Η παγκόσμια ήταν νομοτελειακή, αλλά η κρίση της Ελλάδας που ξεκίνησε το 2010 δεν ήταν. Δυστυχώς οι Έλληνες, ένας ικανότατος, υπερήφανος και αξιοπρεπής λαός, σε μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, είχαν και έχουν την ατυχία να κυβερνώνται από ανίκανες κυβερνήσεις – οι οποίες διαχειρίζονταν άθλια τα οικονομικά της χώρας, τους υπερχρέωσαν, τους χρεοκόπησαν, τους υποθήκευσαν και παρέδωσαν τα πάντα στη Γερμανία. Σε ένα κράτος που είναι σήμερα τόσο οικονομικά ισχυρό, μέσω της απομύζησης των εταίρων του, όσο το 1940 στρατιωτικά – με τις ίδιες ακριβώς επεκτατικές βλέψεις. Ακόμη και σήμερα δε υπουργοί της κυβέρνησης αδυνατούν να λειτουργήσουν με κέρδος τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις, όπως τη ΔΕΗ ή θεωρούν τους Έλληνες τόσο άχρηστους, ώστε να μην μπορούν να κατασκευάσουν ούτε καν μάσκες προστασίας για τον ιό. Έτσι ελπίδες δεν υπάρχουν, αφού είναι ξεκάθαρο πως με ανίκανες κυβερνήσεις που υποτιμούν τους Πολίτες και χωρίς να παράγουμε πλούτο θα βουλιάζουμε – είτε υπάρχει πανδημία είτε όχι, είτε ο υπόλοιπος πλανήτης αντιμετωπίζει προβλήματα, είτε όχι. Μπορούμε λοιπόν, είμαστε ικανοί να πετύχουμε θαύματα, η χώρα μας είναι πάμπλουτη, αλλά έχουμε πρόβλημα διακυβέρνησης – οπότε εάν δεν το λύσουμε, θα υποφέρουμε στο διηνεκές.
