώντας πως ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύουν, οφείλουν να γνωρίζουν πως ως ιδεολογία ο νεοφιλελευθερισμός προκύπτει πράγματι από τη δραστική μείωση της επιρροής του κράτους. Εν τούτοις, στην πολιτικοοικονομική πραγματικότητα, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική – αφού ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί ισχυρότερους, πιο παρεμβατικούς, ακόμη και αυταρχικούς κρατικούς μηχανισμούς. Παράδειγμα στην Ελλάδα το Επιτελικό Κράτος του σημερινού πρωθυπουργού που ισχυροποιείται διαρκώς, ενώ οι υπουργοί μετατρέπονται σε υπερυπουργούς με τεράστιες δικαιοδοσίες που στην ουσία μεταφέρουν στον κ. Μητσοτάκη – με τελικό αποτέλεσμα να έχουμε μία αυταρχική «ενός ανδρός αρχή» που υπάγεται και λογοδοτεί σε τελική ανάλυση στις δυνάμεις κατοχής της χώρας μας. Στα πλαίσια αυτά, αποτελεί μία διαδεδομένη, λανθασμένη αντίληψη το ότι, οι νεοφιλελεύθεροι είναι εναντίον του κράτους και έχουν ως στόχο τους να το διατηρήσουν όσο το δυνατόν μικρότερο – όπως διαδίδουν προς τα έξω, για να παραπλανήσουν και για να έχουν με το μέρος τους τους φιλελεύθερους. Ειδικότερα τα εξής: «Σε αντίθεση με τους κλασικούς φιλελεύθερους, οι νεοφιλελεύθεροι χρειάζονται και θέλουν ένα ισχυρό κράτος που να παρέχει τους απαραίτητους θεσμούς και να διασφαλίζει ότι, ο κοινοβουλευτικός συνασπισμός σχεδιάζεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να συμβαδίζει με την αγορά» (Angela Merkel) – γεγονός που σημαίνει, μεταφράζοντας στην καθομιλουμένη την παραπάνω έκφραση της καγκελαρίου, πως η (κατ’ επίφαση) δημοκρατία δεν εμποδίζει τα εταιρικά κέρδη. Η διαδεδομένη υπόθεση λοιπόν πως το κράτος είναι εχθρός των νεοφιλελευθέρων, είναι απολύτως ψευδής – αφού το κράτος είναι το πιο σημαντικό μέσον για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού που δεν διαφέρει σημαντικά από τον εθνικοσοσιαλισμό, αποτελώντας στην ουσία την εξέλιξη του. Εν προκειμένω, οι αγορές είναι κοινωνικές και θεσμικές κατασκευές που χρειάζονται νόμους και κανόνες για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά – οπότε απαιτείται ένα ισχυρό κράτος για να δρομολογηθούν αυτές οι αγορές, για να επιβληθούν και για να συντηρηθούν. Τα καθήκοντα ενός τέτοιου κράτους συμπεριλαμβάνουν την παροχή γενικότερων υποδομών, τη δημιουργία και τη διαφύλαξη των κανόνων Δικαίου στα νεοφιλελεύθερα πρότυπα, τη ρύθμιση των κοινωνικών συγκρούσεων μεταξύ των εργαζομένων και του κεφαλαίου, την εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια από την αστυνομία και το στρατό κοκ. – ενώ όποιος δεν βλέπει πως αυτά ακριβώς δρομολογούνται σήμερα στην Ελλάδα, απλά εθελοτυφλεί. Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία της νεοφιλελευθεροποίησης δεν θα ήταν δυνατή, εάν τα κράτη δεν την είχαν εφαρμόσει με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων, καθώς επίσης με την εκμετάλλευση όλων των κρίσεων – όπως της χρηματοπιστωτικής του 2008, της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους του 2010 και του Covid σήμερα. Ποια είναι αυτή η διαδικασία; Απλούστατα η ίδρυση ανεξάρτητων Αρχών (από το κοινοβούλιο και τη Δημοκρατία), η απελευθέρωση των αγορών αγαθών και κεφαλαίων, η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών όπως το νερό και η ενέργεια, η απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι περιορισμοί στα εργασιακά δικαιώματα, η μείωση των κοινωνικών προγραμμάτων κοκ.

