Αυτό που μας λείπει είναι μία ικανή και πατριωτική κυβέρνηση, η οποία να μη σκύβει το κεφάλι όπως όλες οι μέχρι σήμερα – να μην λέει ψέματα, να μην είναι διεφθαρμένη, να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις στους Έλληνες και να διαπραγματευθεί ορθολογικά με τους δανειστές.
Άποψη
Μπορώ να αναφέρω πολλά αρνητικά για την ελληνική οικονομία – τα οποία τεκμηριώνουν πως η έξοδος από την τρίτη δανειακή σύμβαση θα είναι ένας εφιάλτης, εάν δεν στηριχθεί από την Ευρώπη και δεν υπάρξει διαγραφή μέρους του χρέους. Για παράδειγμα, το ότι η μακροοικονομική μας κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από το 2010, όσον αφορά το δημόσιο χρέος, το κόκκινο ιδιωτικό, την απώλεια του 25% του ΑΕΠ (γράφημα δεξιά), την υπερβολική φορολόγηση (το 38% περίπου του εισοδήματος οδηγείται στην εφορία έναντι μόλις 14% στην Ιρλανδία), την κατακόρυφη πτώση των μισθών του ιδιωτικού τομέα κοκ.
Οφείλω να σημειώσω εδώ πως οι δημόσιοι υπάλληλοι, αποτελώντας το στρατό της εκάστοτε κυβέρνησης, αμείβονται με μέσο μισθό 1.075 €, οι ιδιωτικοί με 777 € και ο μέσος μισθός των Ελλήνων είναι της τάξης των 874 € από 917 € το 2016 – όπου 806.200 Έλληνες εργάζονται στο δημόσιο, 1.590.000 στον ιδιωτικό τομέα, 1.260.000 είναι επιχειρηματίες και 1.040.000 άνεργοι. Οι συνταξιούχοι δε είναι 2.631.000, με μέση σύνταξη 890 € – άρα υψηλότερη από το μέσο μισθό του ιδιωτικού τομέα, γεγονός που αποτελεί μία ακόμη μεγάλη παραδοξότητα.
Όπως φαίνεται πάντως από το γράφημα αριστερά που αφορά το 2016 (πατώντας επάνω μεγεθύνεται), οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κυρίως, καθώς επίσης η Τουρκία, είχαν πολύ χαμηλό μέσο όρο μισθών – ο οποίος στην τελευταία έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει όσον αφορά την αγοραστική του αξία, λόγω της πτώσης της ισοτιμίας της λίρας και του πληθωρισμού. Βέβαια, με τον τέταρτο υψηλότερο φορολογικό συντελεστή φυσικών προσώπων στην Ελλάδα, ο οποίος είναι της τάξης του 55%, καθώς επίσης με το 7% του προηγουμένου μισθού του που εισπράττει ένας μακροχρόνιος άνεργος έναντι 55% στην Τσεχία, η εξαθλίωση της πλειοψηφίας συνεχίζεται χωρίς σταματημό – ενώ το κενό επενδύσεων έχει υπερβεί πια τα 100 δις €, με την κυβέρνηση να πανηγυρίζει ανόητα για το 4% πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα, έχοντας νομοθετήσει μία ακόμη περικοπή των συντάξεων κατά 1% του ΑΕΠ για το 2019 (περί το 1,8 δις €), καθώς επίσης τη μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος επίσης κατά 1% του ΑΕΠ για το 2020, εάν όχι για το 2019.
Το χειρότερο όλων είναι η τεράστια απογοήτευση των Ελλήνων, η οποία συχνά προκαλεί τη συλλογική αποχαύνωση, την ανοησία και τις υπερβολές – με την έννοια ότι αναζητεί κανείς εναγωνίως κάτι για να κρατηθεί χωρίς καν να το εξετάζει, ενώ πιστεύει σε διάφορους από μηχανής θεούς που θα του έλυναν ως δια μαγείας όλα του τα προβλήματα (όπως είναι η επιστροφή στη δραχμή με την άρνηση της πληρωμής του επαχθούς χρέους – παρά το ότι ακόμη και αν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το χρέος ως επαχθές, δεν θα είχε κανένα νόημα αφού μεταβιβάσθηκε πια σε άλλους, στους Πολίτες της ΕΕ, μετά το PSI).
Αυτό που τώρα προκαλεί μεγάλη ανησυχία είναι το πού ακριβώς κατευθύνεται η Ελλάδα – ελπίζοντας να μην οδηγείται σε έναν οδυνηρό μονόδρομο, όπως θα ήταν η επιβολή ενός απολυταρχικού καθεστώτος που ασφαλώς προϋποθέτει την υιοθέτηση της δραχμής. Εν προκειμένω θα έπρεπε να προσέξουν οι καλοπροαίρετοι οπαδοί του εθνικού νομίσματος, να μην δημιουργήσουν ακούσια θύλακες που θα διευκόλυναν ένα τέτοιου είδους «πραξικόπημα» – έχοντας την άποψη ότι σαφώς υπάρχει η πρόθεση, παρά την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβάλλει η Ευρώπη.
Περαιτέρω, αν και οι συνθήκες είναι αντίξοες, η Ελλάδα είναι μία χώρα με πάρα πολλές δυνατότητες, οπότε έχει ακόμη την ευκαιρία να τα καταφέρει – αρκεί να εκμεταλλευθεί σωστά τα σημαντικά ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, διαθέτοντας μία απαράμιλλη φυσική ομορφιά, καθώς επίσης εξαιρετικές υποδομές, είναι σε θέση να αυξήσει τόσο τα τουριστικά της έσοδα, όσο και τα κέρδη της – αρκεί να καλύψει τα κενά της, όπως θα ήταν μία ηλεκτρονική πλατφόρμα για να μην κερδοσκοπούν εις βάρος των ξενοδόχων οι διάφορες booking.com που απαιτούν έως και το 25% της διανυκτέρευσης ή η AIRBNB όσον αφορά τις ενοικιάσεις κατοικιών.
