Θετική ή σκανδαλώδης η παραχώρηση της Εγνατίας;

Η συμφωνία παραχώρησης της Εγνατίας για 35 έτη περιλαμβάνει ένα εφάπαξ τίμημα 1,496 δις €, υποχρεωτικές επενδύσεις ύψους 420 εκ. € εντός της πρώτης πενταετίας, συν 7,5% των εσόδων της – ένα ποσοστό που αναμένεται να είναι της τάξης των 850 εκ. € για ολόκληρη την 35ετία. Επομένως τα έσοδα του δημοσίου θα είναι 1,496 δις € συν 850 εκ. € – οπότε 2,346 δις €. Για τα έργα συντήρησης της 35ετίας δε υπολογίζεται να δαπανηθούν 280 εκ. €. Με κριτήριο τώρα τα 850 εκ. € των εσόδων του δημοσίου από το ποσοστό των 7,5%, τα συνολικά έσοδα της ΤΕΡΝΑ στα 35 έτη λειτουργίας της Εγνατία θα είναι περίπου 11,5 δις €. Για να καταλάβουμε βέβαια το κέρδος του ιδιώτη, θα έπρεπε να γνωρίζουμε τα έξοδα του για τη λειτουργία των διοδίων κλπ. – αν και δεν φανταζόμαστε να υπερβαίνουν το 50% των εσόδων. Μόνο από μία τέτοια ανάλυση θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς εάν η συμφωνία είναι συμφέρουσα ή ζημιογόνα, θετική ή σκανδαλώδης για το δημόσιο – σημειώνοντας πως τουλάχιστον το 1,496 δις € θα οδηγηθεί στους δανειστές έναντι των δημοσίων χρεών μας που όμως, παρά το ξεπούλημα, συνεχίζουν να αυξάνονται ραγδαία. Στα 387 δις € στα τέλη Ιουνίου ή στο 234% περίπου του ΑΕΠ μας.

Συμβόλαιο θανάτου της Ελλάδας

Η ΔΕΗ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν πολλές άλλες κρατικές επιχειρήσεις που κινδυνεύουν ανάλογα – όπως τα ΕΛΤΑ που εγγράφουν μηνιαίες ζημίες της τάξης των 8 εκ. €., ενώ επιβαρύνουν τη ΔΕΗ, αφού δεν της αποδίδουν τους λογαριασμούς της που εισπράττουν. Όσον αφορά τη ΛΑΡΚΟ δεν παράγει μόνο ζημίες και χρέη, αλλά επιβαρύνει και αυτή με τη σειρά της τη ΔΕΗ, αφού της οφείλει περί τα 300 εκ. €! Αντί δε η κυβέρνηση να βρει λύσεις για όλους αυτούς που οφείλουν στη ΔΕΗ, θέλει να αυξήσει την τιμή του ρεύματος στους καταναλωτές – τους οποίους έτσι ουσιαστικά κοροϊδεύει, αφού από τη μία μεριά υπόσχεται να μειώσει τη φορολογία, ενώ από την άλλη θα αναπληρώσει τη μείωση με τις αυξήσεις του ρεύματος που ασφαλώς είναι φορολογία από τη διπλανή πόρτα.

Η επόμενη ληστεία της Ελλάδας

Ο μόνος τρόπος για να αναπτυχθεί η Ελλάδα και για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της που υποχωρεί ξανά, αφού η πτώση των μισθών έχει πάψει να αποδίδει (κριτήριο η εκτόξευση του εμπορικού ελλείμματος κατά -25% το πρώτο πεντάμηνο του 2019) είναι οι επενδύσεις – όπου όμως, λόγω της υπερχρέωσης της, η κυβέρνηση θεωρεί πως το κλειδί είναι οι άμεσες ξένες επενδύσεις. Η αιτία δεν μπορεί να είναι το ότι δεν έχουν χρήματα οι Έλληνες, αφού έχουν διαφύγει καταθέσεις άνω των 130 δις €, αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης τους στο κράτος – κάτι που όμως δημιουργεί το ερώτημα γιατί να εμπιστευθούν οι ξένοι το κράτος, όταν δεν το εμπιστεύονται οι ίδιοι οι Πολίτες του. Θεωρούμε δε αδύνατον να μη γνωρίζει η κυβέρνηση τους κινδύνους που εμπερικλείουν οι ξένες επενδύσεις – στα πλαίσια της νέας αποικιοκρατίας που ευρίσκεται σε εξέλιξη.