Αδυναμία ανάπτυξης, το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού

Η επερχόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση, θα «κάψει» πολλές θέσεις εργασίας και θα επιδεινώσει το πρόβλημα της ανάπτυξης – ενώ οι λύσεις που αναζητούνται με τη «Μεγάλη Επαναφορά» δεν θα βοηθήσουν καθόλου. Η διαχείριση βέβαια του Covid 19 με τα κλειδώματα των οικονομιών, θα στηρίξει την ανάπτυξη στα δύο επόμενα χρόνια – αφού η ύφεση που προκλήθηκε, ενδεχομένως σκόπιμα, θα τοποθετήσει το σημείο εκκίνησης πολύ χαμηλότερα, ενώ θα προσφέρει μία ακόμη δικαιολογία στις κεντρικές τράπεζες για να πλημμυρίσουν με ρευστότητα την οικονομία. Σε κάποιο βαθμό θα βοηθήσει επίσης το ψηφιακό νόμισμα που δρομολογείται από πολλές χώρες – αφού θα καταστήσει εφικτή την απ’ ευθείας στήριξη των νοικοκυριών, χωρίς τη μεσολάβηση των εμπορικών τραπεζών. Εκτός αυτού υπάρχει η πιθανότητα αποκλεισμού της Κίνας από τις δυτικές αγορές και γενικότερα της Ασίας – με στόχο την αναβίωση της παραγωγής στη Δύση, οπότε τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Όλα αυτά όμως είναι υπό αίρεση – ενώ η καλύτερη λύση θα ήταν το σβήσιμο και η επανεκκίνηση της οικονομίας Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι προφανές πως υπό τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί σήμερα και αφορούν γενικότερα τις προοπτικές του καπιταλισμού, αλλά και το μέλλον της νομισματικής ένωσης, θα πρέπει τουλάχιστον να επιλέξει ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης – το οποίο να εγγυάται έστω την αποφυγή της πλήρους καταστροφής της. Πόσο μάλλον στην απίστευτα άσχημη κατάσταση της οικονομίας της, η οποία είναι αδύνατον να αναπτυχθεί με το δημόσιο χρέος της στο 230% του ΑΕΠ – ακόμη χειρότερα, με το κόκκινο ιδιωτικό πάνω από το 150%, με τεράστια δίδυμα ελλείμματα, με εξαθλιωμένους Πολίτες, με χρεοκοπημένες τράπεζες, με αποψιλωμένο τον παραγωγικό της ιστό κοκ. Στα πλαίσια αυτά, οι κυρίαρχοι κοινωνικοί συνασπισμοί και τα πολιτικά κόμματα έχουν το συντριπτικό μέρος της ευθύνης της επιλογής – ενώ θα πρέπει να πάψουν αμέσως να παραπλανούν και να χειραγωγούν τους Πολίτες. Να αντιληφθούν πως οδηγούν την Ελλάδα σε μία εθνική καταστροφή άνευ προηγουμένου – από την οποία δεν θα ωφεληθεί κανένας, εκτός από τις ξένες δυνάμεις που εποφθαλμιούν τα περιουσιακά στοιχεία και τον πλούτο της χώρας μας. Κυρίως οι Τούρκοι και οι Γερμανοί, αν και οι Η.Π.Α. θέλουν το δικό τους μερίδιο στη λεία – στρατιωτικές βάσεις, αγωγούς ενέργειας κοκ.

Η πανδημία ,ο Τσόμσκι και ο Γκράμσι: ‘Εγκλημα και αδιαφορία

Του Μιχάλη Ψύλου

από την εφημερίδα Δημοκρατία

«Να διερευνηθούν ποινικά οι νεοφιλελεύθεροι ηγέτες που απέτυχαν να προστατεύσουν τις χώρες τους από τον Covid 19» αξιώνει ο διάσημος Αμερικανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος , Νόαμ Τσόμσκι σε άρθρο που συνυπογράφει με τον βραβευμένο Ινδό συγγραφέα, Βιζάι Πρασάντ.