Στον τομέα της ναυτιλίας η χώρα μας, πρώτη στον πλανήτη παρά το μικρό της μέγεθος, είναι σε θέση να προσελκύσει τουλάχιστον τις ελληνικές εταιρείες λογισμικού που έχουν έδρα τη Μ. Βρετανία, εκμεταλλευόμενη την αποχώρηση της τελευταίας από την ΕΕ – ενώ στον πρωτογενή τομέα και στην απλή μεταποίηση που τον συμπληρώνει, οι προοπτικές είναι πολύ μεγαλύτερες.
Εδώ η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να εξάγει καμία πρώτη ύλη της ακατέργαστη, μη τυποποιημένη – υπενθυμίζοντας πως όσον αφορά τα γεωργικά προϊόντα, η Νέα Ζηλανδία παράγοντας αγαθά αξίας 7 δις € εξάγει 23 δις € (υπερτριπλάσια). Αντίθετα η Ελλάδα, η τρίτη μεγαλύτερη χώρα στον πλανήτη όσον αφορά την παραγωγή ελαιόλαδου, έχει αξία πρωτογενούς παραγωγής περί τα 10 δις €, εξάγοντας όμως τρόφιμα μόνο 5 δις € – ενώ καλύπτει το 15% των αναγκών στον τουρισμό, όταν η Ιταλία το 75%.
Στα πλαίσια αυτά εάν η γεωργική παραγωγή αυξανόταν, με τη βοήθεια των θερμοκηπίων και διχτυοκηπίων που έχουμε ανάγκη εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων, από τα 10 δις € περίπου σήμερα στα 30 δις €, θα δημιουργούνταν έως και 500.000 νέες θέσεις εργασίας – ενώ εάν οι εξαγωγές τριπλασιάζονταν, όπως στη Ν. Ζηλανδία, θα έφταναν στα 30 δις € άμεσα, μειώνοντας σημαντικά τα ελλείμματα του εμπορικού μας ισοζυγίου και αυξάνοντας το ΑΕΠ, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο κόστος επενδύσεων (η Ολλανδία με έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο εξάγει γεωργικά προϊόντα ύψους 93 δις €).
Όταν αναφερόμαστε βέβαια στις «πρώτες ύλες» με την ευρύτερη σημασία των λέξεων, δεν εννοούμε μόνο τη γεωργία (όπου ο πλούτος της πατρίδας μας σε βότανα είναι τεράστιος), τη κτηνοτροφία και την αλιεία – αλλά, επίσης, τα μέταλλα και τα λοιπά ορυκτά μας που πρέπει επίσης να εξάγονται κατεργασμένα, έτσι ώστε να αυξάνεται η υπεραξία τους και να δημιουργούνται στην Ελλάδα οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Εάν δε στη συνέχεια στηριχθεί από τους τρεις αυτούς πυλώνες ο τέταρτος, η βιομηχανία, τότε η Ελλάδα δεν θα μπορούσε μόνο να ξεφύγει από την κρίση με δικά της μέσα και χωρίς να παρακαλάει κανέναν, αλλά κυριολεκτικά να μεγαλουργήσει.
Πώς είναι δυνατόν όμως να συμβεί κάτι τέτοιο όταν έχουμε ενεργειακά αποθέματα και ξεπουλάμε τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ ή τα ΕΛΠΕ, όταν οι υδροηλεκτρικές μας δυνατότητες που προσφέρουν καθαρή ενέργεια είναι τεράστιες και απαξιώνουμε τη ΔΕΗ, με αποτέλεσμα την εκποίηση της ή θέλουμε να πουλήσουμε την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κοκ. όταν το νερό μετά από λίγα χρόνια θα είναι το μπλε πετρέλαιο του πλανήτη;
Ολοκληρώνοντας, χωρίς να επεκταθούμε στις πολλές άλλες δυνατότητες που έχει η πατρίδα μας, το μόνο που της λείπει είναι μία ικανή και πατριωτική (=εθνικού συμφέροντος) κυβέρνηση – η οποία να μη σκύβει το κεφάλι όπως όλες οι μέχρι σήμερα, να μην λέει ψέματα, να μην είναι διεφθαρμένη, να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις στους Έλληνες και να διαπραγματευθεί ορθολογικά με τους δανειστές (εκμεταλλευόμενοι μεταξύ άλλων τα σημερινά, μεγάλα γεωπολιτικά μας πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα στο θέμα των αγωγών και των μεταναστευτικών ροών που απειλούν πολύ σοβαρά την Ευρώπη).
Εάν υπήρχε μία τέτοια κυβέρνηση που θα ήταν πρόθυμη να δρομολογήσει τις πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα (καταπολέμηση του πελατειακού κράτους, της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατάργηση της γραφειοκρατίας, υιοθέτηση ενός απλού, ορθολογικού φορολογικού πλαισίου κλπ.), καθώς επίσης που θα είχε τις δυνατότητες να εμπνεύσει με τις πράξεις της και να διδάξει τους Πολίτες, τότε όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου θα εξαφανίζονταν πράγματι ως δια μαγείας – γεγονός που σημαίνει ότι, η Ελλάδα έχει ένα και μόνο μειονέκτημα, μία και μόνη Αχίλλειο πτέρνα: ανίκανες κυβερνήσεις.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου