Lacalle (οικονομολόγος): Σας κάνουν φτωχότερους για να σας ελέγχουν - Το τίμιο χρήμα είναι το κλειδί για την ελευθερία

Όπως επισημαίνει, στο βιβλίο του The Economic Consequences of the Peace, ο John Maynard Keynes έγραψε: «Ο Lenin λέγεται ότι δήλωσε πως ο καλύτερος τρόπος για να καταστραφεί το καπιταλιστικό σύστημα ήταν να ξεφτιλιστεί το νομισματικό σύστημα του» 

 

Είδος προς εξαφάνιση τείνει να γίνει η μεσαία τάξη παγκοσμίως, λόγω μιας συνεχούς διαδικασίας διάβρωσης της ικανότητάς της να αναρριχηθεί στην κοινωνική κλίμακα, σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο Daniel Lacalle...

 
Όπως σημειώνει, αυτό είναι κάτι το οποίο συμβαίνει εν μέσω «φαραωνικών» πακέτων στήριξης, ατελείωτων ελλειμματικών δαπανών και πρωτόγνωρα φιλολαϊκών «κοινωνικών» προγραμμάτων.

 

Η «σφαγή» της μεσαίας τάξης

Το 4% χαμηλότερο ΑΕΠ που θα προκληθεί από την άνοδο των επιτοκίων της ΕΚΤ, θα κοστίσει στην ΕΕ πάνω από 600 δις € – αποτελώντας κυριολεκτικά μία «σφαγή» των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης, στο βωμό της καταπολέμησης του πληθωρισμού. Η ανακατανομή βέβαια των εισοδημάτων, από την εργασία στο κεφάλαιο, είναι σίγουρα η πρόθεση των κεντρικών τραπεζών – αφού ο στόχος τους είναι να καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό που θα προέκυπτε από το σπιράλ μισθών τιμών, περιορίζοντας την κατανάλωση. Εύλογα από την οπτική γωνία των κεντρικών τραπεζών, αφού οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου είναι λιγότεροι και καταναλώνουν σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό του εισοδήματος τους, από τους μισθωτούς – οπότε δεν επηρεάζουν την κατανάλωση.

,

Η κατάρρευση της μεσαίας τάξης

Στα σύγχρονα καπιταλιστικά συστήματα, περισσότερο ή λιγότερο νεοφιλελεύθερα, ο βασικός «σταθεροποιητής» είναι η μεσαία τάξη – η οποία κερδίζει χρήματα από τη μισθωτή κυρίως εργασία της, παρέχει σταθερά εργατικό δυναμικό ή νέους επιχειρηματίες, αποτελεί τη βασική δεξαμενή καταναλωτών, δανείζεται χρήματα και τροφοδοτεί τη ζήτηση. Έτσι απορροφάει την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αποφέροντας κέρδος στους παραγωγούς – μέρος του οποίου επενδύουν. Χωρίς μία σταθερή και κυρίαρχη μεσαία τάξη, το κεφάλαιο έχει λίγες ευκαιρίες να επενδύσει σε παραγωγικές διαδικασίες – οπότε η οικονομία επιβραδύνεται και είναι επιρρεπής στην κατάρρευση της, αφού ευρίσκεται μακριά από το σημείο ισορροπίας της. Η συγκεκριμένη διαδικασία της παρακμής, της πτώσης της μεσαίας τάξης, πόσο μάλλον της εξαΰλωσης της, ερμηνεύεται καλύτερα ως Αποκεφαλαιοποίηση – επειδή η μεσαία τάξη είναι ουσιαστικά ένα μέσον για τη μετατροπή της εργασίας σε κεφάλαια, μέσω της αποταμίευσης και των επενδύσεων..

Η αποκεφαλαιοποίηση της μεσαίας τάξης

Οι εισοδηματικές ανισότητες συνεχίζουν να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο – αφού το 10% των Αμερικανών εισπράττει σήμερα το 97% του συνόλου των κεφαλαιακών εισοδημάτων στη χώρα, το 50% των εισοδημάτων που δημιουργήθηκαν μετά την κρίση του 2008 οδηγήθηκε στο πλουσιότερο 1%, ενώ οι τρεις πλουσιότεροι Αμερικανοί μαζί έχουν περισσότερο πλούτο από τα 160.000.000 φτωχότερους! Πριν από το πρόγραμμα της Fed για τη χρηματοδότηση της οικονομίας, η μεσαία τάξη μπορούσε ακόμη να συγκεντρώσει εισόδημα από τα κεφάλαια που διέθετε – τοποθετώντας τα σε επενδύσεις χαμηλού ρίσκου και σταθερών αποδόσεων. Σήμερα είναι πια αδύνατο ενώ, ακόμη χειρότερα, η αξία της εργασίας της συνεχίζει να μειώνεται – οπότε αδυνατεί να αγοράσει περιουσιακά στοιχεία ή χάνει αυτά που ήδη είχε. Η αποκεφαλαιοποίηση της είναι δηλαδή δραματική, χωρίς καμία προοπτική αλλαγής στον ορίζοντα – με επόμενο στάδιο τις ληστρικές επιθέσεις του κεφαλαίου, όταν δεν θα βρίσκει πλέον συμφέρουσες αποδόσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Επίσης οι οικονομικοί πόλεμοι μεταξύ διαφόρων χωρών, όπως αυτός που βιώνουμε στην Ελλάδα – η οποία έχει χάσει όλες τις μάχες, έρμαιο πια των Γερμανών και των άλλων δανειστών της που έχουν καταλύσει την εθνική της κυριαρχία, με κυβερνήσεις υποχείρια τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Ιταλία, με τον ενδεχόμενο «διορισμό» του M. Draghi – κάτι που θυμίζει την εποχή Παπαδήμου στην Ελλάδα, ο οποίος δρομολόγησε το εγκληματικό PSI με τη βοήθεια της τότε πατριδοκτόνου κυβέρνησης της. Βέβαια, δεν γνωρίζουμε εάν οι Ιταλοί σκύψουν το κεφάλι ανάλογα, αποδεχόμενοι τη λεηλασία τους – αν και η βόρεια Ιταλία είναι πλέον σε γερμανικά χέρια. Φυσικά υπάρχουν πολλές άλλες εξελίξεις, όπως η «Μεγάλη Επαναφορά», η «πανδημία» και τα κλειδώματα (lockdown) που αύξησαν κατά 1 τρις $ τα κέρδη μόνο των αμερικανικών πολυεθνικών – ενώ δεν γνωρίζει κανείς εάν αντιδράσουν τελικά οι κοινωνίες, αρνούμενες τη ληστεία τους.

Τι του λείπει του ψωριάρη; Ας δούμε ποιοι ανησυχούν σ’ αυτή τη χώρα και γιατί

Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι. Ας δούμε ποιοι ανησυχούν σ’ αυτή τη χώρα και γιατί. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε τις κατηγορίες πολιτών που έχουμε. Υπάρχει μια άρχουσα τάξη που αποτελείται από την οικονομική ελίτ και τους κυβερνώντες. Αυτοί πάνε μαζί, χέρι - χέρι και αλληλοϋποστηρίζονται σε όλες τις περιόδους και τις δυσκολίες. Παλεύουν λυσσαλέα για τα κεκτημένα τους και δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν, ούτε ένα ευρώ απ’ αυτά που κερδίζουν.

Κρικόρ Τσακιτζιάν

Πρόσφατο παράδειγμα το βόλεμα του Γρηγόρη Ψαριανού. Πώς να μείνει απ’ έξω ο «απαραίτητος»; Ήταν μη τρυπώσει. Αφού τρύπωσε, δεν τον βγάζει κανείς στην απ’ έξω. Τέτοιοι, δυστυχώς υπάρχουν πολλοί.

Η αυτοκτονία της μεσαίας τάξης

Η Δικαιοσύνη θεωρείται ακόμη από τη μεσαία τάξη ως η «σανίδα σωτηρίας» – αυτή που θα την προστατεύσει, που δεν θα επιτρέψει δηλαδή να χαθούν τα δικαιώματα ή η περιουσία της, όσο και αν απαξιωθεί προσωρινά. Πιστεύει επίσης πως η διαφθορά θα φυλακιστεί, ότι η διαπλοκή θα καταπολεμηθεί, πως ο στόχος της Τρόικα είναι η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, ότι δεν είναι αντιμέτωπη με μία κυβέρνηση του «αποφασίζουμε και διατάζουμε», καθώς επίσης πως η ίδια δεν θα είναι το επόμενο θύμα του βιασμού που συντελείται στη χώρα μας. Πως τιμωρείται απλά για τα λάθη της στο παρελθόν, κάτι που χαρακτηρίζει επίσης την κατώτερη – για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους, τους οποίους προανέφερα. Συμπερασματικά λοιπόν, έχει την ψευδαίσθηση πως η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν αποτελεί ήδη παρελθόν, πως η κατάσταση δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την ίδια, για την πατρίδα της και για τα παιδιά της, καθώς επίσης ότι τα πάντα μπορούν να διορθωθούν, χωρίς να αμυνθεί συλλογικά, χωρίς να πολεμήσει και χωρίς να χρεοκοπήσει ξανά η χώρα – γεγονός που μάλλον σημαίνει πως δεν θα αποφύγει τελικά την ολοκληρωτική καταστροφή, οδηγούμενη με τη σειρά της στη σκοτεινή σπηλιά, μαζί με την ήδη αλυσοδεμένη κατώτερη τάξη.

Οι λαϊκιστές και οι ελίτ

Η μεσαία τάξη έχει τις εξής τρεις επιλογές: (α) είτε να συνεχίσει να αγωνίζεται για ένα μερίδιο στον πλούτο που συρρικνώνεται συνεχώς, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, (β) είτε να αποχωρήσει (μεταναστεύσει), αναζητώντας αλλού την τύχη της, (γ) είτε να διολισθήσει στην κατώτερη τάξη που έχει τις προϋποθέσεις για τα πλήρη κοινωνικά επιδόματα του κράτους προνοίας. Η μείωση τώρα του ποσοστού της μεσαίας τάξης είναι η πηγή της αδυναμίας ανάπτυξης, καθώς επίσης της μεγάλης πολιτικής αστάθειας που διαπιστώνεται στη Δύση – σε πλήρη αντίθεση με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως στο παράδειγμα της Κίνας, στην οποία η άνοδος της μεσαίας τάξης έχει αυξήσει την πολιτική σταθερότητα, με μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα για την οικονομία της παρά τα χρέη της.

Η υπερφορολόγηση έπνιξε την οικονομία – Πως αφαίμαξε ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεσαία τάξη

«Ασφυξία» σε νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις προκάλεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, η μεσαία τάξη λύγισε από το εκρηκτικό κοκτέιλ φόρων και εισφορών.

Τα μεσαία νοικοκυριά είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες αναγκάστηκαν να κλείσουν τα βιβλία τους για να γλιτώσουν από τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, επιχειρήσεις κατέβασαν ρολά και οι ιδιοκτήτες ακινήτων πληρώνουν ακόμη τον ΕΝΦΙΑ που υποτίθεται θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ ούτε πραγματική αστική τάξη ούτε πατριώτες πολιτικούς

Πίσω από την κυβέρνηση βρίσκεται μια μικρή εμπορική και τραπεζική κλίκα, η οποία είναι αποφασισμένη να προστατέψει τα οικονομικά της προνόμια όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας. 

Μελίνα Κονταξή

Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού

Τα μέλη της θέλουν να διατηρηθεί ένα οικονομικό σύστημα που θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Αντιτίθενται στους συναλλαγματικούς ελέγχους διότι αυτοί ενδέχεται να τους εμποδίσουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε τράπεζες στο Κάιρο ή στην Αργεντινή. Δε διαννοούνται καν να επενδύσουν αυτά τα κέρδη με στόχο την ανάκαμψη της χώρας τους. Έτσι περιγράφει ο Paul Porter απεσταλμένος του προέδρου Τρούμαν στην Ελλάδα την ελληνική μεγαλοαστική τάξη το 1947.

Ο λόγος στη μεσαία τάξη

Γιατί η μεσαία τάξη, για την οποία όλοι σήμερα -ενόψει των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου- μιλάμε, είμαστε εμείς. 

Το ακούμε και δεν το πιστεύουμε, το διαβάζουμε και δεν το κατανοούμε, το ζούμε και δεν το δεχόμαστε.

Όλως τυχαίως στο επίκεντρο των προγραμματικών θέσεων των… μεγάλων κομμάτων, εμείς τα κάναμε μεγάλα κατά καιρούς και τώρα εμείς τους επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν, βρέθηκε η πολύπαθη μεσαία τάξη.

Τόσο γνοιάξιμο, τόσος πόνος, τόση παρατεταμένη αναφορά στη μεσαία τάξη πρώτη φορά. Και άντε να δώσουμε, που τελικά δε θα το κάνουμε, ένα μικρό άλλοθι στην πρώτη φορά αριστερή Κυβέρνηση, η οποία εδώ και 4,5 χρόνια χτυπάει αλύπητα αυτούς τους ανθρώπους της μεσαίας διαστρωμάτωσης με φόρους, μειώσεις μισθών και συντάξεων…

Προβλέψεις για το μέλλον

Σε λίγα χρόνια θα υπάρξει μία ευρύτερη διάβρωση της μεσαίας τάξης – με αποτέλεσμα το σημερινό σύστημα των τριών εισοδηματικών τάξεων (ανώτατη, μεσαία, κατώτατη) να μετατραπεί σε ένα σύστημα δύο τάξεων. Στη μία πλευρά του δηλαδή θα ανήκουν αυτοί που θα ευημερούν ακόμη περισσότερο, το 20% περίπου του πληθυσμού που η απόσταση του όμως από το 1% θα είναι τεράστια, ενώ στην άλλη εκείνοι που δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και που υπολογίζονται στο 80%.

Οι 17 φόροι του ΣΥΡΙΖΑ που διέλυσαν τη μεσαία τάξη

Οι φόροι διαδέχονταν ο ένας τον άλλον με ταχύτατους ρυθμούς όταν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έβλεπε ότι αποτύγχαναν οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Ασήκωτα ήταν τα βάρη που σήκωσε η μεσαία τάξη τα χρόνια κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι φόροι διαδέχονταν ο ένας τον άλλον με ταχύτατους ρυθμούς όταν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έβλεπε ότι αποτύγχαναν οι δημοσιονομικοί στόχοι. Και μπορεί ο κ. Τσίπρας να ανακοινώνει σήμερα «πακέτα» παροχών για να χρυσώσει το χάπι ή ο κ. Κουβέλης να λέει ότι η μεσαία τάξη επλήγη μόνο μέχρι το 2014 η αλήθεια είναι διαφορετική.

Το ευοίωνο μέλλον της Ελλάδας

Μια ισχυρή και ευημερούσα μεσαία τάξη είναι ζωτικής σημασίας, επειδή είναι αυτή που καταναλώνει – ενώ διαδραματίζει βασικό ρόλο στην υποστήριξη των συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Οι χώρες με ισχυρή μεσαία τάξη έχουν χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας, μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα και καλή διακυβέρνηση – οπότε αυτά είναι τα βασικά κριτήρια της ευημερίας ή της κατάρρευσης ενός κράτους.

Ανάλυση 

Εν πρώτοις, αυτά που συμβαίνουν σε μία Οικονομία δεν είναι ποτέ μονοσήμαντα – δεν υπάρχει καλύτερα μαύρο και άσπρο αλλά οι ενδιάμεσες αποχρώσεις τους, ενώ πολλά εξαρτώνται από το πώς τα ερμηνεύει κανείς. Κατά δεύτερο λόγο, η Οικονομία της Ελλάδας θα αναπτυχθεί σύντομα και μάλιστα με πολύ υψηλούς ρυθμούς – αφού έχουν προηγηθεί δέκα ολόκληρα χρόνια βαθιάς ύφεσης, μοναδικής στην παγκόσμια ιστορία εν καιρώ ειρήνης. Η πτώση δε του ΑΕΠ δεν είναι μόνο της τάξης του 25% αλλά πολύ μεγαλύτερη – επειδή στο ίδιο χρονικό διάστημα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης αναπτύχθηκαν σωρευτικά πάνω από 10%. 

Έκθεση-«κόλαφος» από τον ΟΟΣΑ - Στην Ελλάδα έχουν συνθλίψει την μεσαία τάξη

«Σήμερα, η μεσαία τάξη θυμίζει ολοένα και περισσότερο πλοίο που ταξιδεύει σε ταραγμένα νερά», παραδέχτηκε ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Άνχελ Γκουρία, σε μια ανακοίνωσή του, με την ευκαιρία της έκθεσης αυτής που παρουσιάστηκε σε συνεργασία με το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNDP) στη Νέα Υόρκη.

Η έκθεση φέρει τον τίτλο "Υπό πίεση: οι μεσαίες τάξεις χάνουν ταχύτητα" και διαπιστώνει ότι στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ, επτά στους δέκα μπέιμπι-μπούμερς (η γενιά αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) κατάφερναν να αναρριχηθούν στη μεσαία τάξη σε ηλικία 20 ετών. Για τους μιλένιαλ (ή "Γενιά Υ") όμως αυτό ισχύει μόνο για έξι στους δέκα.

Η τραγωδία της μεσαίας τάξης

Νομίζαμε ανόητα πως αποτελούσαμε τη μεσαία τάξη, έως ότου ανακαλύψαμε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, από θλιβερά φορολογικά υποζύγια και σκλάβοι χρέους – έχοντας μετατραπεί σε τέτοιους μέσω της κρατικής βίας, την οποία μας επέβαλλαν οι ελίτ και οι αγορές.

«Τα κράτη, ακολουθώντας τις συμβουλές των ελίτ, στηρίζουν κυρίως αυτούς που δεν έχουν καθόλου εισοδήματα ή ιδιοκτησία – που δεν μπορούν δηλαδή να χάσουν τίποτα. Επομένως στηρίζουν τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα όχι από σοσιαλιστική καλοσύνη, αλλά επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι, δεν μπορούν να ασκήσουν έμμεση βία σε αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα – ούτε φυσικά να τους αναγκάσουν να συμμορφωθούν εκούσια. Ως εκ τούτου, τα συμφέροντα των ελίτ συμπίπτουν σήμερα παραδόξως με τις «αριστερίζουσες» πολιτικές – οι οποίες άλλωστε μπορούν να τα επιβάλλουν καλύτερα».

Ο στραγγαλισμός της μεσαίας τάξης

Η μεσαία τάξη έχει τις εξής τρεις επιλογές: (α) είτε να συνεχίσει να αγωνίζεται για ένα μερίδιο στον πλούτο που συρρικνώνεται συνεχώς, σε ένα διαφθαρμένο σύστημα, (β) είτε να αποχωρήσει (μεταναστεύσει), αναζητώντας αλλού την τύχη της, (γ) είτε να διολισθήσει στην κατώτερη τάξη που έχει τις προϋποθέσεις για τα πλήρη κοινωνικά επιδόματα του κράτους προνοίας.

«Η βία δεν είναι το ίδιο με τη δύναμη και την εξουσία. Εάν η βία αποτύχει να πείσει, τότε η εξουσία «εξατμίζεται»…… Νομίζαμε ανόητα πως αποτελούσαμε τη μεσαία τάξη, έως ότου ανακαλύψαμε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, από θλιβερά φορολογικά υποζύγια και σκλάβοι χρέους – έχοντας μετατραπεί σε τέτοιους μέσω της κρατικής βίας, την οποία μας επέβαλλαν οι ελίτ και οι αγορές. Τότε, επειδή δεν είχαμε τίποτα άλλο πλέον να χάσουμε, εξεγερθήκαμε – αποδεικνύοντας πως πράγματι η βία που αποτυχαίνει λειτουργεί εις βάρος της εξουσίας» (C.Hugh–Smith).