Τράπεζες: Εκποιούν σπίτια σε τιμές ευκαιρίας!

«Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»: το γνωστό σύνθημα παίρνει νέο νόημα αυτή την περίοδο, καθώς οι ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές πιέζουν ασφυκτικά τις ελληνικές τράπεζες να «ξεφορτωθούν» σπίτια που έχουν περιέλθει στην κατοχή τους και αναμένεται από το φθινόπωρο επιτάχυνση της εκποίησής τους, πιθανότατα σε τιμές ευκαιρίας για τους αγοραστές.

Οι τράπεζες αναμένεται να ακολουθήσουν το δρόμο που έδειξε πρώτη η Τράπεζα Πειραιώς, δηλαδή θα χρησιμοποιήσουν τις δικές τους ηλεκτρονικές πλατφόρμες για να διαθέσουν στην αγορά ακίνητα, κυρίως κατοικίες.

«Έλληνες δε βαριέστε, συνήθεια είναι όλα…»

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια χώρα όπου το δίκαιο είναι απόλυτα συνυφασμένο με το δίκαιο του δανειστή;

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Πού μπορεί να αποταθεί ο πολίτης ώστε να ζητήσει εκείνα που του αναλογούν όταν τα πάντα κρίνονται με γνώμονα το συμφέρον του απαίτη του κεφαλαίου και των σκληρών τόκων -που με σκοπό δάνεισε- ο οποίος παραμένει ενδεδυμένος τον μανδύα με τα εθνικά χρώματα;

Ποιος μπορεί να ελπίζει σε ένα μέλλον όχι όμοιο με εκείνο των ευκλεών εποχών, μα σε ένα κάποιο με τίμια απόδοση των κόπων του;

Treushandstadt: Όταν η Δυτική Γερμανία εκποιούσε την Ανατολική

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν τα ελλαδικά δελτία ειδήσεων πρόβαλαν σχεδόν καθημερινά εικόνες από πυρπολήσεις ξενώνων υποδοχής προσφύγων στη Γερμανία. Σχεδόν 200 άνθρωποι είχαν χάσει τότε τη ζωή τους από τις επιθέσεις των νεοναζί σκίνχεντς. Την ίδια περίοδο στον ελλαδικό χώρο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανήγαγε το «Μακεδονικό» σε μείζον θέμα κατεβάζοντας σε συλλαλητήρια εθνικής παράκρουσης εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, υποχρεώνοντας και τους μαθητές των σχολείων να παρευρεθούν σε αυτά.

Τους μαθητές που την αμέσως προηγούμενη περίοδο, το χειμώνα του 1990-91, είχαν με επιτυχία πραγματοποιήσει πολυήμερες συγκρουσιακές καταλήψεις. Παράλληλα με το «Μακεδονικό», οι παλαιότεροι θα θυμούνται επίσης και την ενδυματολογική «μόδα» που κυκλοφορούσε στον ελλαδικό χώρο, την εποχή εκείνη, με τις μπότες «βέρμαχτ» και μάρτινς να είναι must. Και ο εγχώριος αντιπρόσωπος του άμορφου κράματος νεοφιλελευθερισμού και λαϊκής δεξιάς να προσπαθεί άγαρμπα και άτσαλα να εφαρμόσει τις επιταγές της «νεοφιλελεύθερης διεθνούς». 

Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και αισθάνομαι υπερήφανος

«Η ληστεία των τραπεζών θα αναγκάσει το δημόσιο να πουλήσει όλες τις επιχειρήσεις που έχει στην ιδιοκτησία του γρήγορα και σε εξευτελιστικές τιμές. Στο παράδειγμα της ΔΕΗ, το οποίο ισχύει για τις περισσότερες άλλες κρατικές εταιρίες, αρχικά δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί τα χρέη της από τις ξένες πια τράπεζες της χώρας.

Επομένως, θα αναγκαστεί το κράτος να την πουλήσει, σε όποια τιμή του προσφερθεί από τους διεκδικητές της – είτε διαμελίζοντας την, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Το ίδιο θα συμβεί με τις άλλες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με την υπόλοιπη περιουσία του δημοσίου.