ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΙΜΑ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.

Προχθές βρέθηκα στην Παλιά Βουλή σε μια εκδήλωση για την αλλαγή του Συντάγματος. Στο διάδρομο έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, υπάρχουν κάποιες προθήκες με όπλα αγωνιστών του 1821. 

Τα κοίταξα με δέος. Κοίταξα τις κάνες τους και σκέφτηκα πως αυτά τα όπλα ξερνούσαν κάποτε φωτιά και μολύβι. Κομμάτιαζαν ανθρώπινα σώματα και έσπερναν το θάνατο. Αφαίρεσαν ένα σωρό ζωές Τούρκων και γέμισαν με το αίμα τους βουνά και λαγκάδια.

Μια φωτογραφία που εξηγεί γιατί το δύσκολο 1940 νικήσαμε και τώρα δεν σηκώνουμε κεφάλι...

Γράφει ο Π. Καρβουνόπουλος

Η φωτογραφία δεν είναι απλά μια ακόμη από την εποχή που η Ελλάδα ζούσε τον θρίαμβο του Έπους του 1940. Είναι η απάντηση σ΄ όσους ρωτούν γιατί τότε η σαφώς ασθενέστερη σ΄ όλα Ελλάδα μεγαλούργησε και σήμερα η χώρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια και να αρθρώσει λόγο και άποψη έναντι όσων την βάζουν συστηματικά στη γωνία. Τότε η κατάσταση ήταν σαφώς πιο δύσκολη με τα όπλα να έχουν τον λόγο. Κι όμως τότε τα καταφέραμε…

Η εξήγηση λοιπόν στην λεζάντα της φωτογραφίας:

ΚΑΖΑΚΗΣ – Μα γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος με όλα αυτά που συμβαίνουν; Το ερώτημα είναι φυσιολογικό, αλλά και αφελές.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τα αναφιλητά για τον λαό κι ας κοιτάξουμε τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας.

Μα γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος με όλα αυτά που συμβαίνουν; Το ερώτημα είναι φυσιολογικό, αλλά και αφελές. Αν δεν είναι άλλοθι αδράνειας, ή πρόφαση παραίτησης.

Ποτέ μια κοινωνία, ή ένας λαός δεν ξεσηκώνεται μόνο και μόνο από τα παθήματά του. Όσο τραγικά, όσο ολέθρια κι αν είναι. Ούτε επιλέγει την εξέγερση για ιδεολογικούς λόγους υπό τις εντολές, ή το σύνθημα μιας πρωτοπορίας, ή ενός ηγέτη. Ο λαός και τα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται στην εξέγερση παρά κι ενάντια της θέλησής τους. Πότε; Όταν για την πλειοψηφία, αφενός, τίθεται άμεσα, επιτακτικά και στην πράξη ζήτημα ζωής, ή θανάτου. Και, αφετέρου, δεν έχει απομείνει κανένας άλλος τρόπος διαμαρτυρίας που να τρέφει την αυταπάτη ότι θα φέρει κάποιο πενιχρό έστω αποτέλεσμα.