 
Στο άρθρο καταγγέλλονται οι δραματικές υγειονομικές ελλείψεις που παρατηρήθηκαν σε διάφορες χώρες του κόσμου και που οδήγησαν σε εκατομμύρια θανάτους από τον κορονοϊό .

«Το πρόβλημα» γράφει ο Τσόμσκι,« έγκειται στις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, των οποίων οι δεσμεύσεις υπέρ των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων και των δισεκατομμυριούχων ξεπερνούν κατά πολύ τη δέσμευση για την προστασία των πολιτών τους ή των συνταγματικών τους υποχρεώσεων». Για αυτό χρειάζεται να συγκροτηθεί ένα «δικαστήριο των πολιτών» που θα διερευνήσει την απόλυτη αποτυχία των κυβερνήσεων να σπάσουν την αλυσίδα της μόλυνσης» αναφέρεται στο άρθρο.« Ένα τέτοιο δικαστήριο θα συλλέγει τις πραγματικές πληροφορίες που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα επιτρέψουμε σε αυτά τα κράτη να παραβιάσουν τη σκηνή του εγκλήματος. Το δικαστήριο αυτό θα παράσχει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης μια σταθερή βάση για να διενεργήσει έρευνα για αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας…Όλοι πρέπει να είμαστε οργισμένοι. Όμως, η οργή δεν είναι αρκετά ισχυρή λέξη» καταλήγει το άρθρο του Νόαμ Τσόμσκι και του Βιζάι Πρασάντ.

Ο θρίαμβος του νεοφασισμού

Δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε πως σταδιακά θα υπάρξουν υποχρεωτικά εμβόλια για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες – ακόμη και για τους χώρους εργασίας. Όσο για τους ανθρώπους, για το 99% αφού για το 1% δεν υπάρχουν νόμοι, θα κυριαρχούνται από τους φόβους τους για το συγκεκριμένο ή για τους επόμενους ιούς που θα «ανακαλυφθούν» – πόσο μάλλον αφού οι ιοί μεταλλάσσονται διαρκώς. Οι ελίτ πάντως δεν περίμεναν πως οι μάζες θα ήταν τόσο πρόθυμες να θυσιάσουν την ελευθερία τους για την ασφάλεια τους – έστω και αν είναι υποθετική. Ένα τέτοιο σύστημα ολοκληρωτικού ελέγχου, εάν φυσικά υλοποιηθεί και δεν αντιδράσουν οι άνθρωποι, θα έχει επιτύχει μέσα σε λίγους μήνες ότι δεν κατάφερε ο φασισμός τόσα χρόνια τώρα – ενώ το κωμικοτραγικό είναι η αποδοχή του ακόμη και από εκείνους, Πολίτες και κόμματα, που αντιστέκονταν πάντοτε στο φασισμό. Θα αποτελεί επί πλέον τον τελικό θρίαμβο των οπαδών της παγκοσμιοποίησης – όλων αυτών που θέλουν να καταλύσουν το Έθνος-Κράτος και τη Δημοκρατία, επιβάλλοντας τον ολοκληρωτισμό. Επίσης το Μεγάλο Αδελφό που θα παρακολουθεί, που θα ελέγχει καλύτερα τους πάντες – για να μην αντιδρούν στη στυγνή εκμετάλλευση τους. Όσο και να το τεκμηριώσει βέβαια κανείς, δεν πρόκειται να πεισθούν οι μάζες με την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί – δικό τους πρόβλημα φυσικά.

