Χωρίς δίχτυ ασφαλείας

Σε σχέση με την έξοδο μας από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018, αυτό που στην πραγματικότητα θα συμβεί δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο – αφού θα βρεθούμε ξαφνικά απέναντι στις διεθνείς αγορές, σε μία τρισχειρότερη οικονομική κατάσταση από το 2010 όπου μας απομόνωσαν.

Επικαιρότητα

Ξεκινώντας από το θέμα του κατά κεφαλήν χρέους που αναφέρθηκε χθες (πηγή), όπου η αντιπαράθεση του με αρκετά άλλα κράτη τεκμηριώνει ότι, σαν απόλυτο μέγεθος το ελληνικό είναι σημαντικά χαμηλότερο, οφείλουμε να τονίσουμε πως το γεγονός αυτό από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Αυτό που έχει σημασία είναι η σύγκριση του σε σχέση με άλλα μεγέθη – όπως, για παράδειγμα, με τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου. 

Με απλά λόγια, εάν το ελληνικό χρέος στα 328,7 δις € (τέλη του 2017) ήταν απέναντι σε μία ακίνητη περιουσία του κράτους ύψους 300 δις €, όπως συνέβαινε το 2010 (πηγή), όπου θα προσθέταμε επί πλέον τις δημόσιες επιχειρήσεις, τότε δεν θα θεωρούταν υψηλό – κάτι που δεν ισχύει πλέον, αφού έκτοτε οι τιμές έχουν καταρρεύσει. Αντίστοιχα, εάν το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν όσο του Ισραήλ (350 δις $ ή 280 δις €) που έχει έκταση μικρότερη της Πελοποννήσου, τότε θα διαμορφωνόταν στο 117,5% – οπότε χαμηλότερο από την Ιταλία, την Πορτογαλία κοκ. (γράφημα, μόνο η Ιαπωνία έχει υψηλότερο χρέος σήμερα).

Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης με το ιδιωτικό χρέος σε σχέση με τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία – αφού είναι αυτονόητο πως ένας ιδιώτης με χρέος 100.000 € και ακίνητη περιουσία 1.000.000 € είναι σε πολύ καλύτερη θέση από κάποιον άλλον που έχει χρέη 10.000 € και ακίνητη περιουσία 1.000 € – παρά το ότι σε απόλυτο μέγεθος φαίνεται πολύ περισσότερο χρεωμένος. Εν προκειμένω, μόνο από την πτώση των τιμών της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων κατά περίπου 600 δις € λόγω της πολιτικής των μνημονίων, η οικονομική θέση τους είναι πολύ χειρότερη από άλλες χώρες – παρά το ότι αυτές έχουν μεγαλύτερο κατά κεφαλήν χρέος.

Ένα επόμενο συγκριτικά σημαντικό μέγεθος είναι το μέσο εισόδημα του πληθυσμού που ευρίσκεται απέναντι του – όπου στις Η.Π.Α. με κατά κεφαλήν χρέος 61.539 $ το μέσο εισόδημα είναι 60.154 $, άρα περίπου ίσο, ενώ στην Ελλάδα, με κατά κεφαλήν χρέος περί τα 37.000 $ μόλις 19.189 $ (πηγή), οπότε σχεδόν διπλάσιο. Εάν συγκρίνουμε δε τα κόκκινα χρέη των Ελλήνων που υπερβαίνουν τα 230 δις €, ξανά λόγω της πολιτικής των μνημονίων, με οποιαδήποτε άλλη χώρα, θα διαπιστώσουμε πως είναι αδύνατη η εξόφληση ενός τόσο μεγάλου δημοσίου χρέους – ειδικά όταν το χρέος αυτό εμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας.

Περαιτέρω, σε σχέση με την πολυσυζητημένη έξοδο μας από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018, αυτό που στην πραγματικότητα θα συμβεί δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο – αφού θα βρεθούμε ξαφνικά, χωρίς το δίχτυ ασφαλείας των Ευρωπαίων, τις δανειακές συμβάσεις δηλαδή, απέναντι στις διεθνείς αγορές, σε μία τρισχειρότερη οικονομική κατάσταση από το 2010 όπου μας απομόνωσαν.

Έχοντας μεσολαβήσει η νούμερο ένα αποτυχημένη διάσωση όλων των εποχών (ανάλυση), όπου η παραγωγική οικονομία μας σχεδόν καταστράφηκε, χωρίς να επιλυθεί κανένα από τα πραγματικά μας προβλήματα (γραφειοκρατία, ανταγωνιστικότητα, διαφθορά, πελατειακό κράτος, φορολογικό σύστημα κοκ.), ενώ το ΑΕΠ μας έχει καταρρεύσει, οι αξίες των περιουσιακών μας στοιχείων επίσης, η ανεργία παραμένει πολύ υψηλή, η ανάπτυξη μας είναι αναιμική κλπ., είναι ανόητο να πιστεύουμε πως η αντιμετώπιση μας θα είναι καλύτερη – ακόμη και αν έχουμε την τύχη να μην συμπέσει με ένα παγκόσμιο κραχ, το οποίο καθημερινά γίνεται όλο και πιο πιθανόν. 

Άλλωστε αποδεικνύεται ήδη από τη διαφορά των επιτοκίων του δεκαετούς μας ομολόγου σε σχέση με την Πορτογαλία (γράφημα, μπλε καμπύλη και αριστερή κάθετος η Ελλάδα) – ενώ ασφαλώς οποιοδήποτε επιτόκιο υψηλότερο του ρυθμού ανάπτυξης μείον τον αποπληθωρισμό (-0,20%) που συνεχίζει να μαστίζει την Ελλάδα, άρα πάνω από 1,2%, είναι μη βιώσιμο. Πόσο μάλλον το σημερινό 4,4% που θεωρείται θανατηφόρο – ειδικά για μία χώρα που έχει ήδη βιώσει τη χειρότερη ύφεση στην παγκόσμια ιστορία, σε εποχές ειρήνης.

Ολοκληρώνοντας, ο νέος ενδεχόμενος δανεισμός θα εξυπηρετεί την ανακύκλωση του παλαιοτέρου – όπου θα δανειζόμαστε με 4-4,5% για να πληρώνουμε παλαιά δάνεια επιτοκίου 1%, αυξάνοντας τα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Επομένως θα απαιτούνται συνεχώς νέα μέτρα που θα επιβάλλονται αυτόματα (κόφτης), έτσι ώστε να εξασφαλίζεται το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% που έχει συμφωνηθεί – οπότε τα μνημόνια όχι μόνο θα παραμείνουν ως έχουν, αλλά θα επιδεινώνονται συνεχώς, μεταξύ άλλων ακριβώς λόγω της εξόδου μας στις αγορές.

Πηγή : https://analyst.gr