Η Μεσαία Τάξη στη «μέγκενη» της φτωχοποίησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Ρεκόρ στις αποποιήσεις κληρονομιών, ακίνητα στο Δημόσιο

Οι πονοκέφαλοι για τους ιδιοκτήτες ακινήτων δεν φαίνεται να σταματούν εδώ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει να προσθέτει επιπλέον φόρους και βάρη στους ιδιοκτήτες ακίνητων με αποτέλεσμα να χάνουν την περιουσία τους. Εκτός από τις τράπεζες χιλιάδες ακίνητα ιδιωτών οδηγούνται στην… αγκαλιά του Δημοσίου όχι γιατί οφείλουν στην εφορία αλλά απλώς και μόνο από τις αποποιήσεις κληρονομιών.

Η μεσαία τάξη στο ικρίωμα

Οι Πολίτες και οι κοινωνικές ομάδες τους υπολογίζουν το κόστος της μη συμμόρφωσης τους οπότε, όταν θεωρούν πως είναι δυσανάλογο με αυτά που θα κέρδιζαν ή με αυτά που έχουν και δεν θέλουν να χάσουν, επιλέγουν να το αποφύγουν – υπακούοντας στις εντολές του κράτους.

«Η ένδοξη επανάσταση του 1688 στην Αγγλία εξελίχθηκε ειρηνικά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα διαρκώς αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο – επάνω στο οποίο στηρίχθηκε η μετέπειτα βρετανική αυτοκρατορία 

Αντίθετα, η γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν βίαιη και καταστροφική – με αποτέλεσμα, το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων να ευρίσκεται για έναν ολόκληρο αιώνα πίσω από το αντίστοιχο των Βρετανών. Η διαφορά μεταξύ των δύο επαναστάσεων εναντίον των τότε απολυταρχικών καθεστώτων, της αυταρχικής ηγεμονίας καλύτερα, ήταν ο τρόπος διαχείρισης των δημοσίων χρεών” (H. James).

Ο μεγάλος διωγμός της μεσαίας τάξης – 18.000 ευρώ καθαρά ίσον 31.300 μισθός+εισφορές για μισθωτό και 50.000 ευρώ τιμολόγια για ελεύθερο επαγγελματία!

Όπως αναφέρει ρεπορτάζ της «Καθημερινής» το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί ειδικά την τελευταία τριετία με τις αυξήσεις των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, όπως επίσης και με την επιβολή του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, περιορίζει δραματικά τις πιθανότητες να μπορέσει να διατηρήσει κάποιος καθαρές μηνιαίες αποδοχές 1500 ευρώ.

Για να εισπράττει ένας μισθωτός 1.500 ευρώ τον μήνα καθαρά σε 12μηνη βάση ή 18.000 ευρώ σε ετήσια βάση, πρέπει ο εργοδότης του να πληρώνει 2.610 ευρώ τον μήνα ή 31.300 ευρώ σε ετήσια βάση.

Credit Suisse: Έως το 2030 τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου θα βρίσκεται στο 1% του πληθυσμού

Τεράστιο το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και όλους τους υπόλοιπους

Μπορεί σήμερα το ήμισυ του παγκόσμου πλούτου να βρίσκεται στα χέρια του 1% του πληθυσμού της γης, αλλά έως το 2030, το 1% θα κατέχει πολύ περισσότερα.

Θα κατέχει δηλαδή τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου.

Αυτό αναφέρει νέα ανάλυση της Credit Suisse, η οποία τονίζει για ακόμη μία φορά το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και όλους τους υπόλοιπους.

Σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse, από το 42,5% του συνολικού πλούτου στον κόσμο, που ήταν το ποσοστό τους στο κορύφωμα της οικονομικής κρίσης, οι πλουσιότεροι του πλανήτη πλέον τώρα κατέχουν το 50,1% ή 140 τρισ. δολάρια.