Η επέλαση του νεοφασισμού

Δεν θα ήταν λάθος να αναφερθεί κανείς σε μία νέα σκοτεινή εποχή Μακαρθισμού στις Η.Π.Α. – με τις απεριόριστες εξουσίες που δόθηκαν στις «Big Tech» να αποκλείουν κατά το δοκούν, ως ανώτατοι δικαστές, όποιους λογαριασμούς χρηστών θεωρούνται ύποπτοι. Δηλαδή τον οποιονδήποτε, τον οποίο είναι σε θέση να δαιμονοποιήσουν και να περιθωριοποιήσουν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – παίζοντας το ρόλο του Μεγάλου Αδελφού. Μπορεί τώρα να θεωρούν οι Δημοκρατικοί στις Η.Π.Α. πως δεν θα τους συμβεί κάτι ανάλογο, ότι είναι ασφαλείς δηλαδή απέναντι σε αυτό το είδος της «εταιρικής βίας», αλλά κάνουν μεγάλο λάθος – αφού τοποθετήθηκαν τα θεμέλια ενός ήπιου φασισμού στη χώρα, ο οποίος δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε έναν πολύ πιο ολοκληρωτικό και επικίνδυνο, από αυτόν που φαίνεται σήμερα, πιθανότατα με «αριστερό προσωπείο». Στην Ευρώπη τώρα συμβαίνει κάτι ανάλογο, όπου τη θέση των «Big Tech» έχει η βιομηχανική ελίτ που κυβερνάει τη Γερμανία – μία διαδικασία που ξεκίνησε το 2000 με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα, επιταχύνθηκε το 2010 με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που η ίδια προκάλεσε μέσω της Ελλάδας και ολοκληρώνεται με την κρίση του κορωναΐού. Αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα καταστήσει όλες τις χώρες υποτελείς της, όπως την Ελλάδα, εγκαθιστώντας δικές της κυβερνήσεις – τις οποίες θα αλλάζει «δημοκρατικά», όταν αντιδρούν στις εντολές της. Ούτε εδώ θα χρειαστούν τανκς στους δρόμους, αλλά η σωστή χρήση των οικονομικών όπλων που διαθέτει – απέναντι στα οποία δεν θα μπορεί να αμυνθεί καμία χώρα.

Ο αντιδημοκρατικός Τραμπ δεν δικαιολογεί τον λογοκριτή Ζούκερμπεργκ

Ουδέν κακόν αμιγές καλού!

Ο ανερμάτιστος καιροσκόπος Τραμπ έγινε αφορμή για να αποδειχθεί το πραγματικό πρόσωπο των κυρίαρχων κοινωνικών δικτύων, του facebook και του twitter. Κλειδώνοντας τους λογαριασμούς του απέδειξαν ότι εκφράζουν έναν πολιτικό και κοινωνικό χώρο, που ουδεμία σχέση έχει με τον φιλελευθερισμό και την δημοκρατία.

Αυτοί που, δήθεν, ομνύουν στην κληρονομιά του Διαφωτισμού, κατέλυσαν άνευ δισταγμού την βασικότερη αρχή του, αυτή της ελευθερίας του λόγου όπως την διατύπωσε ο Βολταίρος: «Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις.»

Τί Απέγινε η Μαίρη Παναγιωταρά;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Σήμερα ζούμε σε μία διαφορετική μορφή του καπιταλισμού σε σχέση με το παρελθόν. Είναι περισσότερο παγκοσμιοποιημένος και νεοφιλελεύθερος ενώ δίνει έμφαση στον ατομικισμό αντί της συμμετοχικής δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μία τέτοια αλλαγή δεν θα άφηνε ανεπηρέαστο τον φεμινισμό. Ο σύγχρονος νεοφιλελεύθερος φεμινισμός αναγνωρίζει μεν τη διαφορά στους μισθούς και τη σεξουαλική παρενόχληση, θεωρεί, όμως, ότι οι γυναίκες είναι πλήρως υπεύθυνες για την ευημερία τους ανεξάρτητα από τις επιδράσεις του κοινωνικο-οικονομικού περιβάλλοντος και χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος γιατί όλες οι πτυχές της ζωής έχουν ιδιωτικοποιηθεί και εξατομικευθεί.

Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός

Θεωρούμε γελοίες τις αναφορές στην ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και ξένων επενδύσεων σε χώρες όπως η Ελλάδα, στην οποία διεξάγεται η μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών – αφού δεν πρόκειται να ωφεληθούν ούτε στο ελάχιστο οι Έλληνες, οι οποίοι θα χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν παραμένοντας χρεωμένοι στο διηνεκές. Ντρεπόμαστε επί πλέον για την παγίδα, στην οποία έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία, όσον αφορά επενδύσεις όπως της ELDORADO ή αποκρατικοποιήσεις όπως της FRAPORT – όπου επιχειρήσεις που δεν έχουν καμία πρόθεση να τηρήσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις εκβιάζουν τη χώρα, τοποθετώντας τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και το ένα πολιτικό κόμμα εναντίον του άλλου. Αναγκάζουν δε ακόμη και τους εργαζομένους τους να πολεμούν για τα συμφέροντα τους, εκμεταλλευόμενες τη φτώχεια και την ανεργία στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά μας υπενθυμίζουν τη διπροσωπία του δημοκρατικού ουμανισμού, η οποία φαίνεται από την αντιπαραβολή κειμένων του Alexis de Tocqueville (ύμνησε τη δημοκρατία στην Αμερική) – αφενός μεν εναντίον της δουλείας, αφετέρου υπέρ της αποικιοκρατικής πολιτικής στη χειρότερη της μορφή.

FT: Το λανθασμένο σχέδιο του Μπάιντεν για παγκόσμια ηγεσία

του Gideon Rachman

Financial Times

Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο μελετούν ένα άρθρο που εμφανίστηκε τον περασμένο Ιανουάριο και είχε τίτλο «Γιατί η Αμερική πρέπει να ηγηθεί και πάλι». Συγγραφέας του ήταν ο Τζο Μπάιντεν. Στο άρθρο του για το Foreign Affairs, ο Μπάιντεν εκφράζει δυσαρέσκεια διότι η κυβέρνηση Τραμπ «παραιτήθηκε της αμερικανικής ηγεσίας». Υπόσχεται πως «η ατζέντα εξωτερικής πολιτικής του θα τοποθετήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και πάλι στην κεφαλή του τραπεζιού».

Η έκθεση της επιτροπής στων «σοφών» (β)

Ειδικά όσον αφορά την Υγεία στην εποχή του COVID 19, με τη χρηματοδότηση της στο ναδίρ, η επανάληψη εκ μέρους της κυβέρνησης της εκπομπής των 6 με τον χαμηλού προφίλ καθηγητή, αποτελεί μία ακόμη αθλιότητα – με στόχο ξανά τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων από τα θηριώδη πραγματικά τους προβλήματα. Θα πρέπει όμως να αναρωτηθεί για πόσον καιρό θα μπορεί να κρύβει τις αποτυχίες της πίσω από την επιδημία – επιβάλλοντας μάσκες στους Πολίτες για να μη βλέπουν και να μη μιλούν. Το γεγονός δε ότι, ο υπουργός υγείας υπερηφανεύεται για τα σεντόνια που χαρίζουν οι εφοπλιστές στα νοσοκομεία μας, είναι χαρακτηριστικό του τρόπου, με τον οποίο κυβερνάται η χώρα – κάτι που αργά ή γρήγορα θα γίνει κατανοητό, με αποτέλεσμα να σταματήσει επιτέλους να επικρατεί η σιωπή των αμνών. Σε κάθε περίπτωση, μόνο πρόγραμμα για την αναβίωση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η έκθεση των σοφών – οπότε δεν αξίζει καν να ασχοληθεί κανείς μαζί της.

Η έκθεση της επιτροπής των «σοφών» (α)

Υπέρ των μνημονίων, καθώς επίσης των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» που διέλυσαν εντελώς την οικονομία μας, ήταν (και είναι) αρκετοί εκ των «σοφών» υπό τον Κύπριο οικονομολόγο – ενώ τα περισσότερα μέτρα που προτείνουν, συμβαδίζουν με αυτά που έχει ήδη δρομολογήσει η κυβέρνηση, δημιουργώντας μας την εντύπωση πως ο στόχος είναι απλά να πεισθούν οι Έλληνες για τη δήθεν χρησιμότητα τους. Προτείνεται δε στην ουσία η αλλαγή του αποτυχημένου οικονομικού μας μοντέλου, μακριά από τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού – με επικέντρωση στον πρωτογενή τομέα, στη μεταποίηση, στη βιομηχανία και στις εξαγωγές, όπως επαναλαμβάνουμε εμείς πολλά χρόνια τώρα. Υπό τις σημερινές συνθήκες όμως του COVID-19 και με τα θηριώδη προβλήματα που προκάλεσαν στην οικονομία μας τα μνημόνια, εάν δεν επιλυθεί το θέμα της χρηματοδότησης της οικονομίας μας, κυρίως της μη βιωσιμότητας του δημοσίου και κόκκινου ιδιωτικού μας χρέους, καθώς επίσης των τραπεζών, τότε θα είναι μία ακόμη έκθεση ιδεών – όπως είπαμε, απλά για να δικαιολογηθούν όλα όσα έχει ήδη δρομολογήσει η κυβέρνηση, πιστή στις γερμανικές εντολές. Απλά τα πρόβατα, με τη μάσκα προστασίας που καλύπτει τις αποτυχίες της κυβέρνησης, θα δεχθούν αδιαμαρτύρητα τη νέα ληστεία τους – θεωρώντας πως δεν έχουν άλλη επιλογή. 

Η σωτήρια πανδημία

Η κατάσταση της οικονομίας σήμερα δεν παραμένει απλώς ως είχε, αλλά επιδεινώνεται με αυξημένο ρυθμό – με πιθανότερο αποτέλεσμα την επανάσταση των σκλάβων χρέους. Δυστυχώς όμως για τους σκλάβους αυτούς, εμφανίσθηκε ο τεχνητός, «εργαστηριακός» κατά γενική ομολογία COVID 19 – πίσω από τον οποίο έχουν κρυφτεί τα θηριώδη προβλήματα της οικονομίας των περισσοτέρων κρατών. Εκτός αυτού, δόθηκε μία επί πλέον ευκαιρία στις κεντρικές τράπεζες να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα του συστήματος – μέσω της οποίας συνεχίζεται η μεταφορά πλούτου από τα κάτω προς τα επάνω. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην Ελλάδα, η κυβέρνηση της οποίας έχει αποτύχει παταγωδώς – όπως άλλωστε είναι φυσικό για μία χώρα με τόσο μεγάλο δημόσιο και κόκκινο ιδιωτικό χρέος που παραμένει πιστή στο θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων. Με το έλλειμμα του προϋπολογισμού δε σύντομα εκτός ελέγχου, επίσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και όλων των άλλων οικονομικών δεικτών, θα γίνει προσπάθεια διόγκωσης του προβλήματος της επιδημίας με κάθε θυσία – αφού διαφορετικά θα έλθουν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα, πυροδοτώντας μία κοινωνική έκρηξη άνευ προηγουμένου.

Η διανοητική ασθένεια του νεοφιλελευθερισμού

Ως μία οικονομική θεωρία ο νεοφιλελευθερισμός έχει τόσες πολλές εσωτερικές αντιφάσεις και ανακρίβειες, ώστε θα έπρεπε από καιρό να έχει εξαφανισθεί – αφού πρόκειται καθαρά για ένα είδος «πνευματικής παθολογίας»: για μία διανοητική ασθένεια. Το γεγονός αυτό έχει τεκμηριωθεί από πολλούς επιστήμονες, οι οποίοι έχουν εξετάσει το νεοφιλελευθερισμό από όλες του τις οπτικές γωνίες – αποδεικνύοντας πως καταστρέφει τη Δημοκρατία, οδηγώντας τις ανθρώπινες κοινωνίες στο χάος. Εν τούτοις, η επιστημονική τεκμηρίωση της ανεπάρκειας του νεοφιλελευθερισμού δεν είχε μέχρι στιγμής κανένα αποτέλεσμα – επειδή διακρίνεται από μία παράδοξη ανοσία απέναντι στα επιχειρήματα, ενώ του αρκεί η πολιτική ισχύς που απολαμβάνει. Παρά το ότι λοιπόν ο στόχος του είναι η επανεγκατάσταση της ταξικής ισχύος μίας όλο και μικρότερης ελίτ στις ανθρώπινες κοινωνίες, λόγω του φόβου της απώλειας των προνομίων της από τις μάζες, ενισχύεται πολιτικά από τις ίδιες αυτές μάζες – οι οποίες χειραγωγούμενες συμπεριφέρονται ακριβώς όπως τα πρόβατα, απλά και μόνο επειδή δεν τολμούν να χρησιμοποιήσουν τη δική τους λογική.